สิ้นสุดคำว่ารัก(หย่ารัก)

ทำอะไรก็ผิด

"มานอนกับฉันสิ"เเทนคุณพูดโดยส่งสายตาไปยิ้มให้กับลัท ซึ่งทำเอาลัทเเปลกใจมากเธอไม่เคยเห็นเเทนคุณในเวอร์ชั่นนี้มานานเเล้ว

"คะ....ค่ะ"ลัทหยิบผ้าห่มแล้วกำลังขึ้นมานอนกับแทนคุณ

"555555นี่เธอจะบ้ารึป่าวใครจะให้เธอมานอนบนเตียงกับฉัน"อยู่ๆเเทนคุณก็หัวเราะออกมา ทำให้สีหน้าของลัทเปลี่ยนไปทันที

"ก็พี่เเทน...."ลัทพูดไม่ทันจบ

"ฉันให้เธอมานอนข้างล่างตรงนี้"เขาชี้ไปตรงพื้นข้างเตียงของเขา

"รีบนอนส่ะฉันง่วงแล้ว"แทนคุณพูดจบปิดไฟนอนทันที ส่วนลัทเธอยอมนอนข้างล่างโดยไม่บ่นสักคำ

[เห้ออ ฉันจะทนกับพี่เเทนได้อีกนานไหมเนี่ยย หลายคนอาจสงสัยทำไมฉันต้องทนใช่ค่ะฉันรักพี่เเทนตั้งๆแต่เด็กๆเลยค่ะพี่เเทนค่อยช่วยเหลือฉันตลอดจนพี่เเทนรู้ว่าต้องแต่งงานกับฉันเขาก็เปลี่ยนไป]

ตื่นเช้ามาลัทเห็นเเทนคุณกำลังเเต่งตัว เธอเลยรีบเก็บที่นอนเเล้วเข้าไปอาบน้ำทันที

"เป็นไงบ้างเมื่อคืน?"

"นอนหลับสบายมากครับเเม่ใช่ไหมลัท"แทนคุณหันมาถามลัท

"คะ ค่ะ"

"วันนี้เเกเข้าบริษัทใช่ไหม"

"ใช่ครับ"

"พาหนูลัทไปด้วยสิ"

"จะพาไปทำไม"แทนคุณเปลี่ยนสีหน้าทันที

"ผมไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยว ผมไปทำงานอีกอย่าเธอไปจะช่วยอะไรผมได้"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ ลัทอยู่บ้านได้ค่ะ"

"ไปเถอะหนูลัท อยู่บ้านมันน่าเบื่อ"

"ส่วนแกไม่ต้องพูดอะไร อ่อเเล้วก็อย่าทำอะไรหนูลัทหละ!!!!"แม่ของแทนคุณหันไปดุแทนคุณ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จเเทนคุณกับลัทก็ไปบริษัททันที

"ทำตัวให้มันดีๆล่ะ"แทนคุณหันไปหาลัท

"ค่ะ"ทั้งคู่เดินเข้าบริษัทพร้อมกัน พนักงานหลายคนต่างพากันมองละทเเละเเทนคุณ

"สวัสดีค่ะ คุณแทน เอออนี่คุณลัทใช่ไหมค่ะ"

"ใช่ค่ะ"

"ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะคะ"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ"ลัทส่งยิ้มให้อย่างจริงใจ ส่วนเเทนคุณแอบมองลัทคุยกับพนักงานก็เผลอยิ้มขึ้นมา

"ขอตัวก่อนนะคะ"พนักงานสาวกล่าวลาก่อนจะออกจากลิฟต์

"หึ พูดมากจริงๆ"พูดจบเเทนคุณเดินออกจากลิฟทันที ลัทก็รีบเดินตามแทนคุณออกมา

"สวัสดีค่ะคุณแทน"

"อืมๆ"

''สวัสดีค่ะคุณลัท คุณลัทต้องการอะไรบอกบีได้เลยนะคะ"เลขาหน้าห้องของเเทนคุณกล่าวทักทายลัท

"ค่ะขอบคุณมากนะคะ" ลัทเดินเข้าไปในห้องทำงานเเทนคุณ ในห้องทำงานเป็นห้องที่กว้างเเละสบายตามาเข้ามาแล้วรู้สึกผ่อนคลายจริงๆ ราวเหมือนกับเป็นห้องทำงานของผู้หญิง

