เป็นต่อ

1605 Words
ตอนที่ 10 ระหว่างที่มนต์นภาเดินไปพักเที่ยง พีรวิทย์ก็เดินไปดึงมือของหญิงสาวให้ไปขึ้นรถของเขา “ไปทานข้าวกับผม” “คุณจะมาบังคับฉันทุกอย่างไม่ได้นะคะ” มนต์นภาเสียงแข็งใส่เขา “ถ้าคุณไม่ไปก็ได้ งั้นไปเราไปหาท่านประธานด้วยกันเลยดีมั้ย” แต่ก็ต้องยอมไปด้วยอยู่ดี เพราะเขากำลังเป็นต่อเธอ “คุณนี่มัน...” เธอพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ที่กระแทกเท้าเดินตามชายหนุ่มไปที่ลานจอด พีรวิทย์ไม่สนใจ “ได้คืบจะเอาศอก” มนต์นภาพึมพำก่อนจะถูกเขาจูงมือให้เดินเร็วขึ้นจนพามนต์นภาขึ้นรถและขับออกไป ระหว่างนั้นคุณประภาศรีเดินมาที่ห้องทำงานของลูกชาย ก็ไม่พบใครเลย จึงโทรหาพีรวิทย์ โทรศัพท์ของเขาดังขึ้นในรถ ชายหนุ่มกดปุ่มรับโทรศัพท์ที่พวงมาลัย “นี่แกอยู่ไหน” “อ๋อ ผมกำลังจะพา...” ยังไม่ทันจะเอ่ย มนต์นภาก็รับโบกมือเป็นสัญญาณให้กับพีรวิทย์ “อ๋อ!..ผมมาทานข้าวครับ” “กับใคร” “คนเดียวสิครับแม่” มนต์นภาค่อยโล่งอก “นี่แกปล่อยให้หนูมนต์ทานข้าวคนเดียวเหรอ” “อ่าว!.. เธอไม่ใช่เด็กอมมือนะครับ ที่ต้องคอยพาไปกินข้าวอาบน้ำ หรือแม่จะให้ผมทำแบบนั้นครับ” “ไอ้ลูกคนนี้...นี่ไม่ได้เรื่องเลย” มนต์นภาหันหน้าออกไปมองด้านนอกรถเมื่อได้ยินคำนี้เธอถึงกับแอบยิ้ม “แค่นี้นะครับแม่” “เออ ๆ “สวัสดีครับ” หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์ของมนต์นภาก็ดังขึ้นอีก เป็นสายเรียกเข้าจากคุณศรีประภา ชู่ววว์!!! มนต์นภาทำท่าทางให้พีร์วิทย์เงียบ ๆ “สวัสดีค่ะ คุณป้า” “สวัสดีจ้ะหนูมนต์ ทานข้าวกลางวันหรือยังลูก” “อ๋อ กำลังทานอยู่พอดีเลยค่ะ..คุณป้า” มนต์นภาโกหกไป “หนูออกไปทานข้าวคนเดียวเหรอจ๊ะ” “อ๋อ..พอดีมนต์นัดเพื่อนไว้ค่ะ..คุณป้า” “อ๋อ...ถ้าวันไหนหนูว่าง ก็ชวนพี่พีร์ไปทานข้าวเป็นเพื่อนสิลูก” “อ๋อ..ค่ะ ๆ ได้ค่ะคุณป้า” “แค่นี้นะลูก” “ค่ะ..ขอบคุณค่ะคุณป้า” หญิงสาวยกมือทานอกและรีบกรอกเสียงไป พอทั้งคู่ทานข้าวเสร็จก็กลับมาพร้อมกัน พีรวิทย์เดินจุงมือมนต์นภากำลังจะเดินขึ้นตึกไป อยู่ ๆ เธอก็รีบสะบัดมือออกจากชายหนุ่ม พร้อมกับพูดขึ้นว่า “ปล่อย เดี๋ยวใครก็มาเห็นหรอก ฉันยิ่งบอกว่าไม่ได้ออกไปกับคุณอยู่ด้วย เกิดแม่คุณเห็นขึ้นมาจะหาว่าฉันโกหกท่านได้” “แม่ผมใจดีจะตาย เออ..แล้วเมื่อกี้ตอนที่อยู่ในรถคุณคุยอะไรกับแม่ผม” “ท่านก็แค่ถามว่าทานข้าวหรือยัง แล้วก็ถามเรื่องงาน” มนต์นภาไม่ยอมบอกว่าคุณประภาศรีให้ชวนพีรวิทย์ไปทานข้าวกลางวันด้วย “แล้วคุณแม่ผมได้บอกอะไรคุณหรือเปล่า” “ก็ไม่นี่คะ” หลังจากเลิกงานมนต์นภาก็โทรไปปรับทุกข์กับนีน่าเพื่อนสาว ระหว่างที่ขับรถกลับคอนโด “ทําไมชีวิตฉันต้องมาเจอเรื่องบ้าบอคอแตกอย่างนี้ด้วยย!!