“แกมันก็ตัวซวย ฉันน่าจะเอาขี้เถ้ายัดปากแกตั้งแต่ตอนคลอด ไม่น่าเลี้ยงมาจนโตขนาดนี้ แล้วมายืนให้แกด่าฉันปาวๆ”
“แล้วทำไมแม่ไม่ทำละคะ เพราะยังไงแม่ก็ไม่อยากให้หนูคลอดออกมาอยู่แล้ว”
“ปากดีนักนะนังลูกทรพี แกกล้าเถียงฉันฉอด ๆ ๆ หรือไง ฉันเป็นแม่แกนะ”
“มีแม่แบบนี้ หนูก็ไม่อยากมีเหมือนกัน”
“นังนี่นิ๊ยังไง!”
ธัญญาเรศง้างมือทำท่าจะตบบุตรสาวให้หน้าหันอีกครั้ง
“เอาเถอะค่ะ แม่อยากตบตีหนูให้ตายก็เอาเลย ชีวิตหนูเป็นของแม่นี่นา”
“แกสำนึกด้วยเหรอว่าชีวิตแกเป็นของฉัน แล้วที่ฉันให้แกทำอะไรตามใจฉัน แกไม่เห็นทำ ปากพูดเหมือนแกสำนึกบุญคุณของฉัน แต่เปล่าเลย”
ธัญญาเรศจิ้มหน้าผากบุตรสาวซ้ำๆ จนหน้าหัน ธัญสิตาเม้มปากแน่นเจ็บใจระคนไม่อยากมีชีวิตอยู่ ไม่รู้เธอจะเกิดมาทำไม ถ้ามีแม่แย่ๆ แบบนี้
“แล้วสิ่งที่แม่ให้หนูไปทำ มันเป็นสิ่งที่แม่ดีๆ ที่ไหนให้ลูกทำกันละคะ”
“ยังจะมาเถียงอีก ที่ฉันให้แกไปทำ มันไม่ดีตรงไหนกั
