แผนรักร้ายของยัยจอมแสบ

Chapter 11

เช้าวันต่อมา....

หญิงสาวตื่นมาทำกับข้าวในตอนเช้าและที่สำคัญคือเมื่อคืนเธอยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ เพราะงานที่เขาส่งมาให้ทำเขาต้องการเร่งด่วนที่สุด จริงๆเขาส่งมาให้เธอตั้งแต่เช้าแล้วแต่ด้วยความที่เธออยากจะไปกับชายหนุ่มที่เธอรักเธอจึงเลือกอดหลับอดนอนทำงานดึกแทนดีกว่าโดยมีเหตุผลเพียงแค่นานๆครั้งเท่านั้นที่จะมีโอกาสแบบนี้เธอจึงรีบคว้ามันไว้

"ปลาวาฬทำอะไรแต่เช้าเนี่ย"

"ทำหลายอย่างเลย อ่อ พ่อมาก็ดีเลยจ๊ะเดี๋ยวปลาวาฬเอากับข้าวใส่กล่องให้ฝากเอาไปให้น้าจิตตรีหน่อยแล้วก็มีอะไรจะทำก็รีบทำเลยนะพ่อแต่งตัวหล่อๆด้วยเข้าใจมั้ย"

ปลาวาฬเชียร์พ่อกำนันสุดใจ เธออยากให้พ่อมีความสุขบ้างกับชีวิตต่อจากนี้ขอแค่เป็นน้าจิตตรีผู้หญิงที่รักและดูแลพ่อกำนันและเธอมาตลอดยี่สิบปีโดยไม่ได้หวังอะไรตอบแทน เธอเป็นคนดีและเธอควรจะได้สิ่งดีๆตอบแทนบ้าง

"สั่งจริงๆไอ้ลูกคนนี้ "

"ก็ถ้าวันนี้น้าจิตตรีไม่ตอบตกลงแต่งงานกับพ่อนะปลาวาฬโกรธจริงๆด้วย"

"เอาเข้าไป เออๆ"

พ่อกำนันส่ายหน้าอย่างปลงๆก่อนจะเดินกลับไปแต่งตัวตามที่ลูกสาวบอก ยังไงวันนี้เขาก็จะต้องคุยกับจิตตรีและคงได้รับข่าวดีแน่นอนเขาเชื่ออย่างนั้น

หลังจากที่เขาแต่งตัวเรียบร้อยเขาก็เดินลงมาพร้อมกับหยิบกล่องข้าวที่ลูกสาวทำไว้ให้ที่โต๊ะ ส่วนตัวลูกสาวของเขานั้นไม่ต้องไปพูดถึงคงแล่นไปหาผู้ชายแล้วหละตอนนี้ 

"เห้ออออ "

เขาถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ ตอนนี้คงทำได้เพียงแค่ช่างมันเท่านั้น ในเมื่อลูกสาวเขาทำแล้วมีความสุขก็ปล่อยมันไปเถอะคิดได้ดังนั้นเขาก็ถือกล่องข้าวมาไว้ในมือแล้วเดินไปบ้านข้างๆทันทีอย่างไม่รอช้า เมื่อมาถึงหน้าบ้านเขาก็กดกริ่งเพื่อเรียกให้เธอออกมา

กริ้งๆๆๆๆๆ

"มาแล้วจ้าอ่าวพี่กำนันมาทำอะไรแต่เช้าเนี้ย"

จิตตรีในชุดผ้าเอี้ยมคงจะกำลังทำอาหารอยู่เดินมาเปิดประตูให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่เขาชอบเห็นอยู่บ่อยๆ เขาส่งกล่องข้าวไปให้เธอก่อนจะเกาหัวแก้เขิน

"ไอ้ปลาวาฬให้เอามาให้นะ"

"กำลังจะทำอาหารพอดีเลยงั้นไม่ทำละ ^///^"

จิตตรีเปิดประตูเชิญให้เขาเข้ามาในบ้านเป็นเรื่องปกติเพราะเขาทั้งสองบ้านไปมาหาสู่กันแบบนี้ตลอดอยู่แล้ว