เธอเดินเข้าไปนั่งโซฟาและหยิบหนังสือมาอ่านส่วนแทนคุณก็นั่งทำงานโดยไม่สนใจลัท

2 ชม.ผ่านไป ลัทเผลอหลับบนโซฟา

"นิเธอถ้าาา..." [ผมกำลังจะพูดพอดีเลยครับว่าถ้าอยากกลับบ้านตอนไหนกลับได้เลย แต่เธอดันหลับ เเถมดูเหมือนเด็กน้อยหน้าตาหน้ารักน่าเอ็นดู เห้ยไอ่เเทนกำลังคิดอะไรอยู่ว่ะ] เขาค่อยเดินเข้าไปหาลัทอย่างช้าๆ ช้าๆเเล้วโน้มตัวลงเขาเอามือมาปัดผมที่บังใบหน้าของลัทออก

[เธอก็น่ารักเหมือนกันนะ เฮ้ยนี้ผมคิดอะไรไม่เอาๆหยุดคิดได้เเล้วไอ่เเทน] แทนคุณส่ายหน้าไปมาราวกับเรียกสติ

"คุณเเทนคุณค่ะ ถึงเวลาประชุมแล้วค่ะ"เลขาสาวเดินเข้ามาโดยไม่เคาะประตูทำให้เเทนคุณตกใจเเละพลาดท่าล้มให้กับลัททำให้ปากของทั้ง2คนชนกัน

"จุ้บ"ทั้งลัทและแทนคุณต่างตกใจ

"เออ......บีขอโทษ"แทนคุณลุกขึ้นทันที

"รีบไปกันเถอะ ส่วนเธอทำตัวดีๆล่ะ"เขาหันมาพร้อมสีหน้าดุเหมือนเดิมเเล้วเดินจากไป

"เห้อออ พี่เเทนนะพี่เเทน"หลังจากแทนคุณออกไปลัทก็นั่งอมยิ้มและเขินไปมา เขานั่งรอเเทนคุณที่ห้องโดยไม่ออกไปไหนหรือทำอะไรเลย เธอเดินดูรอบๆในห้องจนถึงโต๊ะทำงาน เธอเห็นรูปถ่ายที่ตั้งคว่ำอยู่เธอเลยจะจัดให้ตั้งเเบบตรง

"หยุดเดียวนี้!!เธอกำลังทำอะไร "แทนคุณเข้ามาเเล้วตะโกนใส่ลัททันที

"คือลัทเเค่...."ลัทกำลังจะอธิบายเเต่แทนคุณไม่ฟังเขาเเย่งกรอบรูปและผลักลัทอย่างรุนเเรงเทำให้ตัวลัทกระเด็นไปโดนเเจกัน

"โอ้ยยย เธอนี่มัน....ออกไปให้พ้นหน้าฉันเดียวนี้ไป!!!"เขาโกรธมากจนไล่ลัทให้ออกไปจากห้อง ลัทเดินออกมาพร้อมกับน้ำตาเเละมือที่โดนแจกันบาด เลือกของลัทไหลไม่หยุด

"คุณลัทเป็นอะไรมากไหมค่ะ บีจะพาคุณลัทไปทำเเผลค่ะ"บีเลขาส่วนตัวของเเทนคุณประคองลัทเพื่อไปยังห้องน้ำเพื่อล้างเเผล เเต่โดนลัทปฏิเสธ

"ฮือ..มะไม่เป็นไรค่ะเดียวลัทจัดการเอง"ลัทเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วรีบล้างแผลทันที เธอปาดน้ำตาแล้วมองกระจก [ฉันทำอะไรก็ผิดไปหมดฮือออ....] หลังจากลัททำใจเเละเดินออกมาจากห้องน้ำก็เจอขุนพอดี

"อ้าวลัทมือไปโดนอะไรมา"ขุนเข้ามาแล้วจับมือพลิกไปมา

"ป่าวว...ลัทเเค่โดนมีดบาดนิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก"

"ไม่เป็นไรได้ไงนี้ ถ้าเเผลติดเชื้อล่ะ เดียวเราพาไปโรงพยาบาลเอง"

"คือลัทขอตัวไปบอกพี่เเทนก่อนนะ"ขุนพยักหน้าเเล้วลงไปรอลัทข้างล่าง

"พี่เเทนลัทขอตัวกลับก่อนนะ"เขาไม่ตอบลัทสักคำแม้เเต่หน้าเขาก็ไม่หันมามอง

มาถึงโรงพยาบาลลัทก็ให้หมอทำแผลทันที

"เป็นไงบ้างลัท"ลัทเดินออกมาพร้อมกับมือที่พันแผลไว้

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณขุนมากนะ"

