คืนเปลี่ยนชีวิต
1301 Words
ตอนที่ 6
หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะแสงตะวันที่มันกําลังแยงตา มนต์นภาขยับตัวบิดขี้เกียจเหมือนทุกเช้าที่เธอเคยทำประจำ
เธอบีบขมับตัวเองแรงๆ และพยายามนึกว่าที่นี่ที่ไหน มองดูเพดานห้อง และรอบ ๆ ห้องก็ไม่คุ้น ว่าแต่เมื่อคืนขับรถกลับมานอนคอนโดตัวเองไม่ได้หรอก เมาขนาดซะนั้น
“เฮ้ย!...ไม่ใช่ห้องฉันนี่!!!” มนต์นภาลุกขึ้นนั่งและค่อย ๆ กวาดสายตามองไปรอบห้อง ทันใดนั้นสายตาก็มาสะดุดกับผู้ชายที่หล่อเหลานอนอยู่ข้างๆ เธอ เฮ้ย!..ไม่ใช่นะ!!! ไม่จริง!!! โอ๊ย!!!
มนต์นภาค่อยๆ ก้มลงสํารวจร่างกายตัวเอง โอ้ยยย!! เธอรู้สึกเจ็บบริเวณน้องสาวและร่างกายที่เปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มทำให้สมองของเธอก็เริ่มประมวลเหตุการณ์กับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
“กรี๊ดดดดดดด แก!!! ไอ้คนชั่ว ไอ้คนสารเลว นี่แกทำอะไรกับฉัน” มนต์นภากรีดร้องเสียงดัง มือก็ทุบตีคนที่นอนหลับอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย
“โอ้ยยย!!! เป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย!!!” พีรวิทย์รวมมือน้อยทั้งสองเอาไว้ ผู้หญิงอะไรมือหนักชะมัด
“แก ไอ้สารเลว แกข่มขืนฉัน ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ไอ้เลว...หื้ออ หื้ออออออ!!!!” เสียงของหญิงขาดหายไปเพราะพีรวิทย์ดึงร่างของเธอเข้าไปจูบ มนต์นภาพยายามขัดขืนเต็มกําลัง แต่ก็สู้แรงชายไม่ไหว หญิงสาวดิ้นรนทุบตีและบีบน้องชายของเขาอย่างรุนแรง
“โอ้ยยย เจ็บนะคุณ...บีบมาได้” พีรวิทย์ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด สีหน้าเหยเกแดงก่ำ เขายอมปล่อยมนต์นภาให้เป็นอิสระ มือกุมน้องชายเอาไว้ เพราะกลัวจะโดนเธอทำร้ายอีก
“สมนํ้าหน้า ไอ้โรคจิต” มนต์ด่าชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความโมโห
“ใจเย็น ๆ ก่อนสิคุณ คุณจำอะไรเมื่อคืนไม่ได้เลยเหรอ” พีรวิทย์ พยายามพูดทั้ง ๆ ที่ยังเจ็บน้องชายอยู่
“กรี๊ดดดดด ไอ้บ้าไปตายซะเถอะแก” มนต์นภาคว้าหมอนฟาดใส่พีรวิทย์สุดแรงและดึงเอาผ้าห่มมาพันตัวพร้อมเก็บเอาเสื้อผ้าตัวเองที่กองอยู่บนพื้น แล้ววิ่งเข้าห้องนํ้าทันทีไป
“อะไรกัน เป็นคนเริ่มก่อนแท้ ๆ ตื่นมาก็ ทุบเอา ๆ คนอะไรวะ” พีรวิทย์บ่นไปใส่เสื้อผ้าไป
มันเกิดเรื่องบ้าแบบนี้กับเธอได้ยังให้ตายเหอะ หญิงสาวคิดทบทวนในระหว่างที่ใส่เสื้อผ้า เธอจะต้องไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด มนต์นภาทั้งเจ็บปวดและอายในคราวเดียวกัน ที่พลาดท่าให้ใครก็ไม่รู้
หญิงสาวเปิดประตูห้องนํ้าออกมาก็พบว่าพีรวิทย์ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วเหมือนกัน มนต์นภารีบเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายของเธอที่วางอยู่หัวเตียงแล้วเตรียมจะเดินออกจากห้อง แต่โดนร่างกำยำของชายหนุ่มเดินมาขวางไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิคุณ..จะรีบไปไหน” มนต์นภามองเขาด้วยสายตา รังเกียจ
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ!”