"เข้ามาก่อนจ๊ะพี่กำนัน"

"อืม ไปสิ"

เขาเดินตามเธอเข้ามาเงียบๆเมื่อมาถึงในตัวบ้านเขาก็เดินไปนั่งลงตรงโซฟาระหว่างรอให้จิตตรีเอากับข้าวไปเก็บไว้ที่ครัว เขาคิดอะไรไปเพลินๆกำลังมีความคิดว่าจะเอายังไงดีจะเริ่มพูดกับเธอยังไงดี บางทีเขาก็กลัวนะว่าที่เธอทำไปทุกอย่างก็เพียงแค่อาจจะสงสารเขากับลูกเพียงแค่นั้นรึเปล่าหรือว่าจริงๆที่เธอทำนั้นมีใจให้เขาอยู่เขาก็ไม่อาจจะรู้ได้

"พี่กำนันกินข้าวมายัง"

"ยังเลย"

"หิวมั้ยทานข้าวด้วยกันมั้ย"

เขาลุกขึ้นเดินไปหาจิตตรีที่ห้องครัวเขามองคนร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังหันหลังแกะกล่องข้าวอยู่ เขาเดินไปอยู่ด้านหลังของเธอก่อนจะสวมกอดเอวเล็กไว้หลวมๆ

"อุ๊ย! พี่กำนันมากอดฉันทำไมเนี้ย"

เหมือนว่าเธอจะตกใจอยู่ไม่น้อยที่อยู่ๆเขาก็มากอดเธอแบบนี้เธอวางทุกอย่างลงก่อนจะหันไปมองสบตากับเขาที่มองเธออยู่เช่นกัน

"จิตตรีคือพี่มีเรื่องจะคุยด้วย"

"มีอะไรรึเปล่าทำไมอยู่ๆถึงแปลกไปแบบนี้"

หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความระแวงด้วยความที่เธอไม่เคยใกล้ผู้ชายคนไหนมาก่อนนอกจากเขาคนนี้มันก็จะแปลกๆหน่อยที่เธอถูกปฎิบัติแบบนี้เพราะความไม่เคยชินและเขาไม่เคยทำแบบนี้กับเธอด้วย

"คือพี่จะถามเอ็งว่าถ้าพี่จะขอเอ็งแต่งงานเอ็งจะแต่งงานกับพี่ได้มั้ย"

เธออ้าปากค้างอย่างตกใจไม่คิดว่าคำถามนี้จะออกมาจากปากของเขาคนนี้ รู้มั้ยว่าตลอดเวลาที่รู้จักกันมาเธอเคยถามเขาหลายครั้งว่าเขาคิดจะแต่งงานมีครอบครัวมั้ยแต่เขาก็ปฎิเสธมาตลอดเพราะกลัวว่าลูกสาวจะมีปมด้อยเขาจึงไม่เคยคิดจะมีใครใหม่แต่ก็นั้นแหละเธอก็รักเขามาโดยตลอดทุกสิ่งที่เธอทำก็เพราะเธอรักเขาแค่นั้นจริงๆเธอทำทุกอย่างโดนไม่เคยหวังอะไรตอบแทนจากเขา

"พี่พูดอะไรออกมารู้ตัวมั้ย "

"รู้สิ รู้ทุกอย่างว่าไงตกลงว่าจะแต่งมั้ย"

หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเจอเขารุกหนักขนาดนึ้ จริงๆเธอไม่คาดคิดว่าเธอจะมีโอกาสแบบนี้ด้วยซ้ำและไม่กล้าคิดเลย

"แล้วปลาวาฬ..."

