พ่อสื่อ

กูไม่ได้จอง

กะรัตสวมกอดพอใจเอาไว้ ก่อนหน้านี้เธอโทรหาพอใจตั้งหลายสายแต่พอใจกลับไม่รับสายของเธอเลย จิตใจของคนเป็นเพื่อนก็เริ่มร้อนรุ่มใจ เธอจึงตัดสินใจขับรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจมาหาพอใจ และได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพอดี

"ขะ ขอโทษจ๊ะคุณน้า น้ามิตรพอดีกุ้งจะล้มก็เลยเผลอไปผลักน้ามิตรเอาน่ะจ๊ะ ขอโทษจริงๆ จ๊ะคุณน้า กุ้งขอโทษด้วยนะจ๊ะน้ามิตร"

สายตาของฉันมิตรพ่อเลี้ยงของพอใจมองมาที่กะรัตอย่างไม่พอใจ เขากระฟัดกระเฟียดแล้วยืนจ้องหน้าของกะรัตอยู่อย่างนั้นส่วนกะรัตเองก็จ้องกลับไปอย่างไม่กลัวเหมือนกัน คนคนนี้ตั้งแต่ออกมาจากคุกก็จ้องจะลวนลามพอใจอยู่เสมอแถมคนเป็นแม่ก็ยังเชื่อสามีมากกว่าลูกสาวของตัวเอง

"พอใจไปเก็บเสื้อผ้าสิ ไปเฝ้าย่าที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนกุ้งหน่อยนะ กุ้งกลัวผี เดี๋ยวเช้ากุ้งมาช่วยขายของ"

"ได้ๆ " พอใจรีบตอบรับทันที เธอจูงมือกะรัต เดินผ่านหน้าพ่อเลี้ยงกับแม่ของเธอเข้าไปในห้องนอนของเธอ โชคดีของเธอที่ห้องนอนมีกลอนประตูที่แน่นหนา อีกทั้งกลอนหน้าต่างอีกด้วย หากเธอไม่ใช่คนที่เปิดต้อนรับเองก็จะไม่มีใครสามารถเข้ามาได้

"เกือบไปแล้วมั้ยละ ดีนะกุ้งเอะใจเลยมาหาที่บ้านเนี่ย"

"ขอบคุณนะกุ้ง พอใจไม่รู้เลยว่าชีวิตนี้ถ้าพอใจไม่มีกุ้งพอใจจะอยู่ในโลกนี้ได้ยังไง"

ทันทีที่เข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของพอใจ เธอก็กดล็อกห้องลงกลอนประตูทันที สองสาวกอดกันอย่างให้กำลังใจกัน ก่อนที่พอใจจะหูชาเพราะถูกกะรัตบ่นเรื่องที่เธอไม่รับโทรศัพท์

"กุ้งโทรหาพอใจตั้งนาน ทำไมไม่รับสายละ"

"พอใจไม่ได้ยินเลย เดี๋ยวขอดูแป๊บนึงนะ"

พอใจหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋า โทรศัพท์ของเธอก็ไม่ได้หรูหราอะไรมาก เป็นรุ่นธรรมดาที่กะรัตไม่ใช้แล้วแต่สภาพยังดีอยู่เอามาให้เธอ ส่วนตัวกะรัตเองก็เลือกที่จะซื้อเครื่องใหม่ในราคาที่ไม่แรงมากนักแต่ได้ฟังก์ชันครบทุกอย่างตามเทรนในตอนนี้

"พอใจลืมเปิดเสียงน่ะน่าจะปิดเอาไว้ตอนที่เรียนหนังสือ พอใจขอโทษนะกุ้ง"

"ต่อไปนี้ห้ามลืมอีกนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะทำไง ไปเก็บของเลย แล้วไปเฝ้าย่ากับกุ้งนะ กุ้งบอกตรงๆ กุ้งไม่ไว้ใจพ่อเลี้ยงของพอใจเลย"

