ใคร่รักมาเฟีย (25+)

7 | รื้อฟื้น (NC18+)

แต่ยัยเพลงพูดแบบนั้น ฉันก็ก้มหน้าลงมองพื้น ถ้าเขาเป็นแฟนฉันมาตลอดทำไมยอมให้ฉันมีคนอื่น เพราะดูแล้วเขามีลูกน้องมากมาย และสามารถทำอะไรหลายๆอย่างได้แค่ออกคำสั่ง

"พะ เพลง ฮือๆ"

(แกร้องไห้ทำไมเดวา)

"ฉันไม่รู้แก ฉันแค่ไม่ชอบที่ตัวเองทำเรื่องแบบนั้นกับใคร ทำไมเขาปล่อยให้ฉันไปมีคนอื่นอ่ะแก แกพอรู้ไหม"

(อืม... รู้)

"ทำไม?"

(เพราะตอนนั้น แกบอกว่ารักแฟรงค์ ตอนที่แกลืมเขาเขากลับไปหาแกแล้วนะเดวา แต่อยู่ๆแกก็พูดออกมาว่ารักไอ้บ้าแฟรงค์ เขาคิดว่าแกคงจะมีความสุขในสิ่งที่เลือก...เลยปล่อยแกไป แต่พอรู้ว่าแกไม่มีความสุขเลย แกโดนไอ้บ้านั่นนอกใจ เขาเลยอยากได้แกกลับ)

"แล้วเมื่อก่อนหลายๆปีที่ฉันคบแฟรงค์ล่ะ"

(ตอนนั้นเขาแค่ทน...)

มือที่จับโทรศัพท์สั่นเทาไปหมด คนแปลกหน้าที่ตัวเองเรียก อยู่ๆก็ไม่ใช่อีกต่อไป ฉันเจ็บปวดอยู่ข้างใน เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนไม่สามารถควบคุมน้ำตาตัวเองได้ ตอนแรกฉันจะเปิดประตูเข้าไปในเพนท์เฮาส์ แต่ก็ต้องถอยกลับไปทรุดนั่งพิงรถตัวเอง และชันเข่าขึ้นมากอดร้องไห้ให้คนปลายสายฟัง

"ฮือๆ ฉันเสียใจเพลง ฉันเสียใจมากๆ นี่ฉันเป็นโรคบ้าอะไร ทำไมหมอบอกว่าสมองฉันปกติ แต่อาการของฉันไม่ใช่เลย"

(หมอที่แกหาตอนนั้นคงเรียนออนไลน์มา แต่แกไม่ต้องห่วง คุณแทนคุณเขาหาทางช่วยแกกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แน่ๆ ลองใช้ชีวิตอยู่กับเขาก่อนนะ... แล้วแกจะมีความสุขมากกว่าที่เป็น)

แล้วเพลงก็วางสายไป ปล่อยให้ฉันจมอยู่กับความคิดและร้องไห้อยู่คนเดียว ผู้ชายคนนั้นเขาต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน แค่คิดฉันก็หยุดร้องไห้ไม่ได้เลย

"คุณเดวาครับ... เข้าไปเถอะครับ" หนึ่งในบอดี้การ์ดพูดขึ้นมา จนฉันเงยขึ้นมองพวกเขาน้ำตาอาบแก้ม

"เจ้านายของพวกพี่... เขาเสียใจมากไหมคะ ฮึกๆ เคยเห็นเขาเจ็บปวดบ้างไหม" สองบอดี้การ์ดมองหน้ากันก่อนตอบ

"ไม่เคยครับ คุณแทนคุณไม่เคยพูดหรือแสดงออกว่าอ่อนแอ" ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิม จนพี่ทั้งสองก้มหัวขออนุญาตและพยุงให้ลุกขึ้น แต่ขาฉันไร้เรี่ยวแรงแทบยืนไม่ไหว ทำร้ายเขาขนาดนั้น...ตอนนี้ฉันไม่กล้าสู้หน้าเขาเลย

"ทำไมเขาไม่พูด ฮือๆ อย่างน้อยก็พูดบ้าง"

"เรื่องปกติครับ กับคนอื่นคุณแทนคุณไม่พูดเลย จะพูดก็ต่อเมื่อมีคุณเดวาอยู่ข้างๆ กลับมาอยู่กับเจ้านายพวกเรานะครับ ตอนนั้นเจ้านายพวกเรามีความสุขมากกว่านี้ ถือว่าผมขอก็ได้ครับ"

ฉันยกมือปิดปากถอยหลังหนึ่งก้าว เพราะอยู่ๆบอดี้การ์ดสองคนก็คุกเข่าก้มหน้าลง แต่รู้ไหม...ว่าฉันไม่รู้สึกถูกกดดันเลย ความรู้สึกผิดและเสียใจมันมีมากกว่านั้น การหลงลืมว่าเจ็บปวดแล้ว

แต่การนอกใจทั้งตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำกับคนที่รักกัน

