2
1543 Words
“ถ้าไม่มีผู้หญิงคนไหนรักน้องพีทจริง พ่อก็จะไม่แต่งงานดีไหมครับ”
“ดีครับ”
น้องพีทรีบพยักหน้าให้บิดาในทันที แต่ก็ยังหน้าม่อย อยากได้ฟ้าใสเป็นมารดาเลี้ยงอยู่ดี
ฟ้าใสเดินกลับมาด้วยรอยยิ้ม สองพ่อลูกตักอาหารให้อย่างเอาใจ เธอกล่าวขอบคุณและตักอาหารป้อนให้เด็กน้อยด้วย
พายัพมองกิริยานุ่มนวลของคุณครูสาวแล้วนึกเสียดายอยู่มากเช่นกัน เขาเองก็รู้สึกดีกับคนตรงหน้า แม้จะเพิ่งเจอกันก็ตามที
หลังรับประทานอาหารเสร็จสิ้น เขาก็ไปส่งหญิงสาวที่คอนโดในตัวเมือง
พอฟ้าใสลงจากรถ อดีตแฟนหนุ่มก็ปรี่เข้ามากระชากแขนเธอแรงๆ
“นพ!”
เธออุทานอย่างตกใจ ก่อนจะสะบัดแขนจนหลุด เขาเป็นเคยเป็นแฟนเธอ แต่นอกใจไปมีอะไรกับเพื่อนรัก เธอเลยบอกเลิกเขา ไม่คิดว่านพฤทธิ์จะตามมาถึงที่นี่
“เลิกกับนพไม่กี่วันมีแฟนใหม่แล้วเหรอฟ้า”
“มันไม่เกี่ยวกับนพ”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
พายัพลงมาจากรถยนต์ เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และตรงเข้าปกป้องหญิงสาว
“เรื่องของผัวเมียอย่ามาเสือก”
นพฤทธิ์ตวาดกลับ พายัพอึ้งไป แต่เขาเห็นท่าทีของคนทั้งคู่ก็ยังยืนคุมเชิงอยู่
“เขาไม่ได้เป็นอะไรกับฟ้าค่ะ”
“ไม่ได้เป็นอะไรกันเหรอฟ้า นี่เธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปอย่างนั้นเหรอ”
“นพนอกใจไปมีคนอื่นก่อน เราเลิกกันแล้ว อย่ามายุ่งกับฟ้าอีกเลย”
“ไม่ได้ นพไม่ยอมเสียเธอไปให้ใครเด็ดขาด”
นพฤทธิ์ตรงเข้ากระชากแขนของหญิงสาวอีกรอบ แต่พายัพเข้าขวางเอาไว้ ผลักอกอีกฝ่ายท่าทีปกป้อง
“ผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วย คุณก็ควรปล่อยเธอไป เป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิครับ”
“ปล่อยไปอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก”
นพฤทธิ์คว้าปืนจากกระเป๋าเล็งมาที่คนทั้งสอง ฟ้าใสตกใจจนหน้าซีดเผือด ไม่คิดว่าอดีตคนรักจะคิดฆ่าแกงกันแบบนี้
“ใจเย็นๆ ถึงคุณจะยิงพวกเราตายคุณก็ไม่รอด”
“ไม่รอดอะไรวะ ติดคุกเหรอ กูไม่กลัวหรอกโว้ย! แต่ขอให้มึงสองตัวไปลงนรกซะ”
ฟ้าใสอ้าปากค้างกับสิ่งที่อดีตแฟนหนุ่มพ่นออกมา หยาบคายเหลือเกิน เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน ดีที่หูตาสว่าง และจับได้ว่าอีกฝ่ายนอกใจ เธอจึงได้เลิกกับเขา ไม่เช่นนั้นถ้าเกิดหลวมตัวแต่งงานกันไป ชีวิตคงแย่
“คุณพ่อ”
พศินเปิดประตูรถลงมาด้วยความสงสัย ในจังหวะนั้นที่นพฤทธิ์หันไปดู พายัพจึงตรงเข้ายื้อแย่งปืนในมือของอีกฝ่าย
ยามรักษาความปลอดภัยรีบปรี่เข้าช่วยเหลือ แต่ไม่กล้าเข้าไปขวาง เพราะคนทั้งสองกำลังแย่งปืนกันอยู่
ต่อสู้กันไปแล้วปืนก็ลั่น กระสุนยิงเข้าที่ขาของพายัพแต่ไม่ได้โดนจุดสำคัญ
ปัง!
