คนฟังสะอึก ไม่ตอบโต้ เขารู้ว่าตัวเองผิด แต่ถึงอย่างไรก็ไม่อาจยกย่องเชิดหน้าชูตามัจจรีและมายาได้
“คุณพิม เลิกประชดผมสักทีเถอะนะ” เขาตัดพ้อ
เธอเอนกายลงนอน ไร้ถ้อยคำใด ทว่าภายในอกกลับปวดร้าวทรมาน หากสามีซื่อสัตย์เรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ ลูกคงไม่ต้องไปสร้างเวรกรรมกับใคร
พินนรินทร์เดินลงบันไดมายังห้องอาหาร กวาดตามองรอบๆ ด้วยความสงสัย เมื่อคืนพ่อตีน้องสาวเธอจนล้มพับวันนี้คงไม่มีเรี่ยวแรงออกมารับใช้แน่ แต่ถึงอย่างไรก็อยากทำให้คนอย่างมันต้องทรมาน
“มายามันไปไหน ทำไมไม่ออกมาตักข้าว!” พินนรินทร์ถามเสียงลั่น สาวใช้มองหน้ากันแล้วก้มหน้า
สมนึกระบายลมหายใจ ดีแล้วที่มัจพาลูกนีไป จะได้ไม่ต้องทนทรมานอีก
เมื่อทุกคนพากันเงียบ เป้าหมายเลยตกไปอยู่ที่สมนึกแทน
“น้าสมนึก ได้ยินที่พินถามไหมคะ มายามันไปไหน!”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะคุณหนู” สมนึกตอบเลี่ยง
พิมพิมลถูกประคองโดยสามีเดินลงมายังห้องทานอาหาร แล้ว
