ซีซือบรรณาการ

คิดทำการใหญ่อย่าสนใจเรื่องเล็ก 1

การเดินทางครั้งนี้ไม่มีอุปสรรคแต่อย่างใดหากจะมีก็คงจะมีแต่ความอึดอัดที่ก่อตัวในใจของนางเป็นระยะจวบจนถึงทางแยกที่เสี่ยวหลานเคยเอ่ยต่อหลงฉีและเขาก็จำทางแยกนั้นได้ดี

“บ้านเจ้าอยู่ไหน?”

“เอ่อ...ข้าอยู่ที่ หมู่บ้านลั่ว เมืองจิ้นหยาง มณฑลจิ้นหยางเจ้าค่ะ” นางตอบด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นยิ่งส่วนเขาฟังแค่ผ่านๆ และตอบคำสั้นๆ “อืม” เพียงเท่านั้นและไม่ได้ถามสิ่งใดต่อ

หลงฉีได้ยินว่านางเป็นสตรีจากเมืองจิ้นหยางและและบังเอิญเป็นแคว้นที่ตนรับผิดชอบ จึงรีบควบม้าไปส่งนางที่เมืองทันทีโดยไม่ได้เอ้อระเหยพาอิสตรีชมนกชมไม้อย่างที่บุรุษควรทำให้สาวงาม

ครั้นม้าที่ควบมาหยุดอยู่ภายในตัวเมืองจิ้นหยาง ผู้คนในเมืองต่างเดินสวนกันไปมาเพื่อจับจ่ายสินค้าตามที่ตนต้องการ บ้างนั่งในโรงเตี๊ยมสนทนาพาที บ้างดื่มบ้างกิน แม่ค้าพ่อค้าบางรายต่างเรียกขานให้ลูกค้าที่เดินผ่านไปผ่านมาเดินเลือกซื้อสินค้าภายในร้านของตน ซึ่งเป็นภาพชินตาสำหรับใครหลายๆ คนในเมืองนี้แม้แต่เสี่ยวหลาน

หลงฉีนำทหารบางส่วนเข้าไปยังเมืองที่คราคร่ำไปด้วยชาวบ้านร้านตลาดที่ขวักไขว่กันไปมาทว่าไม่ได้หนาตาจนม้าหลายสิบตัวเข้าไปไม่ได้ สายตาทุกคู่ที่เห็นม้าขนาดใหญ่รวมถึงทหารท่าทางน่าเกรงขามล้วนจับจ้องเป็นตาเดียว หากแต่การจับจ้องนั้นไม่น่าสนใจมากเท่ากับสตรีที่อยู่บนหลังม้าเดียวกับทหารที่นำขบวนเพราะนั่นคือเสี่ยวหลานบุตรีของหม่าเสี่ยวเค่อที่จู่ๆ ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แต่กลับไปมาปรากฎตัวอยู่บนหลังม้าของชายรูปงาม ภาพเบื้องหน้านี้สามารถเรียกเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังเซ็งแซ่ไปทั่วและรวดเร็ว ทว่าหลงฉีที่ได้ยินทุกคำครหานินทาของชาวบ้านเขาไม่แม้แต่จะสนใจทำเพียงเปิดปากถาม

เสี่ยวหลานที่ก้มหน้าก้มตาไม่มองสิ่งใดแม้ว่าหูจะได้ยินเสียงต่อว่าต่อขานนาง

“ไหนบ้านเจ้า เมื่อข้ารับปากว่าจะไปส่ง ย่อมต้องส่งเจ้าถึงที่” หลงฉีเอ่ยถามใบหน้าเคร่งขรึมชวนให้คนตื่นตระหนกตกใจ

“เอ่อ...ท่านส่งข้าน้อยที่หน้าร้านโรงเตี๊ยมนั่นก็ได้เจ้าค่ะ”

“อืม” เขาตอบรับที่ลำคอและควบม้าไปยังจุดหมาย

เมื่อถึงหน้าร้านผู้คนต่างพลุกพล่านเต็มร้านส่วนบริเวณด้านหน้าร้านมีแผงขายซาลาเปา เสี่ยวหลงเปาเล็กๆ ตั้งอยู่โดดเด่น แม้จะมีลูกค้าบางตาทว่าผู้ชายล่วงวัยกลางคนก็ง่วนอยู่กับการจัดการอาหารตรงหน้าด้วยใบหน้าเหน็ดเหนื่อยระคนระทมทุกข์อย่างยากจะปิดมิด

