“มาก็ไม่เคยถามกูก่อนเลยนะ ว่ากูสะดวกมั้ย” อีอาร์ตบ่นอุบ มันนั่งเก้าอี้แล้วหมุนตัวมองฉันที่กำลังนอนทำตัวเป็นเจ้าของห้องอยู่
“เดี๋ยวกูช่วยจ่ายค่าห้อง”
“แบบนี้ค่อยคุยกันได้หน่อย” มันยิ้มคิกคัก เดินไปหยิบน้ำ นมในตู้เย็นมาบริการก่อนจะเข้าเรื่อง “แล้วคือทะเลาะอะไรกัน หนักแค่ไหนถึงได้หนีออกมากลางดึก”
“มันเมาแล้วทักไปขอนอนกับเพื่อนกู” ฉันพูดแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมา สรุปใจความสั้นๆ ให้อีอาร์ตเข้าใจภายในหนึ่งประโยค อีอาร์ตถึงกับชะงักแล้วถลึงตาทันทีที่ได้ฟัง “มันบอกมันแกล้งเพื่อนกูเล่น”
“แกล้งแม่มึงเถอะ! ให้กูจัดการเลยไหม”
“มึงจะทำไร”
“ปล้ำมันให้รู้สำนึก”
“ไม่เกรงใจกู ก็เกรงใจตีนกูนิดนึงเนอะอาร์ต” ฉันกระดิกเท้าแล้วหัวเราะทำให้อีอาร์ตจีบปากจีบคออย่างหมั่นไส้
“แหม ทำหวง ที่หนีมาก็มันไม่ใช่เหรอ?”
“แม่งงงงง” ฉันสบถแล้วลุกขึ้นนั่ง
“หนีมาแบบนี้ จะหนีได้สักกี่วันเถอะแม่คุณ” มันส่ายหัวไม่เห็นด้วย “กูร