ร่างของพายัพร่วงลงไปกองลงกับพื้น ในขณะที่นพฤทธิ์รีบวิ่งหนีเนื่องจากเห็นเลือด
“คุณพายัพคะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”
“คุณพ่อ”
เสียงเล็กๆ ของเด็กชายตัวน้อยดังขึ้นอย่างตกใจเช่นกัน พนักงานรักษาความปลอดภัยรีบเรียกรถพยาบาลมาโดยด่วนเพื่อนำตัวพายัพส่งโรงพยาบาล
ไปถึงโรงพยาบาลเด็กชายตัวน้อยก็งอแงจะเข้าไปดูบิดาท่าเดียว เพราะเห็นบิดามีเลือดไหล กลัวจะเป็นอะไรไป
“น้องพีททำใจดีๆ เอาไว้นะคะ คุณพ่อจะต้องไม่เป็นอะไรจ้ะ”
เธอกอดร่างน้อยสั่นเทาที่ซบอยู่กับอก เด็กน้อยร้องไห้งอแง น้ำหูน้ำตาไหล ร่ำร้องจะเข้าไปหาบิดาท่าเดียว
“คุณพ่อจะเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นถามดวงตาแดงก่ำ
“คุณพ่อต้องไม่เป็นอะไรจ้ะ เชื่อคุณครูสิคะ”
“คุณครูพี่ฟ้าไม่หลอกน้องพีทใช่ไหมครับ”
“ไม่จ้ะเด็กดี คุณพ่อเป็นคนดีต้องไม่เป็นอะไรนะจ๊ะ”
เธอลูบศีรษะเด็กน้อยไปมา ใจก็นึกห่วงคนที่โดนยิงอยู่ในห้อง แต่ปากก็ต้องพูดปลอบใจคนที่ซุกอยู่กับอกให้หายขวัญเสีย
“คุณหมอคะ คุณพายัพเป็นยังไงบ้างคะ”
ฟ้าใสรีบปรี่เข้าไปถามเมื่อคุณหมอออกมาจากห้องผ่าตัด
“ปลอดภัยแล้วครับ”
คำตอบของคุณหมอทำให้ฟ้าใสกอดร่างน้อยที่ยิ้มดีใจในทันที
“เราไปเยี่ยมคุณพ่อกันนะครับ”
เด็กน้อยรีบเขย่ามือเร่งเร้าอยากเข้าไปเยี่ยมบิดาใจจะขาด ฟ้าใสยิ้มให้คนตัวเล็กตรงหน้า ก่อนจะจูงมืออีกฝ่ายพาไปยังห้องพักฟื้นของพายัพ
ฟ้าใสโทรไปแจ้งข่าวทั้งหมดกับมารดา ท่านตกใจไม่น้อย แต่พอรู้ว่าทุกคนปลอดภัยก็โล่งใจ
“ควรแจ้งตำรวจนะลูก ไม่อย่างนั้นเขาจะกลับมาทำร้ายอีก”
คุณภคินีบอกบุตรสาว ฟ้าใสรับคำ คุยกับมารดาอีกไม่กี่คำก็ต้องวางสาย ท่านให้เธอลาพักจัดการเรื่องราวทุกอย่างให้เรียบร้อย เพราะวันรุ่งขึ้นจะมีคุณครูคนใหม่เข้ามาช่วยสอนหนังสือเด็กอนุบาลแทน
คนที่นอนหลับไปฟื้นขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว เขากะพริบมองลูกชายตัวน้อยกับคุณครูสาวที่นั่งอยู่ข้างเตียง
“คุณพ่อฟื้นแล้ว”
น้ำเสียงดีใจของเด็กน้อยทำให้ฟ้าใสยิ้มกว้างในทันที
“เป็นยังไงบ้างคะคุณพายัพ”
“ผมโอเคครับ”
“คุณคงต้องนอนพักฟื้นอีกหลายวันเลยนะคะ”
เธอมีสีหน้าขออภัยเขา แต่เขาส่ายหน้าไปมาบอกว่าไม่เป็นอะไร
“ดีเหมือนกันนะครับ ผมทำงานหนัก ไม่เคยได้พักเลย ได้พักเสียบ้างก็ดี”
เขาพูดติดตลก ทำเธอยิ้มกว้างในทันที
“แต่พักแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะคะ ถ้าอยากพักจริงๆ ควรไปพักผ่อน ไปเที่ยวแบบนั้นมากกว่า”
“คุณฟ้าอย่าคิดมากเลยครับ ผมไม่เป็นอะไรหรอก แต่ผมมีเรื่องจะรบกวนคุณฟ้าหน่อยนะครับ”
