ไม่ได้รัก แต่เสียดาย
1039 Words
ตอนที่ื 10
หลายวันต่อมา
ก่อนเที่ยงที่ร้านเบเกอรี่ของจิรพิมนตร์ ฉายดนัยโทรสั่งอาหารและบอกว่าให้เธอต้องมาส่งด้วยตัวเอง เพราะเขามีเรื่องจะคุยกับเธอ พอเธอไปส่งก็ปรากฏว่าฉายดนัยอยู่กับนภัสสร
“จะเจอเธอสักที นี่มันช่างยากเย็นเหลือเกินนะ” พอหญิงสาวเดินเข้าไปถึงห้องทำงานของเขา ฉายดนัยก็ต่อว่าจิรพิมนต์ทันที เพราะเมื่อเช้านี้นิตยามารดาของจิรพิมนตร์ไปฟ้องท่านรัฐมนตรีทวีปบิดาของฉายดนัยว่าเขาประพฤติตัวไม่เหมาะสม ควงสาวคนอื่นเข้ามาในงานวันเกิดทั้งที่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ท่านรัฐมนตรีทวีปก็เลยต่อว่าบุตรชาย ทำให้ฉายดนัยไม่พอใจ จึงแกล้งสั่งอาหารและให้จิรพิมนตร์มาส่ง เพราะเขาต้องการจะสั่งสอนเธอ
“มนตร์ยุ่ง ถ้าพี่ดนัยจะต่อว่าอะไร โทรไปก็ได้นี่คะ” เธอพูดเหมือนจะรู้ ว่าฉายดนัยคงมีเรื่องไม่พอใจอะไรเธอสักอย่าง
“หยุดพูด!!! เธอไปฟ้องพ่อฉันทำไม”
“ฟ้อง!!!..ฟ้องเรื่องอะไรคะ มนตร์ไม่เคยฟ้องอะไรพี่เลย”
“อย่ามาไขสือ เธอไปฟ้องว่าฉันควงสาวในงานวันเกิดคืนนั้น”
“มนตร์ไม่ได้ฟ้องค่ะ คุณอาอาจจะเห็นเองก็ได้ ก็พี่เล่นให้สาว ๆ นั่งประกบซะขนาดนั้น”
“งานนี้เธอต้องชดใช้..”
ระหว่างนั้นเจตนิพัทธ์มาตามหาจิรพิมนตร์ที่ร้านเบเกอรี่ของเธอ แต่ณัฐกานต์บอกว่าเพื่อนของเธอไปส่งอาหารที่บริษัทของฉายดนัยใกล้ ๆ นี้ เจตนิพัทธ์จึงให้ณัฐกานต์ขับรถไปส่งเพราะเขาไม่รู้จัก
ณัฐกานต์ฝากเด็กที่ร้านจัดการเรื่องออเดอร์สำหรับลูกค้าที่สั่งผ่านแอพเดลิเวอรี่ ก่อนจะไปส่งเจตนิพัทธ์ยังที่ทำงานของฉายดนัย
“เอาไปเตรียมใส่ถ้วยมาวางให้คุณดนัยเค้าสิ ยืนเถียงอยู่ได้” นภัสสรรีบสั่งจิรพิมนต์ทันที หญิงสาวจำต้องเข้าไปในครัวของออฟฟิศเพื่อเอาต้มยำกุ้งและอาหารอื่น ๆ ที่เขาสั่งมาใส่ถ้วยมาเสิร์ฟให้กับฉายดนัยและนภัสสร
“ทานข้าวกันเถอะค่ะ พัชหิวแล้ว” หญิงสาวกำลังจะเดินกลับออกไป
“หยุดเดี๋ยวนี้ ใครสั่งให้เธอกลับ ฉันยังพูดกับเธอไม่จบ”
“ก็ไม่มีอะไรแล้ว อาหารมนตร์ก็เตรียมให้แล้ว มนต์ก็ควรจะกลับมั้ยคะ”
“เรื่องคืนนั้น เธอมีสิทธิ์อะไรไปฟ้องพ่อฉัน” ฉายดนัยยังไม่ยอมจบ
“มนตร์ไม่รู้เรื่องจริง ๆ ค่ะ”
“เธอไปฟ้องพ่อฉั้น จนพ่อต้องมาด่า ถ้าแน่จริงเธอก็แต่งงานกับฉันสิ พ่อฉั้นจะได้เลิกบังคับฉันสักที” นภัสสรเริ่มไม่พอใจที่ได้ยินฉายดนัยพูดอย่างนั้น แต่งงานไปเธอก็กลายเป็นเมียน้อยของฉายดนัยน่ะสิ เธอไม่ยอมหรอก
“ถ้าพี่ดนัย ไม่ต้องการ ก็บอกคุณพ่อไปตรง ๆ ก็ได้นี่คะ ว่าพี่ไม่อยากแต่งงาน”
“แล้วเธอคิดว่าพ่อฉั้นจะยอมมั้ยละ”
