เจตนิพนธ์ยิ้มบาง ๆ ต่อให้อยากรั้งไว้ ต้องการอยู่เคียงข้าง ทว่ามายต้องเติบโตต่อไป และเขาคงไม่อาจดึงเธอมาไว้แบบนี้ เพราะตนเองนั้นไม่มีความกล้ามากพอ จะยอมรับความจริง
“ถ้าหยาดูแลตัวเองได้ พี่ก็สบายใจแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น เราสองคนแยกย้ายกันไปนอนดีกว่านะคะ” มายาอมยิ้ม
“ครับ”
หกโมงเช้า ร่างสูงลุกจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำมองดูใบหน้าตนเอง ตอนนี้มันยังคงมีรอยเขียวช้ำอยู่ คงต้องหาอะไรปิดไปก่อน จัดการธุระเสร็จเดินลงมาชั้นล่าง เห็นมายานั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารก่อนแล้ว เขาหย่อนกายลงเคียงข้าง
“เมื่อคืนหลับสบายไหมคะ” มายาเอ่ยถาม จ้องมองบาดแผลตรงริมฝีปาก
“ก็ดีครับ”
สองคนลงมือทานอาหารเช้า เพื่อเตรียมไปทำงาน ทว่ากลับได้ยินเสียงรถเคลื่อนมาจอด เจตนิพนธ์ชะงัก เสียงฝีเท้าดังแว่วมา ชายหนุ่มสีหน้าเครียดขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นใคร มายายืนนิ่งกัดริมฝีปาก
“พ่อกับแม่มาได้ยังไงครับ” เขาถาม แล้วมองผู้ให้กำเนิด
“แม่ก็อยา