"ก็ไอ้ปลาวาฬนั้นแหละที่บอกให้มา เอ็งก็รู้ว่าไอ้ปลาวาฬมันรักเอ็งเหมือนแม่มันคนหนึ่ง อยากจะมาเป็นแม่ให้ปลาวาฬจริงๆมั้ยจิตตรี"

หญิงสาวน้ำตาคลอเบ้า เธอรักและเอ็นดูปลาวาฬเหมือนลูกสาวคนหนึ่งเพราะเธอเลี้ยงมากับมือตั้งแต่ยังแบเบาะ มีอะไรเธอก็ให้คำปรึกษาปลาวาฬตลอดบางเรื่องที่เธอไม่สามารถคุยกับพ่อของเธอได้ก็มีจิตตรีเนี้ยแหละที่รับหน้าที่ทำแทนทุกอย่าง

"แล้วพี่ทำแบบนี้เพราะว่าปลาวาฬเหรอ"

"ไม่ใช่เพราะพี่คิดมาแล้วว่าพี่อยากจะมีความสุขอย่างกับคนอื่นๆบ้าง วันหนึ่งปลาวาฬมันจะต้องไปมีชีวิตเป็นของตัวเองไม่ได้อยู่กับพี่ตลอดจนตายจากกันพี่ก็อยากจะมีคู่ชีวิตที่อยู่เคียงข้างกันไปจนแก่เฒ่าและพี่คิดว่าเป็นเอ็งดีที่สุดแล้ว"

กำนันดึงจิตตรีเข้ามากอดแน่น เขารู้แล้วว่าเขารักผู้หญิงคนนี้มาตลอดเธอเป็นคนที่อดทนกับเขามากและทำแทนเขาทุกอย่างไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างดีใจสุดที่วันนี้มันก็มาถึงเธอรอมันมาตลอด

"ขอบคุณนะพี่กำนันที่เลือกฉัน ฮึก ขอบคุณนะ"

"เอ็งเป็นคนดีและดีกับพี่และลูกมาโดยตลอดไม่ใช่ว่าพี่มองไม่เห็น แต่ตอนนั้นพี่แค่กลัวว่าลูกจะน้อยใจที่พี่ต้องแบ่งความรักไปให้ใครอื่น แต่เมื่อคืนปลาวาฬมันบอกว่ามีคนมาจีบเอ็งปั่นหัวพี่ใหญ่ยุให้พี่มาขอเอ็งแต่งงานให้ได้คงกลัวพี่จะถูกผู้ชายคนอื่นแย่งเอ็งไปหละมั่ง แต่พี่ไม่ยอมหรอกนะยังไงเอ็งต้องเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น :)"

"ร้ายจริงๆเด็กคนนี้ แต่ฉันไม่แต่งงานหรอกนะอายุปูนนี้แล้วอายคนอื่นเขาตาย"

จิตตรีเอ่ยอย่างเขินอายเธออายุจะสี่สิบอยู่แล้วถ้ามาแต่งงานตอนแก่แบบนี้กลัวชาวบ้านเขาจะนินทาเอาว่าแรดมาอยากมีผัวตอนแก่

"ได้ยังไงหละพี่จะให้เอ็งไปเป็นเมียก็ต้องแต่งงานสิถ้าไปอยู่ด้วยกันเลยเดี๋ยวชาวบ้านก็นินทากันสนุกปากหรอก"

"แล้วนี่แน่ใจแล้วเหรอว่าจะแต่งกับฉันจริงๆ"

"เอ็งนี่มันถามเยอะจริงๆ อ่อปลาวาฬบอกว่าวันนี้ให้พี่รวบรัดเอ็งเป็นเมียไปเลยคงกลัวจะไม่ได้เอ็งเป็นแม่ล่ะมั่ง"

"รวบรัดยังไง"

"ก็จับปล้ำทำเมียเลยไง"

จิตตรีเบิกตากว้างอย่างตกใจแต่ไม่ทันแล้วเพราะกำนันจอมเจ้าเล่ห์อุ้มเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเดินขึ้นห้องนอนไปทันที

"โอ๊ยตาแก่โรคจิต มาทำอะไรแบบนี้กลางวันแสกๆเนี้ย"

"จะเปิดซิงเอ็งไงถามแปลกๆ "

"ไอ้พี่กำนัน ไอ้บ้าเอ้ย!!! ปล่อยฉันนะ"