“ไปเอาจานข้าวของเธอมา แล้วนั่งทานอาหารด้วยกัน”
“เร็วเซ่!!! ไม่ได้ยินที่ฉันสั่งรึไง!!” ฉายดนัยตวาดคู่หมั้น นภัสสรยิ้มเยาะอยู่ข้าง ๆ จิรพิมนตร์จึงเดินไปเอาข้าวใส่จานจากในครัวแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะ สักพักนภัสสรก็เอ่ยขึ้น
“วานไปหยิบเอาน้ำมาให้ฉันหน่อยสิ” นภัสสรสั่งบ้าง..พอจิรพิมนต์ยอมเดินไปหยิบน้ำให้เธอ ฉายดนัยมองตามร่างคู่หมั้นสาวไป ในใจก็พลางนึกเสียดายหากจะต้องเสียเธอให้กับเจตนิพัทธ์
ทั้งที่เขาสามารถเผด็จศึกเธอได้เธอมันแค่ลูกไก่ในกำมือ และถ้าได้ตัวเธอแล้ว จิรพิมนตร์คงจะไม่แข็งข้อกับเขาเช่นนี้ นภัสสรที่เห็นเจ้านายของเธอมองตามจิรพิมนตร์ด้วยความหลงใหล เธอก็รู้สึกอิจฉา นภัสสรรู้จากฉายดนัยว่าจิรพิมนตร์นั้นแพ้กุ้ง เธอจึงตั้งใจตักน้ำต้มย้ำกุ้งราดใส่จานข้าวของจิรพิมนตร์ โดยที่ฉายดนัยไม่ทันเห็น จิรพิมนตร์เดินกลับมานั่งทานและทานอาหารต่อ พอตักอาหารคำแรกเข้าปากเธอก็รู้ทันทีว่าเธอถูกแกล้งอย่างแน่นอน เธอยอมกลืนมันลงคอโดยไม่ยอมคายทิ้งให้เสียมารยาท ก่อนจะรีบรวบช้อนเก็บทันทีหลังจากทานไปได้แค่คำเดียว แต่นั่นก็ทำให้ชายหนุ่มคู่หมั้นไม่พอใจ
“กินข้าวให้หมดจานสิ กินทิ้งกินขว้างแบบนี้ไง พ่อเธอถึงได้ต้องเป็นหนี้เป็นสิน” หญิงสาวมองตาขวางใส่นภัสสร ที่นั่งยิ้มเยาะ
“คุณคิดจะแกล้งฉัน คุณก็รู้ว่าฉันแพ้กุ้ง” จิรพิมนตร์ต่อว่า
“ฉันไม่รู้เรื่อง แพ้กุ้งก็กินอย่างอื่นไปสิ กับข้าวก็มีตั้งหลายอย่าง”
“แต่เมื่อกี้มีคนตักต้มยำกุ้งมาใส่จานของฉัน” เธอพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
“บ้าจริง! ใครเค้าจะไปทำแบบนั้น เมื่อกี้พี่ดนัยเห็นมั้ยคะ..ว่าพัชทำอย่างนั้น” นภัสสรรีบอ้างและขอความช่วยเหลือจากฉายดนัย
“ก็ไม่เห็นนะ” ฉายดนัยตอบตามความจริง เพราะเมื่อสักครู่เขามัวแต่มองจิรพิมนตร์ตอนที่เธอเดินไปหยิบน้ำจากในตู้เย็น ฉายดนัยไม่รู้ว่านภัสสรนั้นเป็นคนสั่งต้มยำกุ้งมาด้วยซ้ำ แต่พอคิดไปคิดมานภัสสรก็ไม่ได้ล่วงรู้ว่าจิรพิมนตร์แพ้กุ้งนี่น่า มีเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าเธอแพ้กุ้งมาตั้งแต่ตอนเด็ก ๆ แล้ว จึงไม่น่าจะเป็นไปได้ที่นภัสสรจะทำอย่างนั้น!
“แต่ฉันอิ่มแล้ว..ขอตัวก่อนค่ะ” จิรพิมนตร์ไม่รู้ว่าตนเองจะออกอาการตอนไหน จึงต้องการที่จะกลับออกไปให้เร็วที่สุด
“บางทีถ้าเธอกินข้าวให้หมดจานนี้ ฉันอาจจะยกเลิกงานแต่งให้เธอก็ได้นะ” ฉายดนัยพูดขึ้น จิรพิมนตร์ตัดสินใจยอมนั่งลงเพื่อจะกินต่อ โดยมีนภัสสรนั่งยิ้มเยาะเธอ
- Writer
