“ตามเรามา ท่านหญิงอารียา”
“พะ...เพคะ”
อารียาเดินตามเสด็จไปจนถึงพระตำหนักใหญ่ของวังหลวง ซึ่งเป็นที่ประทับขององค์ราชินีและองค์เอเมียร์แห่งดาร์บูย่า ซึ่งอยู่ห่างจากพระตำหนักของชีควาคิลไม่ไกลมากนัก เดินครู่เดียวก็ถึง
วันนี้องค์เอเมียร์ไม่อยู่วัง พระองค์ทรงออกไปเยี่ยมเยียนราษฎรของพระองค์ในถิ่นทุรกันดารห่างไกล จึงเหลือเพียงองค์ราชินีที่ประทับอยู่บนพระราชอาสน์เพียงลำพังเท่านั้น
ชีคหนุ่มทรงขึ้นไปนั่งข้างๆ ในระดับที่รองลงมาจากองค์ราชินี ส่วนอารียาก็ยืนอยู่บนพรมเปอร์เซียหน้าพระที่นั่งด้วยอาการยืนก้มหน้านิ่งสงบ ประสานมือไว้ด้านหน้าด้วยกิริยาอ่อนน้อมถ่อมตน
“วาคิล เจ้ามีอะไรจะพูดกับแม่ไหม” องค์ราชินีหันไปถามพระราชโอรสของพระองค์ด้วยสายพระเนตรสงบนิ่ง นิ่งจนน่าใจหาย
“เอ่อ...มีพ่ะย่ะค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็พูดมา แม่กำลังรอฟังเจ้าพูดอยู่”
“พ่ะย่ะค่ะ” รัชท