พอใจรีบเก็บของทุกอย่างที่จำเป็นเอาใส่กระเป๋าย่ามเดินจูงมือออกมากับกะรัต โดยที่เธอไม่ลืมที่จะกดล็อกห้องด้วยแม่กุญแจจากด้านนอก เพราะเธอเคยไม่ล็อกแล้ว พอกลับมา ห้องของเธอก็ถูกแม่ของเธอรื้อจนพังไปหมด บางครั้งเปิดประตูเข้ามาก็เจอเข้ากับพ่อเลี้ยงมานอนรอในห้อง ทำให้เธอต้องวิ่งหนีออกมาแล้วไปนอนอยู่ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะแทน

"มึงจะไปไหน"

"พอใจจะไปเฝ้าย่าของกุ้งเป็นเพื่อนกุ้งจ๊ะแม่"

"เงินกูละ มึงจะให้กูอดอยากรึไง"

"แต่เมื่อเช้าพอใจก็ให้แม่ไปแล้วนี่จ๊ะ"

"มึงกลับมาดึกขนาดนี้ แถมไม่มีของจากตลาด มึงไปขายตัวมาใช่มั๊ย ขายตัวได้ก็เอาเงินมาแบ่งกูบ้างสิ"

"คุณน้า!" กะรัตทนไม่ไหว เลยหันมาตะโกนใส่เพียงตา

"เรื่องของแม่ลูกมึงอย่าเสือก!"

เพียงตาตวาดกลับ พร้อมกับชี้หน้าของกะรัตที่จ้องมาที่เธอตาเขม็ง อีกทั้งฉันมิตรที่นั่งอยู่ที่พื้นกลางบ้านก็หันมาจ้องมองพอใจอย่างไม่วางตา ดวงตาของชายคนนี้ฉ่ำเยิ้มดูก็รู้ว่าเล่นอะไรมา

"พอใจไม่มีแล้วจ้ะแม่ พอใจไม่ได้ไปขายตัวจ๊ะ พอใจไปหางานทำ"

"หึ ตอแหล! คนอย่างมึงเหรอจะหางานทำได้ ครั้งก่อนทำเป็นสำออยหลอกกูหนีไปอยู่กับผู้ชายมาครึ่งปี คิดว่ากูไม่รู้เหรอ" เธอเปล่า เธอไม่ได้หลอก เธอไม่ได้ไปอยู่กับผู้ชาย แต่เธอไปอยู่กับกะรัตต่างหาก

"แล้วไง โดนไอ้นั่นเอาจนพรุนแล้วทิ้งมาละสิ ถึงได้ซมซานกลับมาหากู ถุย! เอาตัวเองยังไม่รอดริอ่านจะมีผัว"

เธอเปล่า ที่เธอกลับมาเพราะเธอเกรงใจครอบครัวของกะรัต และเธอก็เป็นห่วงแม่ แม่เพียงคนเดียวของเธอ เธอทนเห็นภาพแม่ลำบากไม่ได้ เธอทนเห็นแม่โดนพ่อเลี้ยงตบตีไม่ได้ เธอถึงได้กลับมา

"เอาเงินมา ขาไพ่กูรออยู่ ชักช้าร่ำไรอยู่ได้"

"พอใจไม่มีแล้วจ้ะแม่"

"ไม่มีก็ไปขายตัวมาสิ หน้าตามึงดี หุ่นมึงดี ขายได้อยู่แล้ว สามร้อย ห้าร้อย"

กะรัตที่ได้ฟังกำหมัดแน่น เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าในโลกนี้มีแม่แบบนี้ด้วยเหรอ ถึงแม้ว่าบ้านเธอเองจะไม่ได้รวยล้นฟ้า แต่เธอก็ได้รับความอบอุ่นจากทั้งพ่อและแม่ของเธอ ไม่เหมือนกับเพื่อนรักของเธอ ที่แม่หลงสามีใหม่จนโงหัวไม่ขึ้น ติดเหล้า ติดการพนันงานการไม่ทำ ส่วนพ่อเลี้ยงน่ะหรือ เข้าคุกจนเหมือนบ้านหลังที่สอง อาชีพก็ทั้งค้า และเสพนั่นแหละ

"กุ้งมีติดตัวมาแค่สองร้อย คุณน้าเอาไปก่อนมั้ยจ๊ะ"

"กุ้ง!" พอใจเหมือนจะห้าม แต่กะรัตก็บีบมือของพอใจเอาไว้ไม่ให้เธอพูด เพียงตายื่นมือมารับเงินอย่างพึงพอใจ ก่อนจะยัดใส่หน้าอกอวบของตัวเองแล้วเดินไปนั่งกอดจูบกับสามีของเธอกลางบ้านอย่างไม่สนใจใคร

"ไปกันเถอะพอใจ"

สองสาวเดินออกมาทางสวนสาธารณะเหมือนเดิม เจอเข้ากับน้ายามคนเดิมที่มองทั้งสองสาวอย่างสงสาร เขาอยากช่วยเหลือพอใจอยู่เหมือนกันแต่ทุกครั้งที่เข้าไปยุ่งก็จะถูกตะเพิดออกมาว่าเรื่องของคนในครอบครัวคนนอกอย่ายุ่ง

Twenty-four-seven Club

"ไงมึง ส่งน้องพอใจแล้วเหรอวะ"

"เออ กูยืนส่งอยู่ห่างๆ เห็นเดินเข้าไปในบ้านแล้วกูก็ออกมาเลย"

เข็มทิศมาที่ร้านของตัวเองโดยมี ชานนท์ ไทก้า การันต์ และลมหนาวนั่งรอกันอยู่ก่อนแล้ว ในทุกๆ ครั้งที่แฟนของแต่ละคนไม่ว่าง หรือไม่อยู่พวกเขาก็จะมานั่งรวมตัวกันที่นี่

"ไงไอ้รันต์ วันนี้ไม่ไปร้องเพลงหาสาวกินเหรอ"

"พอๆ อย่าหาตีนให้กูเลย เดี๋ยวเมียกูงอน"

"กลัวเมียนี่มึง"

"ใครเขากลัวกัน กูแค่เคารพเมียตามหน้าที่เฉยๆ เว้ย"

หนุ่มๆ ต่างก็พูดคุย และแซวกันอย่างปกติ อีกทั้งยังมีการคุยกันเรื่องธุรกิจเข้ามาเกี่ยวข้องอีกด้วย ทุกคนต่างก็อยากขยายธุรกิจของตัวเอง ตัวของเข็มทิศเองก็เช่นกัน แต่เขาเพิ่งเปิดสาขาที่มหาวิทยาลัยของไทก้าไป อยากจะให้ลงตัวก่อน ค่อยหาทำเลทองแห่งใหม่

"พวกมึงจำน้องพอใจเด็กมอมแมมข้างบ้านเก่าไอ้เข็มได้ปะ"

"คนไหนวะ" ชานนท์ถามขึ้น

"ก็คนที่มันทุบบ้านทิ้ง แล้วสร้างสวนสาธารณะไว้ให้ก่อนไปนอกไง ที่มันบังคับกูด้วยอะ"

"อ๋อ น้องตาโตคนนั้นปะ" การันต์พูดขึ้น

"เด็กทุนกูไง ทำไมอะ" ไทก้าเสริมขึ้นมา ด้วยความอยากรู้ความคืบหน้าในความสัมพันธ์ของเพื่อน

"แม่ง โคตรน่ารักเลย ยิ่งโตยิ่งน่ารัก แถมยังแบ้วสดใสอีก ถ้าไม่ติดว่าไอ้เข็มจอง กูสอยแล้ว"

"อะไรใครจอง กูไม่ได้จอง นั่นน้อง กูคิดแค่น้อง"

"อ้าวเหรอ งั้นกูเอานะ"

"ไอ้สัสลม มึงเคยตกจากชั้นสองลงไปนอนที่ชั้นล่างปะ!"