แบบนี้เองเหรอ?
ความผิดหวังอัดแน่นในใจฉัน และความโกรธก็เช่นกัน ไหนพ่อกับเพลงบอกว่าฉันอยู่กับเขาแล้วจะมีความสุข แต่เขามันคือพวกบ้าอำนาจ และพวกนิสัยไม่ดีเท่านั้น ฉันอุตส่าห์พยายามแล้ว ฉันทำถึงที่สุดแล้ว โกรธฉันทำไมนักหนาในเมื่อฉันป่วยและรู้สึกผิดแล้ว
"งั้นถ้าเราคบกันอยู่ ก็เลิกกันดีกว่าค่ะ"
นัยน์ตาที่ฉันจ้องอยู่ไหวระริก
"เธอกล้าบอกเลิกฉัน?!" เขาตวาดลั่น
"ใช่! ทำไมเดวาจะพูดไม่ได้ ไม่รักกันแล้วก็เลิกกันไปสิ!"
มือหนาคว้าจับข้อมือฉันทันที ก่อนที่จะกระตุกไปใกล้ๆ
"ฉันไม่มีวันเลิกกับเธอ"
"แต่เดวาจะเลิก"
"เงียบซะ!" ฉันมองหน้าเขาและพยายามแกะมือนั่นออก เพราะเขาเริ่มออกแรงบีบมันแล้ว
"อย่าพูดคำว่าเลิกให้ฉันได้ยิน นอกจากความตาย...เธอจะไม่มีวันหนีฉันพ้น" น้ำตาฉันไหลลงมาอาบแก้ม
"ฮึกๆ จริงๆแล้วคุณมันเลว ดีแล้วที่ฉันลืมคุณ แบบนี้มันดีแล้ว!" เขาบีบข้อมือฉันแน่นกว่าเดิม และจ้องตาฉันด้วยสายตาโกรธจั