“เมื่อคืนผมไม่ได้ข่มขืนคุณนะ คุณกลับไปคิดให้ดี”
“ถึงฉันยังจำอะไรไม่ได้ตอนนี้ แต่สำหรับคุณก็เป็นคนแปลกหน้าที่ไว้ใจไม่ได้อยู่ดี คนฉวยโอกาสอย่างคุณ ชาตินี้อย่าได้มาพบเจอกันอีกเลย
“เดี๋ยวก่อนสิคุณมนต์ เพื่อนคุณที่ชื่อนีน่าให้โทรกลับ” เขาพูดพร้อมกับดึงแขนเธอไว้ เธอพยายามสะบัดแต่ว่าก็ไม่หลุด พีรวิทย์ดึงเธอเข้าไปกอดและผลักเธอติดกับผนังห้อง
“ผมชอบคุณนะ”
“แต่ฉันเกลียดคุณ”
“ถ้าคืนนี้คุณติดใจลีลาอันเร่าร้อนของผมอีก มาหาผมได้ตลอดเวลานะ” เขากระซิบข้างหู พร้อมกันหอมแก้มเธอไปหนึ่งฟอด
เพี๊ยะ!!!! มือบางไวกว่าความคิดฟาดเข้าที่แก้มขวาของพีรวิทย์ทันทีที่เขาพูดจบ คำพูดที่น่ารังเกียจที่สุดของเขา ทำให้เธอพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองไว้ไม่ให้มันไหลออกมา แล้วตอบกลับไปด้วยเสียงที่หนักแน่น
“ฝันไปเถอะไอ้ทุเรศ!” พูดจบมนต์นภาก็เดินกระแทกส้นสูงออกจากห้องทันที หญิงสาวเดินมาที่ลิฟต์ และรีบโทรหานีน่าเพื่อนของเธอให้มารับ
นี่น่ารีบขับรถออกมารับเพื่อนโดยทิ้งให้หัสวีร์นอนหลับอยู่ที่ห้อง พีรวิทย์โทรไปหาหัสวีร์แต่เขาไม่รับสาย นี่น่าขับรถไปส่งมนต์นภาที่ผับเมื่อคืน เธอจอดรถไว้นั่น มนต์นภาปรับทุกข์กับเพื่อน
“แกจำอะไรไม่ได้เลยเหรอมนต์” นีน่าเอ่ยถามเพื่อน
“จำไม่ได้ ฉันตื่นมาก็เห็นหมอนั่นนอนอยู่ข้าง ๆ แล้วอะ”
“แล้วแกรู้สึกมั้ย ว่าเขาล่วงเกิน”
“ใช่ ฉันรู้สึกแบบนั้นแหละ ฮื้อ ๆ แกทำยังไงดี”
“แกพอจะจำได้หรือเปล่า ว่าเขาได้ป้องกันมั้ย”
“จำไม่ได้”
“ไม่เป็นไร แกรอฉันแป๊บนะ” นีน่าต่อสายไปที่เบอร์ของหัสวีร์และขอเบอร์ของพีรวิทย์มา พีรวิทย์บอกว่าเขาป้องกันอย่างดี
“แกสบายใจได้ เพื่อนพี่วีร์บอกว่าเขาใส่ถุงยาง แต่ฉันว่าเราควรไปแจ้งความนะ..เพราะแกไม่ได้สมยอม”
“ไม่เอาดีกว่า กลัวแม่เสียใจ ช่างมันเถอะ”
“งั้นเดี๋ยวฉันจะไปจัดการเขาให้เองนะ”
“อย่าเลย..ฉันเหนื่อยอยากกลับไปนอนพักแล้ว”
“ก็ได้เผื่อแกจะได้สบายใจขึ้นฉันเองก็มีส่วนผิดที่ยอมให้เขาไปส่งแก” นีน่ารีบบอกเพื่อน
“ช่างมันเถอะ”
มนต์นภากลับมาถึงคอนโดเธอก็เอาแต่ร้องไห้ ให้ตายเหอะทําไมชีวิตฉันต้องมาเจอแต่เรื่องแย่ๆ ด้วย
ก่อนจะเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ ความบริสุทธิ์ที่เธอพยายามรักษามาตลอดยี่สิบเอ็ดปี มาเสียให้กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เพราะความเมา สาบานเลยว่าต่อไปนี้เธอจะไม่ดื่มจนขาดสติอีกแล้ว
มนต์นภาจัดกระเป๋าเตรียมกลับไปหาแม่ที่บ้าน เผื่อว่าจะได้สบายใจขึ้น ก่อนกลับเธอก็แวะไหว้พระทำบุญ เหมือนเป็นการฟาดเคราะห์ทิ้งไป
นีน่ากลับไปถึงคอนโดที่เธอพักอยู่กับหัสวีร์ ก็พบว่าพีรวิทย์มาหาหัสวีร์และทั้งสองกำลังนั่งคุยกัน
“มาพอดีเลย พี่ขอเบอร์มนต์เพื่อนนี่น่าหน่อยสิ”
“นีน่าคงให้ไม่ได้หรอกค่ะ เพื่อนนีน่ากำลังเสียใจอยู่”
“พี่พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่างนะ ถ้ายังไงให้เพื่อนนีน่าติดต่อพี่มา และนี่นามบัตรพี่ครับ” พีรวิทย์ยื่นนามบัตรให้นี่น่าแล้วกลับทันที
“พี่วีร์..ไหนบอกว่าเพื่อนพี่จะไม่ทำเพื่อนนีน่ายังไง”
“พี่ก็ไม่รู้สิ แต่มันบอกเพื่อนนี่น่าถอดเสื้อผ้าเอง แล้วก็ปล้ำมันด้วยนะ ใครมันจะไปทนไหวล่ะ และอีกอย่างเพื่อนพี่ พี่รับประกันได้ว่ามันไม่เคยขืนใจใคร ถ้าคนคนนั้นไม่ยอมมันเอง”
“ไม่รู้ถ้าสิ เพื่อนพี่จะพูดอะไรก็พูดได้นี่ แต่เพื่อนนีน่าจำอะไรไม่ได้เลย”
“พี่ว่าปล่อยให้มนต์อยู่คนเดียวไปก่อนอย่าเพิ่งไปถามอะไรตอนนี้เลย”
“ได้..แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาเพื่อนพี่ต้องรับผิดชอบนะ”
“แน่อยู่แล้ว...มันเป็นลูกผู้ชายพอ มันยอมรับกับพี่เองว่าชอบมนต์นะ ถ้าเพื่อนนีน่าไม่รังเกียจ จะคบไอ้พีร์เป็นแฟนเลยก็ได้ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว”
- Writer
