“เราขอบใจเจ้ามากนะ อารียา”
“เอ่อ...ไม่เป็นไร หามิได้เพคะ” อารียาเริ่มจะนึกคำราศัพท์ไม่ค่อยออก เมื่อจู่ๆ องค์ราชินีผู้สูงศักดิ์ก็มาขอบอกขอบใจเธอซึ่งเป็นผู้ต่ำต้อยกว่า
“เจ้าพูดกับเรา ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์มากก็ได้ เราไม่ถือสาหรอก เราเป็นคนสบายๆ ไม่ต้องการพิธีรีตองอะไรมาก เจ้าเป็นคนไทย สามารถพูดภาษาประจำชาติของเมืองดาร์บูย่าได้ ก็ถือว่าเก่งแล้ว ยิ่งจะต้องมาใช้คำราชาศัพท์กับพวกเราอีก ลิ้นของเจ้าคงจะพันกันนาดูสินะ”
องค์ราชินีทรงมีพระอารมณ์ขัน เมื่อคุยกับพระองค์นานๆ อารียาก็รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ และรู้สึกประทับใจในความจริงใจ และเป็นกันเองของพระองค์ มันจึงทำให้ร่างบอบบางที่ทำตัวลีบและเกร็งมาตลอด เริ่มขยับตัวและยิ้มออกมาได้ในที่สุด
“อารียา เจ้าคิดว่าเจ้าจะสามารถรักษาอาการป่วยทางใจของลูกสาวเราให้กลับมาเป็นเจ้าหญิงนอร่าคนเดิมได้ไหม”
สายตาคู่สวยช้อนขึ้นสบประสานพระเนตรสีน้ำตาลเข้มด้วยสายตาแน่วแน่ ก
