ตอนที่ 7 ผลกรรม
1092 Words
ฟูกหนายวบลง จักรินทร์ชะเง้อมองภรรยา เธอหายใจสม่ำเสมอดูเหมือนกำลังหลับสนิท สองเท้าค่อยๆ หย่อนลงแล้วย่องเงียบไปยังประตูหน้าห้องนอน เมื่อปิดประตูลงเขาระบายลมหายใจด้วยความโล่งอก เร่งฝีเท้าไปยังห้องเป้าหมายทันที ทว่าคนในห้องกลับลุกนั่งแววตาหม่น ตัดสินใจก้าวตามสามี เธอต้องการพิสูจน์ว่าใครกันแน่พูดความจริง
จักรินทร์หยุดยืนหน้าห้องสาวใช้ ง้างมือเพื่อเคาะประตู แต่กลับได้ยินเสียงแว่วออกมาจากห้องแทน เขาเงี่ยหูฟังพักใหญ่ ยังไม่ทันได้เคาะประตูกลับเปิดออก ผสานสายตากับเจ้าของห้อง มัจจรียกมือปิดปากเอาไว้แน่น แต่ไม่อาจทานทนโก่งคออาเจียนต่อหน้าคนมาเยือน เขายืนนิ่งงันราวกับถูกสาป
“เธอเป็นอะไรน่ะมัจ” เขาถาม แล้วจ้องมอง
มัจจรีอาเจียนเสร็จ บ้วนปากเรียบร้อยแล้วเงยหน้ามามองเขา
“คุณมาทำอะไรที่นี่!” เธอถามเสียงแข็ง แววตาไม่พอใจ
“ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอ”
“เรื่องอะไรเหรอคะ หรือเรื่องที่คุณพิม ทราบว่าคุณกับฉันเราทำอะไรกันลับหลัง!”
คนถูกประชดน้ำท่วมปาก อึกอัก แต่อยากรู้ว่าภรรยาคุยอะไรกับมัจจรีบ้าง เพราะได้ข่าวแว่วตามการรายงานของสมใจ
“อย่าประชดกันเลย บอกฉันหน่อยเถอะมัจว่าคุณพิมพูดอะไรบ้าง”
“ไม่มีอะไรคะ!” หญิงสาวตัดบททันที หันหลังเพื่อเดินกลับเข้าห้องทว่าร่างบางกลับถูกรั้งมากอดไว้
“มัจ... ที่ฉันทำทุกอย่างก็เพราะเอ็นดูมัจมากนะ ฉันถึงยอมทำผิดกับพิมแบบนี้”
“ปล่อยฉันนะคุณจักร คุณไม่รู้หรือไงว่าฉันรังเกียจคุณแค่ไหน!” คนถูกกอดพยายามดิ้นรนขัดขืน รู้สึกขยะแขยงผู้ชายคนนี้มากเสียจนอยากบีบคอให้ตายคามือ
“มัจ ยังไงเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นเมียฉัน ตอนนี้ฉันกำลังพยายามช่วยเธออยู่”
“ช่วยฉันหรือช่วยตัวเอง” มัจจรีตวาด แล้วดิ้นรนจนหลุดจากอ้อมแขนหันมาสบตาคนตัวใหญ่ “คุณพูดอะไรกับคุณพิมบ้างอย่านึกว่าฉันไม่รู้ เห็นแก่ตัว เอาดีเข้าตัวเอง ฉันไม่เคยรักคุณไม่เคยสนใจคุณด้วยซ้ำ ฉันมีคนรักกำลังจะแต่งงานกัน แต่คุณมันไม่มีจิตสำนึก คุณจักรินทร์!”
จักรินทร์คว้าข้อมือมาจับไว้ มัจจรีพยายามสะบัด อาการคลื่นไส้เข้าแทรกอีกครั้ง จนโก่งคออาเจียนตรงนั้น ส่งผลให้เขาชะงักปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระแล้วจ้องมองด้วยความสงสัย
“มัจ... เธอคงไม่ได้ท้องใช่ไหม” เขาถามเสียงแผ่ว หน้าซีดเผือด
มัจจรีเช็ดริมฝีปากแล้วตวัดสายตามอง
“กลับไปได้แล้วฉันไม่อยากคุยกับคุณ!” มัจจรีไล่ แล้วกระแทกส้นเท้าเพื่อเข้าห้อง
จักรินทร์ไม่รอช้าติดตามไป เจ้าของห้องหันกลับมา
“ตามฉันมาทำไม ออกไป!” น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ เธอเกลียดเขา ไม่อยากเห็นหน้า อยากไปจากที่นี่ให้พ้นๆ
“ฉันถาม ไม่ได้ยินหรือไง เธอท้องใช่ไหม!” คิ้วเข้มขมวด สีหน้าไม่สู้ดี ความกังวลเริ่มแทรก หากมัจจรีท้องต้องเกิดปัญหาใหญ่แน่
“อย่ามายุ่งกับฉันคุณจักร!” เธอไม่ได้ปฏิเสธ ตอนนี้อยากให้เขาไปให้พ้นไม่ต้องมายุ่งวุ่นวาย
ข้อมือถูกคว้าไว้ ร่างบางถูกกระชากเข้าหา
“จะตอบหรือไม่ตอบ!”