มันเลวร้ายมาก ขนาดฉันเองยังรับไม่ได้

ฉันจึงกำมือแน่นสูดหายใจเข้าลึกๆ มองไปยังประตูเพนท์เฮาส์บานใหญ่ที่มีความจริงอยู่ข้างใน ใช่...นี่คือความจริง นี่คือแฟนของฉัน ฉันต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อชดเชยความผิดทั้งหมด

"พวกพี่ลุกขึ้นเถอะค่ะ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะอยู่ที่นี่ต่อ"

ฉันว่าจบก็ตัดสินใจเดินนำทุกคนผลักประตูเพนท์เฮาส์เข้าไป วิธีป้องกันฉันท่องจำตลอดการย่างก้าว แทนคุณ แทนคุณ แฟนของฉันชื่อแทนคุณ แทนคุณคนเดียว ห้ามลืมนะเดวา

"ฉัน...ตัดสินใจแล้วค่ะ" เขาวางแก้วลงบนโต๊ะแล้วหันมา ก่อนที่ฉันจะกลืนก้อนสะอื้นที่จุกในคอให้หายไป และพูดต่อ

"ฉันจะอยู่ที่นี่กับคุณค่ะ"

"..."

"ขะ ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา หลังจากนี้ฉันจะพยายามให้มากกว่านี้ จะให้ฉันทำอะไรไถ่โทษฉันยอมหมดค่ะ" ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงเดินมาหาฉัน

"หลังจากที่เราจูบกัน ฉันก็รู้วิธีที่ทำให้เธอกลับมาเป็นแฟนฉันเหมือนเดิม..."

ไม่ว่าจะวิธีอะไรตอนนี้ฉันยอมหมด ฉันรู้สึกผิดจริงๆ การที่เขากลับมามีบทบาทในชีวิต ฉันอาจจะมีความสุขกว่าตอนนี้ก็ได้

"ค่ะ ว่ามาเถอะอะไรฉันยอมหมด"

"เซ็กส์"

ฉันมองหน้าเขาทันที

"เธอต้องทนถูกฉันเอาทุกวัน..."

ฉันก้มหน้าลงมองพื้น มือสองข้างกำชายกระโปรงแน่น กับเขาก็เคยมาแล้วนี่...มีอีกจะเป็นอะไร ตอนแรกมันอาจจะแปลกและไม่ชิน แต่สักพักฉันอาจจะดีขึ้นก็ได้

ฉันใช้เวลาคิดนานพอสมควรก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ และเงยขึ้นตอบเขา ฮึบไว้เดวา...ที่แกทำไว้มันให้อภัยไม่ได้จริงๆ แค่ให้ความร่วมมือกับเขาแค่นี้ ทำมันให้ได้

"ค่ะ ฉัน...จะลองดู"

เมื่อฉันตอบรับ คนตรงหน้าก็ยิ้มที่มุมปาก เขาไม่ได้แสดงทีท่าดีใจแม้แต่น้อย และนั่นมันก็ทำให้ฉันอดประหม่าไม่ได้เลย จริงอยู่ที่เป็นแฟนกันมาก่อนแต่ตอนนี้ฉันกับเขาก็ไม่ต่างอะไรจากคนแปลกหน้า เรื่องบนเตียงจะเป็นยังไงฉันคาดเดาไม่ได้ด้วยซ้ำ

จนสักพักแม่บ้านเดินไปหาเขา ก่อนจะช่วยถอดสูทตัวเนี้ยบไปเก็บและหายไปกันหมด รวมถึงบอดี้การ์ดทุกคนที่อยู่ในห้องก็ไม่เหลือสักคน ซึ่งคุณแทนคุณเขาแทบไม่ต้องออกคำสั่งเลย

แล้วเมื่อเราอยู่กันสองคนเท่านั้นแหละ ร่างสูงที่ยืนอยู่ก็เดินมาหาฉันและช้อนตัวอุ้มทันที

"ว้าย คุณ!" ฉันเผลอปล่อยเสียงร้องออกมาโดยสัญชาตญาณและง้างมือเตรียมตีอก แต่นั่นแหละค่ะ...สุดท้ายก็ชะงักค้างอยู่กลางอากาศ เพราะเจอเข้ากับสายตาเย็นชาของเขา

"คือว่า...ฉันลืมตัวน่ะค่ะ จะไม่ตีแล้ว"

"อืม..."

จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้องนอนวางฉันลงบนเตียง ฉันนอนมองคนตัวโตตาแป๋ว จะถอยก็ไม่ได้เพราะรูปบนฝาผนังห้องกำลังจิกหัวอยู่ แฟนแกนะเดวา แฟน!

"ทำสิ..." เขาออกคำสั่ง

"ทะ ทำอะไรคะ"

"มือของเธอ กับของของเธอ ฉันต้องการดู"

ช่วยตัวเอง?!

