สี่ทุ่มโดยประมาณ
หลังจากทนต่อความเป็นห่วงไม่ไหวตรีภพจึงค่อยๆ หอบหิ้วเอาเอกสารที่ยังคงค้างคาอยู่ขึ้นชั้นบนมาด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ เป็นห่วงแม่ตัวดีที่สนจะอวดเก่งไม่รู้ว่าป่านนี้จะเปนตายร้ายดีอย่างไรบ้างแล้ว แต่ทว่าภาพที่ได้เห็นเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออกก็ทำเอาแฟ้มงานในมือร่วงหล่นลงพื้นก่อนที่เท้าทั้งสองจะก้าวฉับๆ ตรงเข้าหาร่างบางที่กำลังทรุดกายเป็นลมหมดสติอยู่ในหน้าห้องน้ำ ด้วยสภาพที่มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันรอบกายไว้เท่านั้น
“เด็กโง่! ป่วยหนักขนาดนี้ทำไมถึงยังจะฝืนตัวเองอยู่ได้!” ชายหนุ่มเอ่ยดุขึ้นก่อนจะรวบร่างเล็กขึ้นแนบอกมุ่งหน้าสู่เตียงกว้างของตัวเองในทันทีก่อนจะค่อยๆ วางหญิงสาวลงอย่างเบามือ
ใจจริงๆ แล้วนั้นตรีภพอยากจะพาหล่อนไปหาหมอเสียเดี๋ยวนี้ แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าลุงมั่นคนขับรถของตัวเองตอนนี้รับหน้าที่พาผู้เป็นย่าและน้องสาวของเขาไปงานเลี้ยงอยู่ อีกครั้งจะขับรถอีกคันพาหล่อนไปเองฝนก
