**[ ลาวา :: SPEAK PART ]**
ผมนั่งกุมมือของไอ้คินไอ้เบสท์เอาไว้ไม่ห่าง หลังจากที่ไอ้ซอลมันหายเข้าไปในห้องไอซียูนานหลายชั่วโมง... ใจคอผมไม่ค่อยดีเลย ทำไมหมอถึงยังไม่ออกมาอีก ใจผมจะขาดอยู่เเล้ว...
กรึก!
"คุณหมออาการเพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง.."ไอ้เบสท์ลุกขึ้นไปถาม ตอนนี้เเข้งขาผมอ่อนเเรงไปหมด
"ตอนนี้เขาปลอดภัยดีเเล้วครับ.. เเต่คงต้องรอให้เขารู้สึกตัว.."คุณตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนก่อนที่ฝีเท้าของเขาจะมาหยุดตรงหน้าผม
"สิ่งที่นายทำมันดีมากเเล้วนะ.."คุณหมอวางมือลงบนบ่าผมเบาๆ
"เหรอฮะ.. ขอบคุณนะครับคุณหมอ"ผมหลับตากำมือเเน่น น้ำตาที่มีตอนนี้ไม่มีจะไหลอีกเเล้ว...
ไอ้ซอลปลอดภัยเเล้ว...
ขอบคุณพระเจ้า...
ผมนั่งจ้องใบหน้าของไอ้ซอลที่นอนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน ทุกอย่างในห้องนี้เงียบสนิท.. เงียบชนิดที่ได้ยินหัวใจของอีกฝ่ายเต้น
"ซอลกูขอโทษ.. ตื่นขึ้นมาคุยกับกูเร็วๆนะ ฮึก.."
ผมเม้มริมฝีปากเเน่นกุมมือ