มัจจรีกัดริมฝีปากแน่น ผลักคนกอดสุดแรง น้ำตาไหลอาบแก้ม
“ใช่ ฉันท้อง พอใจหรือยัง!”
คำตอบทำเอาคนฟังนิ่งงันเหมือนหินหล่นทับร่าง จักรินทร์พูดไม่ออก แววตาสับสน
“เป็นไปได้ยังไง” เขาละเมอออกมา
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อคุณข่มขืนฉันเองคุณจักรินทร์ พอใจหรือยัง เพราะคุณทำให้ฉันต้องกลายเป็นแบบนี้!”
เหงื่อกาฬเริ่มผุด จักรินทร์กลืนน้ำลายลงคอ ครุ่นคิดหนัก เขามีลูกกับคนอื่นไม่ได้ ไม่เช่นนั้นภรรยาคงตัดหนทางช่วยเหลือแน่ สองเท้าตรงเข้าหาจับไหล่มนบีบแน่นแล้วสบตา
“มัจ... เชื่อฉันสักครั้ง เอาเด็กออกเถอะ”
คนถูกขอร้องชะงักดวงตาเบิกกว้าง ผลักอีกฝ่ายสุดแรงเกิด คำพูดเขามันทำให้โกรธจนฟิวส์ขาด
เพียะ!
คนโดนตบหน้าหัน ปล่อยร่างบางเป็นอิสระ จักรินทร์หันกลับมามองแววตาแข็งกร้าว
“กล้าตบหน้าฉันเหรอมัจ!”
“แค่นี้มันยังน้อยไปไอ้สารเลว!” มัจจรีพ่นคำด่าออกมา “แกมันไม่ใช่คน” เธอหอบหายใจจ้องมองแววตาเอาเรื่อง “ฉันไม่เคยขอให้แกมารับผิดชอบเลยไอ้จักรินทร์ ลูกฉันฉันเลี้ยงได้ ไม่ต้องมาเสือกยุ่งกับชีวิตฉัน ไสหัวไปให้พ้น จะไปไหนก็ไปซะ!”
“มันจะมากไปแล้วนะมัจจรี นี่แกด่าฉันขนาดนี้เลยเหรอ!”
“เออสิวะ!”
คนถูกด่าง้างมือหมายทำร้ายอีกฝ่าย ทว่าเสียงฝีเท้าเบื้องหลังทำให้เขาหันกลับไปมอง พิมพิมลมองสามีแววตาเย็นเยือก จักรินทร์หน้าซีดเผือดลดมือลง อ้าปากค้างด้วยความตกใจ
“คุณมันเลว คุณจักร! นอกจากคุณจะไม่รับผิดชอบแล้ว คุณยังคิดฆ่าลูกตัวเองได้ลงคอ ฉันไม่คิดเลยว่าฉันจะแต่งงานกับคนใจยักษ์ ใจมารเช่นคุณได้!” พิมพิมลน้ำตาเอ่ออาบแก้ม เจ็บปวดจนแทบไม่อยากยืนอยู่
“มันไม่ใช่นะพิม ผมแค่เป็นห่วงความรู้สึกของคุณ ผมเลยพูดแบบนั้นออกไป” จักรินทร์พยายามแก้ตัว
“ฉันได้เห็น ได้ยินมันทั้งหมด คนอย่างคุณไม่ควรเป็นพ่อ!”
ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าหาภรรยา รั้งข้อมือดึงมาหากอดร่างไว้แนบกาย พิมพิมลดิ้นรนทั้งน้ำตา
“ฉันรับไม่ได้ ทำไมคุณเลวแบบนี้ กรี๊ด!!!” เธอกรีดร้อง หัวใจแทบแหลกสลาย ไม่อาจคงสติไว้ได้สลบไปในอ้อมแขน
“คุณพิม!” มัจจรีตระหนกตกใจ
จักรินทร์ตะโกนให้บ่าวไพร่ในบ้านมาช่วย รถจอดเตรียมพร้อมทันที เขาอุ้มรางภรรยาเพื่อนำตัวไปโรงพยาบาลทันที สมนึกเดินเข้ามาหามัจจรีหลังจากรถเคลื่อนลับสายตา
“เกิดอะไรขึ้นน่ะมัจ”
มัจจรีหันมองเพื่อนร่วมงานทั้งน้ำตา ถ้าคุณพิมเป็นอะไรไป เธอคงไม่ให้อภัยตนเองเลย
“ฉันไม่รู้เหมือนกัน” เธอจำต้องปิดบังเรื่องราวทั้งหมดเอาไว้
เรื่องที่เกิดขึ้นเรียกความสงสัยทุกคนในบ้าน เพราะเหตุการณ์ความวุ่นวายอยู่ตรงหน้าห้องของมัจจรี ทุกสายตาเลยมองมาพร้อมกับคำถาม แต่ทุกคนไม่มีใครกล้าเอ่ย
- Writer
