เด็กสาวสบตามารดา ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอสับสนไปหมดแล้ว ทำไมชายแปลกหน้าคนนี้ถึงมีท่าทีราวกับเป็นคนรักของแม่ แล้วแม่ทำไมต้องแสดงสีหน้าเช่นนี้
“หยาขึ้นบ้านไปก่อนนะลูก แม่มีธุระ”
มายาขมวดคิ้วสีหน้าเครียด แต่เธอจำต้องทำตาม
“ได้จ้ะแม่” เด็กสาวเดินเลี่ยงออกไป
รุตต์หันมาสบตาหลานชาย เจตนิพนธ์รู้ดีว่าตนเองควรทำเช่นไร เลยเดินเลี่ยงไปอีกคน มัจจรียืนนิ่งกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เห็นเขารอดปลอยภัยจนหายเป็นปกติก็รู้สึกดีแล้ว
มือบางถูกรั้งมากุมไว้แน่น รุตต์มองคนรักด้วยความห่วงใย ยังคงรักเธอไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
“พี่รุตต์ปล่อยมัจเถอะค่ะ” เธอบอกเสียงเบา
“พี่จะไม่ปล่อยมัจไปอีก รู้ไหมว่าพี่ทรมานมากแค่ไหน มัจโทรมาบอกเลิกกับพี่ พี่ทำใจไม่ได้จริงๆ มัจ!”
มัจจรีน้ำตาอาบแก้ม รู้ว่าผิดแต่ก็ไม่อาจทำร้ายคนที่รักได้ จะฝืนแต่งงานทั้งที่มีลูกคนอื่นติดท้อง มันไม่ถูกต้อง พี่รุตต์เป็นคนดีเกินกว่าจะต้องมารับผิดชอบ