หลงฉีหยุดม้าทันทีที่เสี่ยวหลานเอ่ยเขาดีดตัวลงจากม้าก่อนที่จะหันมาอุ้มนางลงจากม้า เมื่อนางลงยืนอย่างมั่นคงดีแล้วกำลังจะหันไปขอบคุณหลงฉีที่มาส่งนางตามคำสัญญาแต่ทว่ายังไม่ทันที่นางได้ทำตามความสมควร หม่าเสี่ยวเค่อที่เห็นหน้าบุตรสาวของตนก็วิ่งกระหืดกระหอบพร้อมดึงนางเข้ามาสวมกอดด้วยหัวใจที่ปลดทุกข์ทันที

“หลานเอ๋อร์! หลานเอ๋อร์เจ้าเป็นยังไงบ้าง เจ้าหายไปไหนมารู้หรือไม่ว่าพ่อกับแม่เจ้าเห็นห่วงแค่ไหน” น้ำเสียงมิได้ตำหนิถึงการหายตัวไปของบุตรสาวตนแม้แต่น้อยกลับแฝงไปด้วยความเป็นห่วงเป็นไย เขาไม่สนใจใดๆ ทั้งนั้นว่าบุตรสาวจะก่อเรื่องใดมาหรือไม่ ขอเพียงนางปลอดภัยเขาย่อมดีใจเป็นที่สุด

“ท่านพ่อ... ข้าขอโทษ ข้า...”

“แม่เจ้าได้แต่ร้องไห้ ส่วนพี่ชายทั้งสองของเจ้าได้เที่ยวตามหาเจ้าไปทั่ว ช่างมัน! สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองแล้ว เจ้ากลับมาปลอดภัยย่อมดีที่สุดแล้ว”

“ท่านพ่อ ข้าขอโทษด้วยนะเจ้าคะ ลูกไม่ดีเองทำให้ท่านพ่อท่านแม่และพวกพี่ๆ ต้องเดือดร้อนเพราะข้าเป็นสาเหตุ” เสี่ยวหลานร้องไห้ไปพร้อมกับบิดาภายใต้สายตาของประชนที่อยู่ในระแวกนั้น ปากได้แต่เอ่ยคำขอโทษแต่กลับไม่กล้าเล่าความจริงที่เกิดขึ้นกับตน ความตื่นเต้นเริ่มจางหายหม่าเสี่ยวเค่อได้สติ หันไปมองผู้มีพระคุณที่นำบุตรสาวของตนมาส่งเขาจึงได้เอ่ยถามด้วยเสียงเหนื่อยล้ายิ่ง

“ท่านผู้มีพระคุณไม่ทราบว่าคุณชายท่านคือ...” เสี่ยวหลานมองสีหน้าที่เคร่งขรึมจึงรีบตอบบิดาแทนเขาทันที “เอ่อ..ท่านพ่อ คุณชายท่านนี้คือจวิ้นอ๋องเจ้าค่ะ” เขาไม่เคยแนะนำตัวให้นางรู้แต่นางก็ไม่ถึงกับโง่ที่ไม่ได้ยินใครๆ เขาเอ่ยนามของเขา

“หา! จวิ้นอ๋อง หยางซื่อหลงฉีแห่งแคว้นต้าหลานนะหรือ? เอ่อ..ข้าน้อยหม่าเสี่ยวเค่อขอคารวะพะ..พ่ะย่ะค่ะและต้องขอบคุณจวิ้นอ๋องมากขอรับที่มาส่งเสี่ยวหลาน” เสี่ยวเค่อพูดถูกพูดผิดเพราะทั้งชีวิตไม่เคยเจอคนใหญ่คนโตอย่างมากก็เคยเห็นแต่นายอำเภอเดินผ่านไปผ่านมาบ้าง เขาได้แต่นั่งลงคุกเข่าโขกศีรษะให้กับหลงฉีตามที่สมควรกับบุญคุณครั้งนี้

“เชิญท่านอ๋องทาน เอ่อ..เสวยอาหารของข้าน้อยสักหน่อยเถิดขอรับ เพื่อเป็นการตอบแทนที่ท่านอ๋องมีเมตตาส่งบุตรสาวของข้าน้อย คนจนอย่างข้าน้อยไม่มีสิ่งใดตอบแทนคงมีก็แต่...” เสี่ยวเค่อด้วยน้ำใจที่ตนเองมี พร้อมเดินตรงเข้าไปด้านในร้าน จัดแจงเลือกที่นั่งที่ดีที่สุดภายในร้านให้แก่อ๋องผู้นี้

จำนวนคนเป็นสิบที่ติดตามมาด้วยเดินเข้าไปภายในร้านจนเสี่ยวเค่อแอบลอบกลืนน้ำลาย แต่เอาเถอะ เพียงแค่นี้ก็ทดแทนบุญคุณผู้มีบุญไม่ได้