“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงทักทายดังขึ้นเมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มที่เธอร่วมรักด้วยเมื่อคืนเดินออกมา ภายในใจอดคิดรังเกียจไม่ได้ แต่เธอยังต้องการให้เขาแก้แค้นให้เลยไม่ได้แสดงออกมาอย่างที่คิด
“อืม โทรไปสั่งอาหารเช้าขึ้นมาหน่อยสิ ผมหิวจะแย่อยู่แล้ว”
“เช้าที่ไหน นี่มันบ่ายแล้ว”
เขาบอกออกมาพร้อมกับเดินตรงไปยังตู้เย็นก่อนจะหยิบน้ำดื่มออกมาดื่มอย่างหิวกระหาย ส่วนเคธี่ก็เดินไปหยิบโทรศัพท์สั่งอาหารมาให้ตามที่เขาบอกเพราะเธอยังไม่อยากมีปัญหาในตอนนี้
“คุณชื่ออะไร”
เคธี่ถามขึ้นทันทีที่เขาเดินมานั่งตรงข้ามกับเธอเรียบร้อยแล้ว
“คเชนน์...คเชนน์ เอียน”
เขาเอ่ยออกมาแค่นั้นก่อนจะมองตรงเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างอย่างนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อไม่นาน ดวงตาคมเต็มไปด้วยความโกรธแค้นเมื่อนึกถึงมัน
เขายังจำได้เมื่อตอนที่เขากระเสือกกระสนหนีตายออกมาจากเซฟเฮาส์หลังเล็กที่โดนพวกของมอเฟียสถล่มจนไม่มีใครเหลือรอดนอ