เนี่ย!!” “ใจเย็น ๆ สิยัยมนต์ แล้วแกไม่ได้มีใจให้พี่พีร์สักนิดเลยเหรอ หรือว่าแกยังลืมแฟนเก่าไม่ได้” “อย่าพูดถึงเขาเลย ผู้ชายพรรค์นั้นฉันไม่เอามาคิดให้รกสมองหรอก” “อืมก็ดีแล้ว แต่ฉันว่า พี่พีร์เขาชอบแกนะ ผู้ชายอะไร๊ ล้อ หล่อ แถมยังดูดีมีชาติตระกูล ถ้าฉันโสดหน่อยแกไม่ได้แอ้มหรอกจะบอกให้” “ยัยนีน่า แกอย่ามาทำหื่นแถวนี้นะ” “แหม่!!.. แค่แหย่เล่นนิดเดียวทำเป็นหึงไปได้ ตกลงแกก็มีใจให้เค้าแล้วใช่ปะ” “เปล่าซะหน่อย” “เชื่อฉันสิ พระเจ้าสร้างแกกับเขามาคู่กัน แถมแม่แกกับแม่เขาก็ยังเป็นหุ้นส่วนกันอีกต่างหาก...เรียกว่าพรหมลิขิต รับรองแกหนีไปไหนไม่รอดหรอก” “มันก็คนละเรื่องกันนิ แล้วฉันไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรเลยเหรอ” มนต์นภาโอดครวญกับเพื่อน “แล้วไอ้คนที่แกเลือกเป็นไงล่ะ พี่รุทของแก สรุปเขาเคยมาไยดีแกหรือเปล่า” “อย่าพูดถึงเขาเลยมันจบแล้ว เป็นเพราะเขานั่นแหละฉันถึงต้องมีสภาพแบบนี้ และฉันทำใจได้แล้ว แต่ก็ช่างเหอะแล้วแต่เวรแต่กรรมก็แล้วกัน เอ่อ!..ว่าแต่คุณพี่ร์นี่เขามีแฟนเยอะมั้ยอะ” “ฉันก็ไม่ค่อยรู้รายละเอียดหรอก เดี๋ยวจะถามพี่วีร์ให้นะ” “ฮั่นแน่!!.. ถามแบบนี้แสดงว่าแกก็เริ่มมีใจแล้วสิ” “บ้าน่า...ฉันจะได้หาทางหนีทีไล่ต่างหาก” มนต์นภารีบแก้ตัวกับเพื่อน “แค่นี้ก่อนนะฉันขับรถถึงคอนโดแล้ว” มนต์นภากลัวเพื่อนจะซักเธอไปมากกว่านี้จึงรีบวางสาย กว่าจะฝ่ารถติดมาถึงห้องก็เกือบหกโมงเย็นล่ะพอถึงห้องมนต์นภาก็เลยรีบอาบน้ำ ระหว่างที่หญิงสาวนั่งเป่าผมอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น “ฮัลโหล” หญิงสาวกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างหงุดหงิด “ทําอะไรอยู่ครับที่รัก” ถึงกับไม่ต้องเดาเลยว่าใครโทรมา “หยุดเรียกฉันแบบนี้ซะที มีอะไรพูดมา” มนต์นภากรอกสายด้วยอารมณ์หงุดหงิด “ก็แค่คิดถึง...ขอไปหาได้มั้ย” หญิงสาวถึงกับเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ “แต่ฉันไม่คิดถึงคุณ จบนะ” มนต์นภารีบพูดแล้วกำลังจะวางสาย “อ๋อ ถ้างั้นแสดงว่าผมพูดเรื่องของเราได้?” “นี่คุณ!!! จะเอายังไงรีบๆ พูดมา” “คุณอยู่ไหน ผมจะไปหา” “อยู่คอนโด” “ส่งโลมาเดี๋ยวนี้เลย” หลังจากได้โลเคชั่นทางไลน์ไปแล้ว ประมาณเกือบทุ่มพีรวิทย์ก็เดินทางมาถึงคอนโดของมนต์นภา “นี่!...คุณต้องการอะไรจากฉันอีก” “ผมแค่ต้องการรับผิดชอบ” “รับผิดชอบอะไรฉันไม่ต้องการ” “แต่ผมต้องการจะรับผิดชอบ” “เอ๊!!..