“ไม่ดิ้นน่ะดีแล้ว จะได้ไม่เจ็บตัว”
มันหัวเราะน่าเกลียด แววตาเจ้าเล่ห์มาดร้าย เธอหายใจหอบ หวาดกลัวและพยายามคิดหาทางเอาตัวรอด
“ฉันยอมก็ได้ แต่อย่าทำอะไรฉันรุนแรงเลยนะ”
เธอบอกเลอยศเสียงนิ่ม พยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติ ร่างกายที่ทาบทับเธออยู่มันร้อนรุ่มทำให้เธอรังเกียจมากกว่าจะนึกชมชอบเหมือนอย่างที่รู้สึกกับวรเดช
มือนิ่มไล้ใบหน้าของเขา ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังก้มมาจะจูบอยู่นั้น เธอก็คว้าโคมไฟที่หัวเตียงได้เป็นผลสำเร็จ
ไม่ต้องรอให้พูดอะไรอีก ธัญสิตาฟาดโคมไฟลงบนหัวของเลอยศก่อนจะผลักเขาจนกระเด็น
“นังสารเลว”
เลอยศกุมศีรษะที่เลือดไหล มันกระชากขาของเธอจนล้มคะมำไปด้านหน้า หญิงสาวกรีดร้องสุดเสียง ร้องดังคับบ้าน เธอหันมามองบิดาเลี้ยง ก่อนจะกระแทกขาไปที่ใบหน้าของเขา ถีบเข้าไปเต็มแรง แล้วเปิดประตูวิ่งออกไปนอกห้อง
“นึกว่าหนีรอดหรือไง”
เลอยศวิ่งตามออกมา มือกุมศีรษะเอาไว้ ในขณะที่ธัญญาเรศกลับมาในบ้าน
