“ท่านพี่วาคิล เราจำได้แล้ว ท่านพี่วาคิลพี่ชายของเรา” องค์หญิงนอร่าทรงจดจำเกือบทุกอย่างที่เป็นความทรงจำใหม่ๆ และบางครั้งก็เหมือนจะทรงนึกอะไรขึ้นมาได้ ก็จะทรงตรัสออกมาลอยๆ
“แล้วองค์หญิงซาบรีน่าไปด้วยไหม”
คำถามขององค์หญิงนอร่าทำให้อารียาอึ้งไป แต่ก็เพียงครู่เดียวก็สามารถปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติได้
“พระองค์ทรงจำเจ้าหญิงซาบรีน่าได้แล้วหรือเพคะ” อารียากลั้นใจถามออกไป
“จำได้ องค์หญิงซาบรีน่า สหายเรา อารียาก็สหายเรา ซาบรีน่าสวย ใจดี ซาบรีน่าเป็น...เป็น...” องค์หญิงนอร่าทำท่านึกแต่ก็ยังนึกไม่ออก
“เป็นพระคู่หมั้นของพี่ชายของพระองค์ไงเพคะ”
อีกครั้งที่อารียากล้ำกลืนฝืนพูดออกไป เพื่อเรียกความทรงจำดีๆ ขององค์หญิงนอร่าให้กลับมา แต่มันก็เหมือนมีเข็มเล่มเล็กๆ เป็นร้อยเป็นพันเล่มกำลังพุ่งเข้าทิ่มแทงหัวใจของเธอให้เจ็บจี๊ดอยู่ในนั้น
“ใช่แล้วเราจำได้ ซาบรีน่าเป็นพระคู่หมั้นของพี่ชายเรา”
แล้วองค์หญ