คุณนี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไงเนี่ย ก็ฉันบอกว่าไม่ต้อง” “.........” พีร์วิทย์เงียบไป แล้วทําหน้าจริงจังใส่มนต์นภา “มองทําไม?” “คุณอยากแต่งงานกับผมมั้ย” “ห๊า!!! คุณพูดอะไรเนี่ย...ใครจะไปอยากแต่งกับคนฉวยโอกาสอย่างคุณ” หญิงสาวพูดขึ้นเสียงแข็งพร้อมกับเอามือผลักอกแกร่งของเขาให้ถอยห่างจากตัวเธอ ให้ตายเถอะเขาทําหน้าหื่นอีกแล้ว...นี่เธอคิดถูกหรือคิดผิดที่ให้เขามาถึงห้องเนี่ย “ถ้าคุณไม่อยากแต่งก็ต้องทำตามข้อตกลงของผมเพิ่ม” “ข้อตกลงบ้าบออะไรอีก” “ถ้าแม่ผมรู้ว่าผมมีอะไรกับคุณ แม่ผมคาดโทษเอาไว้ว่า ผมต้องแต่งงานกับคุณเท่านั้น เพราะฉะนั้นถ้าคุณไม่อยากให้แม่ผมรู้เรื่องละก็ คุณต้องให้ผมดูแลคุณ พูดง่ายก็คือ..คุณต้องไปอยู่คอนโดกับผม หรือจะให้ผมย้ายมาอยู่กับคุณก็ได้” คำพูดจริงจังของพีรวิทย์มันทําให้หน้ามนต์นภาถึงกับร้อนผ่าว ‘นี่เธอกำลังเขินเขาอยู่เหรอบ้าจริง!!!’ “พะ...พูดอะไรของคุณ กินยาลืมเขย่าขวดเหรอ” มนต์นภาถามไปแบบกวน ๆ เพื่อแก้เขิน เขาบ้าไปแล้วจริงๆ สินะ “ผมจริงจัง!!! ถ้าคุณปฏิเสธผม ความจริงทั้งหมดผมจะเป็นคนเปิดเผยมันเอง” พีรวิทย์พูดจบก็ดึงมนต์นภาเข้าไปกอดและพยายามจะจูบเธอ “ปล่อยฉัน!!! ถามจริงๆ เหอะไปตายอดตายอยากมาจากไหน เกิดมาไม่เคยเจอผู้หญิงหรือไงห๊ะ!!!” “เอาจริงๆ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนว่าทำไมถึงอยากจะรับผิดชอบผู้หญิงปากจัดและก็มือหนักอย่างคุณ เพราะผมแค่กระดิกนิ้วก็มีผู้หญิงพร้อมจะพลีกายให้ผมค่อนประเทศ” “อ๋อเหรอ!!! งั้นก็ไปหาผู้หญิงพวกนั้นสิ มายุ่งกับฉันทำไม” “พูดแบบนี้..คุณหึงผมละสิ?” พีรวิทย์ยิ้มแล้วส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้มนต์นภา “บ้า!..หลงตัวเอง ฉันจะไปหึงคุณทำไมไม่ทราบ” “แล้วก็หยุดกอดฉันได้แล้ว!!! ถ้าไม่หยุดฉันโกรธจริงๆ ด้วย แล้วจะเอายังก็ว่ามา ฉันไม่อยากเล่นสงครามประสาทกับคุณแล้ว” “อืม..แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” “แล้วจะปล่อยฉันได้หรือยัง ฉันจะไปกินข้าวแล้ว” เธออ้างเพราะอยากหนีเขาไปเสียจากตรงนี้ เพราะมนต์นภารู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งที่เขากอด “งั้นผมไปกินด้วยคนสิ ร้านไหนเหรอ กินไปคุยไปก็ได้” ชายหนุ่มปล่อยแขนที่โอบกอดหญิงสาว แต่ก็เอี้ยวตัวไปหอมแก้มเธอหนึ่งฟอด พีรวิทย์ทำท่าทางยียวนใส่เธอเหมือนเขาเป็นผู้ชนะ “..........” มนต์นภารีบจับแก้มตัวเองแล้วทำตาขวางใส่พีรวิทย์ “หอมจัง...ไม่ดื้อแบบนี้สิถึงจะน่ารัก” พูดจบพีรวิทย์ก็ทำท่าสดชื่นทันที “พอได้แล้ว..จะไปไหนก็รีบ ๆ ไปเถอะ” “โอเค เดี๋ยวผมพาคุณไปเอง รับรองร้านนี้คุณต้องชอบ”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD