Çadırlardan ikisini üst üste koyduk. İp bağladık. Görkem ve Engin kadının üzerinde olduğu kızağı çekiyordu. Baran en önde giderken Mert ve Kerem üzerine Emrecan' ı yatırdığımız çadırdan kızağı çekiyordu. Birbirlerine laf sokmadan belki ilk kez bu kadar yakındılar. Aralarındaki ırk kavgası, ortak bir acının pençesinde; içlerindeki çığlıkta eriyip yok olmuştu. Mutlulukta birleşme,k birbirine yaslanmak varken acıda yanyana gelmişlerdi. Aralarındaki kavga elbet henüz bitmemişti. Ama ondan önemli şeyler olduğunu öğrenmişlerdi. Kavga etmek, ayrım yapmak bile yaşayanlar içindi. Ölüm hepsini yok ediyordu. İkisi de yol boyunca tek kelime etmedi. Aslında kimse etmedi. Gözlerimizden akıtamadığımız acı bizden sesimizi almıştı.
....
İki ay sonra...

Alev' in anlatımı...
Lübnan..
Kızım on aylık