"อืมนั้นเรากลับบ้านกันเถอะ"ลัทพยักหน้าตอบทันที

ทั้งขับรถมาถึงบ้านเกือบมืดเเล้ว ภายในบ้านทุกคนกำลังนั่งทานข้าวอยู่รวมถึงเเทนคุณด้วย

"อ้าววว หนูลัทไปไหนมา"

"ไอ่ขุน"เเทนคุณพูดเบาๆเมื่อเห็นขุนเดินมากับลัท เขาดูโกรธมากที่เห็นลัทมากับขุน

"คืออ......"ลัทหันไปมองหน้าเเทนคุณแต่เขากลับไม่สนใจเธอเเม้แต่น้อย

"คือผมพาลัทไปโรงพยาบาลมาครับ"ขุนตอบเเทน

"อ้าวเเล้วหนูลัทเป็นอะไรมากป่าว ไหนมาให้เเม่ดูสิ"เเม่ของเเทนคุณดูตกใจที่เห็นลูกสะไภ้สุดที่รักบาดเจ็บ

"ลัทไม่เป็นไรค่ะ เเค่โดนมีดบาดเฉยๆค่ะ"

"อ่อ โล่งอก นั้นมาทานข้าวสิหนูลัท"

"หนูทานมาเรียบร้อยเเล้วค่ะ"

"ผมอิ่มเเล้ว "เเทนคุณพูดจบกระเเทกโต๊ะเเล้วขึ้นห้องทันที ส่วนลัทพอคุยกับแม่แทนคุณเสร็จก็ขึ้นห้องเช่นกัน ทั้ง2อยู่ในห้องโดยไม่พูดอะไรกันสักคำจนถึงเช้า

"คุณแม่ค่ะ วันนี้หนูขอกลับไปเยี่ยมแม่นะคะ"ระหว่างนั่งทานข้าวลัทก็พูดขึ้นมา

"เป็นอะไรป่าวหนูลัท"

"ป่าวค่ะ"

"จ้ะ ตาแแทนไปส่งน้องด้วยนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดียวลัทไปเองได้ค่ะ"

"อวดเก่ง"เเทนคุณพูดขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่ไม่พอใจลัทเป็นอย่างมาก

"ตาแทน!!!!!"เเม่ของเขาหันไปดุเขาอีกรอบ

"ให้ตาแทนไปส่งเถอะหนูลัท"

"ค่ะๆ"พอทานข้าวเสร็จทั้ง2ก็ขึ้นรถทันที

"ฮึ สำออย ทำเป็นเจ็บแขนเพื่ออ่อยไอ่ขุนสินะ"เเทนคุณพูดขึ้นพร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจ

"ป่าวนะคะ"

"แต่มันก็เรื่องของเธอ เธอจะอ่อยใครจะทำอะไรก็ทำไปเลยฉันไม่ห้าม!!!!!! เเต่เธอก็อย่ามายุ่งเรื่องของฉันก็เเล้วกัน อ่อเเล้วของๆฉันก็ห้ามยุ่ง"เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย ส่วนลัทก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรต่อ

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง"

"เดียววันนี้ลัทกลับเองนะคะ"

"อยู่หลายๆวันเลยก็ได้นะ"เเทนคุณพูดขึ้นมาเบาๆ เเต่ลัทได้ยินทุกคำพูดของเขา เเต่เธอทำเป็นไม่สนใจเเล้วเดินเข้าบ้านทันที

ลัทเดินเข้าบ้านอย่างเเรกที่เธอทำเธอร้องไห้เเละวิ่งไปกอดเเม่ของเธอ

"เเม่!!!!!"เธอกอดเเม่พร้อมน้ำตา

"เป็นอะไรป่าวลัทใครทำอะไรลูก"

"มะไม่มีค่ะ หนูแค่คิดถึงเเม่ค่ะ"

"โอ๋ๆ ลูกสาววเเม่ไม่เป็นไรน่าาา คิดถึงก็มาหาแม่บ่อยๆสิ"

"เเต่เดียวน่ะ นี่เเขนไปโดนไรมาบอกแม่มาเดียวนี้ว่าใครทำ"แม่ลัทจับเเขนขึ้นมาดูแล้วพลิกไปพลิกมา

"ป่าวค่ะไม่มีใครทำ ลัททำตัวเองค่ะ"

"อ่อเเล้วไป นึกว่าใครทำลูกแม่เดียวเเม่จะไปจัดการ"

"ใครทำอะไรหรอเเม่"