"ฉันไม่เคยทำมาก่อนเลยนะคะ"

"เธอเคยทำ และต่อไปนี้ต้องทำตามที่ฉันสั่ง"

หน้าฉันร้อนผ่าว หัวใจทำงานหนักกว่าทุกครั้ง แต่เมื่อฉันเจอสายตาเรียบนิ่งคู่นั้นมองไม่ละสายตาคล้ายกับออกคำสั่ง จึงจำเป็นต้องทำ

มือเล็กค่อยๆเลิกกระโปรงพลีทนักศึกษาขึ้นเล็กน้อย และย้ายสอดเข้าไปใต้แพนตี้

"คุณไม่ได้แกล้งฉันใช่ไหมคะ" ฉันหยุดถามเพื่อความแน่ใจ

"เมื่อก่อนเราทำกันแบบนี้" จริงเหรอเนี่ย ฉันแซ่บขนาดช่วยตัวเองโชว์แฟนเลยเหรอ สงสัยแต่ไม่ได้ถาม ฉันมองหน้าเขาแล้วเคลื่อนมือหาจุดกึ่งกลางที่เป็นศูนย์รวมความปรารถนา

ตอนที่สัมผัส ร่างเล็กก็กระตุกฮวบ ฉันกัดปากแน่น มองใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังมองส่วนนั้น จนเขาปลดกระดุมไปพร้อมๆกัน

เม็ดที่หนึ่ง...

เม็ดที่สอง...

และเม็ดที่สาม...

เมื่อเห็นกล้ามอกกำยำโผล่พ้น ฉันก็รุกล้ำตัวเองอีกรอบ ภายในปรารถนาคับคั่ง ฉันมองส่วนนั้นไม่วางตาจนลืมว่าตัวเองได้กดนิ้วเข้าไปในร่องฉ่ำแล้ว

มันเป็นไปเอง...

"อื้อ..."

เขาเผยยิ้มที่มุมปากและถอดเสื้อเชิ้ตออก จากนั้นก็ตามด้วยการรูดเข็มขัดออกจากขอบกางเกง ฉันเร่งมือตัวเองจ้องมองกลับ ยามที่เขาเคลื่อนไหว...มือฉันเป็นไปโดยสัญชาตญาณ ปรารถนาอยากเป็นของเขาอย่างที่ไม่เคยรู้สึกที่ไหน กับใคร

และตอนนี้ก็เตลิดจะถึงสวรรค์เสียให้ได้...

"อื้อ~ ไม่ไหวแล้วค่ะ ต้องทำยังไงต่อคะ บอกฉันที~"

"แทนตัวเองด้วยชื่อ...และครางออกมาดังๆ"

เขาบอกด้วยน้ำเสียงโทนเดิมแต่ส่งผลต่ออารมณ์ฉันเป็นอย่างมาก ฉันส่ายหน้าทรมานกับจังหวะตัวเอง ปล่อยให้เสียงน้ำหวานภายในดังอย่างไร้ความเหนียมอาย

กายสาวรัดนิ้วแน่นหนัด การเคลื่อนไหวเริ่มลำบากขึ้นเรื่อยๆ

"อะ อ๊า เดวาไม่ไหวแล้ว!"

เขาก้าวขึ้นเตียงแล้วรูดแพนตี้ฉันลงทันที ก่อนที่จะกดต้นขาสองข้างกางเป็นตัวเอ็ม แล้วส่งลิ้นร้อนซ้ำเติมฉันอย่างร้อนแรง

"อื้อ! มันออกมาแล้ว ที่รักขาาาา"

ใช่...สติฉันขาดสะบั้น กระตุกตุบๆและแอ่นเอวขึ้นอย่างเสียวสะท้าน สรรพนามนั้นไม่ได้ตั้งใจจะเรียกแต่ออกมาเอง พร้อมกับความตื่นเต้นเร้าใจที่ยากจะดับ ฉันลุกขึ้นผลักเขานอนลงและก้าวขึ้นคร่อม โน้มไปข้างหน้าเล็กน้อยและเคลื่อนไหวเอวตัวเองช้าๆให้เราสนิทสนมกัน

"เดวา..."

"ขา เดวาไม่ไหวแล้วค่ะ อยากโดนคุณคุณกระแทกแรงๆ"

เขายกมือโอบแก้มฉัน และมองเข้ามาในตาหวานเยิ้มที่คล้ายกับถูกมอมเมา ฉันไม่รู้ตัวเองว่าพูดอะไร แต่สัมผัสได้ว่าอยากเป็นของเขาราวกับเราคุ้นเคยกัน

"คงคิดถึงสิ่งที่เธอชอบสินะ..."

"ค่ะ งั้นขอลงไปนะ"

จากนั้นฉันก็ค่อยๆย้ายตัวเองลงไปข้างล่าง และรูดซิปกางเกงสแลกส์สีดำขลับนั้นลง จ้องมองความใหญ่โตที่แสดงตัวออกมา เท่าที่จำได้ในตอนนี้...นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นของผู้ชาย แต่ฉันกลับรู้สึกชอบใจอย่างประหลาด

ฉันจึงจับมันเต็มมือรูดลงให้เห็นชัดๆ

....ก่อนจะใช้ปากของตัวเองเข้าครอบครอง