“พูดมาเลยค่ะ ฟ้าเต็มใจ เพราะคุณช่วยฟ้าเอาไว้ ถ้าไม่ได้คุณ ฟ้าคงแย่แน่ๆ”
“ผมฝากน้องพีทด้วยนะครับ ที่บ้านไม่มีใคร แม่แกก็ไม่อยู่”
“ได้สิคะ”
“คุณพ่อครับ หายเร็วๆ นะครับ”
เด็กชายพศินเอามือป้อมๆ ลูบใบหน้าของบิดาไปมาด้วยความห่วงใย
“เรามีกันแค่สองพ่อลูกน่ะครับ”
“ไม่มีปัญหาเลยค่ะ เดี๋ยวฟ้าจะดูแลน้องพีทให้เอง”
เธอรับปากด้วยความเต็มใจเพราะเขาช่วยชีวิตเธอเอาไว้
เสียงเคาะประตูห้องเปิดเข้ามา พร้อมร่างอวบอิ่มของคุณภคินี
“เป็นยังไงบ้างพาย”
เสียงทักทายของท่านทำให้พายัพตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสุภาพ เขารู้จักกับภคินีเป็นอย่างดี เพราะบุตรชายไปเรียนที่นั่นตั้งแต่เตรียมอนุบาล และเป็นเพื่อนกับมารดาของเขา
ส่วนฟ้าใสนั้นเขาเพิ่งรู้จักเธอเนื่องจากเธอเพิ่งมาทำงานที่โรงเรียนเพียงไม่กี่วัน ตามที่เธอเล่าว่ามาช่วยมารดาดูแลโรงเรียน แล้วก็นึกสนุกอยากสอนหนังสือเด็กๆ ไปด้วย เพราะชอบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับ ขอบคุณมากนะครับที่มาเยี่ยม”
“ป้าต่างหากละ ต้องขอบใจพายมากๆ ที่ช่วยลูกสาวป้าเอาไว้ ส่วนน้องพีทไม่เป็นไรนะจ๊ะ เราจะช่วยดูแลให้”
คุณภคินีรู้ดีว่าพายัพอยู่กับลูกแค่สองคน ที่บ้านไม่มีใคร ท่านเลยเอ่ยปากออกไปเช่นนั้น
“ผมต้องขอบคุณมากๆ นะครับ”
“ไม่เป็นไรๆ เราช่วยฟ้าใสเอาไว้ ถ้าไม่ได้เรา ไม่รู้จะเป็นยังไง”
คุณภคินีอยู่คุยกับคนป่วยและบุตรสาวอีกครู่ก่อนตัวขอตัวกลับ ฟ้าใสจึงเดินไปส่งมารดาที่รถ
“ฟ้าอาจจะต้องอยู่ดูแลคุณพายัพจนกว่าเขาจะหายดีนะคะคุณแม่ เพราะคุณพายัพไม่มีใคร”
“แม่รู้จ้ะ”
“คุณแม่ดูสนิทกับคุณพายัพจังเลยนะคะ”
“คุณพายัพเป็นลูกชายของเพื่อนรุ่นพี่แม่เองจ้ะ”
“ฟ้าไม่เคยรู้มาก่อน”
“เราน่ะเอาแต่เรียนหนังสือจะไปรู้อะไร แถมไปอยู่กับยายที่กรุงเทพฯ แต่เด็ก”
ท่านยิ้มให้อย่างเอ็นดู แม้ไม่ได้เลี้ยงฟ้าใสแต่เด็ก แต่ครอบครัวของเธอเลี้ยงลูกแบบคุยกันได้ทุกเรื่อง เป็นเพื่อนเป็นกันเอง ฟ้าใสมีอะไรจึงเล่าให้ฟังตลอด
“เสียดายภรรยาของคุณพายัพจากไปแล้วนะคะ น้องพีทเลยกำพร้าแม่”
“จริงๆ ต้องเรียกว่าน้องพีทกำพร้าทั้งพ่อทั้งแม่ถึงจะถูก”
“หมายความว่ายังไงคะคุณแม่”
“น้องพีทน่ะจริงๆ ไม่ใช่ลูกของพายเขาหรอก แต่เป็นลูกของพี่ชายกับพี่สะใภ้ ทั้งสองประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตั้งแต่น้องพีทคลอด พายเลยรับน้องพีทเป็นลูก และไม่เอ่ยถึงอุบัติเหตุนั้นอีก ให้น้องพีทเข้าใจว่าตัวเองเป็นพ่อและมารดาเสียชีวิตไปแล้ว”
“ทำไมต้องโกหกด้วยละคะ”
- Writer