"พี่รัน!!!!!"ลัทวิ่งไปกอดพี่ชายของเขา

"คิดถึงจังเลยไอ่ตัวเล็ก"รันกอดลัทอย่างเอ็นดู

"หนูก็คิดถึงพี่"ลัทอ้อนพี่ชายของตัวเองเหมือนกับที่เคยทำทุกครั้ง

"ไปอยู่บ้านนู้นเป็นไงบ้างหื้มมม เขาดีกับลัทไหม"

"ดีค่ะ คุณแม่ ขุน คุณน้า ดีกับลัทมากค่ะ''

"อ้าวเเล้วไอ่เเทนล่ะ อย่าบอกนะว่ามันเป็นคนทำลัท"

"ปะ ป่าวค่ะ พี่เเทนก็ดีค่ะ แค่เขาอาจจะไม่ได้ชอบลัทแบบภรรยา"ลัทพูดพลางทำหน้าเศร้า ลัทกับรันเป็นพี่น้องที่สนิทกันมากทุกเรื่องลัทจะมาปรึกษารัน รันเองก็รูทันทีถ้าเมื่อไรลัทไม่สบายใจ

"มันอาจจะยังไม่ลืมเจน ให้เวลามันหน่อยก็เเล้วกัน"รันพูดขึ้น เพราะรู้ดีว่าที่เเทนคุณเป็นเเบบนี้เพราะอะไรรันเองก็เป็นเพื่อนของทั้งเเทนคุณเเละเจน

"แต่ถ้าลัทไม่มีความสุขลัทมาบอกพี่ได้นะ พี่จะไปคุยกับพ่อให้เอง''[เเต่ยังไงความรู้สกของน้องสาวของผมสำคัญที่สุด ไม่ว่าใครจะคิดยังไงผมห่วงเเค่น้องผมเท่านั้น]

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เออลัทว่าเราคุยเรื่องอื่นดีกว่านะคะ"

"อืมๆ''

แทนคุณ

เขานั่งมองรูปบนโต๊ะที่เขาคว่ำไว้ สักพักเขาหยิบมันมา รูปนั้นเป็นรูปถ่ายเขากับเจนที่ถ่ายด้วยกัน เป็นรูปที่เขาขอเจนเเต่งงาน เขานั่งมองรูปสักพักน้ำตาก็ไหลออกมา

[ทำไมเจนต้องทิ้งผมด้วย ไหนบอกจะเเต่งงานกับผม จะสู้เรื่องคุณแม่ไปด้วยกัน แล้วทำไมถึงทิ้งผมไป] น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่หยุด

[ผมสัญญาว่าผมจะไม่รักใครอีกผมจะรอคุณนะเจน] เขากอดรูปถ่ายเเละร้องไห้มากขึ้น

ช่วงค่ำรันก็ได้ขับรถมาส่งลัทที่บ้านของเเทนคุณ

"พี่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วย"

"ค่ะ พี่รันขับรถดีดีนะคะ"

"จ้ะ พี่ไปก่อนนะ"ลัทลงจากรถเเล้วรอให้รันขับรถออกไปแล้วค่อยเข้าบ้าน

"ส่งสัยคงเข้านอนกันเเล้ว"เธอเดินขึ้นห้อง เปิดประตูมาเธอเจอเเทนคุณกำลังนั่งกินเหล้าอยู่ เธอรับวิ่งเเล้วเข้าไปห้ามเเทนคุณ

"พี่เเทนพอได้เเล้วค่ะ"ลัทวิ่งเข้าไปห้ามเเทนคุณที่กำลังจะยกเหล้าขึ้นมาดื่ม

"เธออย่ามายุ่ง!!!!!!!"เขาปัดมือเธอออก

"พี่เเทน....."

"เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้เจนต้องเลิกกับฉันเพราะเธอ!!!!!!"เขาจับไหล่ลัททั้ง2ข้างเเล้วเขย่าอย่างรุนเเรง ลัทเองก็รู้สึกเจ็บไม่น้อย

"พี่เเทนลัทเจ็บ โอ้ยยยย"เธอพยายามจะบอให้เเทนคุณหยุดเเต่มันก็ไม่ทำให้เขาหยุด เขายิ่งเขย่าเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

"ถ้าไม่มีเธอเจนคงได้เเต่งงานกับฉัน!!!!!"

"มานี่"เเทนคุณลากลัทเข้าไปยังห้องน้ำ

"พี่เเทนจะพาลัทไปไหนค่ะ โอ้ยย"เขาเริ่มฉีดน้ำใส่หน้าลัทอย่างเเรง

"พี่เเทนพอได้เเล้ววว พี่เเทน"

"ปัง"เสียงผลักประตูออกมาเสียงดัง

"หยุดนะแทนนนนน!!!!"