EP 15 : ไม่อยากเหลือไว้ในความทรงจำ

3581 Words

“วีด้ามายัง” “วีด้ามารึยัง!” “วีด้ามารึยัง!!!! เฮ้ย!!! ตอบกูสักคนสิโว้ย!!!” “ยะ ยังค่า~ ยังไม่มาค่ะพี่เป๋อ” “แม่งเอ้ย! กูจะบ้าตายกับเด็กเส้น!!” ฉันกลับมาทำงานพาร์ทไทม์ในกองถ่ายเหมือนปกติมางานแรกก็ถึงกับนั่งสะดุ้งเพราะปกติพี่เป๋อผู้กำกับเอ็มวีกับโฆษณาชื่อดังแกจะไม่อาละวาดแบบนี้ ฉันเคยมาทำพาร์ทไทม์ในกองของพี่เป๋าสามสี่คร้งพี่เป๋อน่ารัก ใจดีมาก ใจดีกับทุกคนเลยถึงคำพูดแกจะห้วน ๆ ก็ตาม แต่ตอนนี้คนในกองแทบจะไม่กล้ามองแกหน้าเลยค่ะ “พี่อิ๋ง” “ว่า” ฉันกระซิบเรียกพี่อุ๋งอิ๋งเบา ๆ พี่เขาก็กระซิบตอบกลับมาเบา ๆ เหมือนกัน “วีด้านี่เป็นใครเหรอคะ” ฉันเพิ่งรู้ตอนมาถึงกองถ่ายว่านางเอกเอ็มวีวันนี้ชื่อวีด้าแต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร รู้แค่ชื่อกับมาสายเกือบสองชั่วโมงแล้ว “อินฟลูหน้าใหม่ กำลังดังเลย” “เมื่อกี้พี่เป๋อด่าว่าเป็นเด็กเส้นนี่คะ” “อือ พ่อเป็นผู้บัญชาการ XXX” “โห~” “เพราะพ่อใหญ่แม่รวยนี่แหละดังในทางลบแต่ได้งานดี ๆ หลายงาน เส้นใหญ่ แม่ก็เป็นสปอนเซอร์ให้ค่ายนี้ด้วยเพลงใหม่ของกวินเลยต้องให้ชีเป็นนางเอกเอ็มวีไง...ได้ข่าวว่ากวินเซ็งมาก~ “อ่อ” ฉันน่ะทำงานเป็นสตาฟก็จริงแต่ไม่ได้สนใจเรื่องราววงการบันเทิงไงคะ แทบจะไม่ได้ติดตามละครหรือข่าวดารานักแสดงเลยนอกจากพักหนึ่งที่ติดตามเรื่องราวของซีไนซ์ในฐานะคนกำลังคุย ๆ กันอยู่ แต่ตอนนี้ไม่ได้ตามข่าวใครแล้วล่ะแค่เรื่องตัวเองยังสมองเบลอเลย “โทรหาเดี๋ยวนี้เลย ถามเลยว่าถึงไหนแล้ว!” เสียงพี่เป๋อดังลั่นกองอีกครั้งแล้วพี่ ๆ ในกองก็รีบโทรแบบเลิ่กลั่ก “พะ พี่เป๋อพี่” “ว่า!” “น้อง...น้องบอกว่าเพิ่งตื่นค่ะ” “เพิ่งตื่น!!!” เสียงพี่เป๋อทั้งดังทั้งช็อคไปเลยค่ะ ไม่ใช่แค่ผู้กำกับหรอกแต่ทีมงานคนอื่นก็ช็อคแล้วก็ทำหน้าเซ็งเอือมระอาปนกันไป พี่เป๋อให้ถามว่าถึงไหนแล้วแต่ได้คำตอบว่าเพิ่งตื่นใครจะไม่เซ็ง สองชั่วโมงผ่านไปวีด้าคนนี้เพิ่งตื่น มากองสายปล่อยให้ทีมงานหลายสิบชีวิตรอเพราะตื่นสายแถมยังกล้าบอกตรง ๆ แล้วคิดว่าจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่กว่าจะมาถึงกอง ถ้าเป็นถึงขั้นนี้แล้วคิดว่าวีด้าคนนั้นจะแคร์ไหม T^T ปัง! “แม่งเอ้ย!!! พอ!!! จบ!!!” เสียงทุ่มของในมือลงพื้นตามมาด้วยเสียงสบถและตะโกนสุดเสียงของพี่เป๋อทำทุกคนกลัวจนแทบหัวหดก่อนที่แกจะกวาดสายตามองทุกคนเหมือนจะกินหัวแล้วชี้หน้าใครบางคนพร้อมเสียงที่ดังลั่นและทำให้คนคนนั้นที่โดนชี้หน้ากลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ... -สามชั่วโมงต่อมา- “เก่งมาก~” “...” “เอ้า! ทำหน้าแบบนั้นทำไม พี่พูดจริง ๆ” “หนูทำอะไรก็ไม่รู้” T^T “โอ๊ย~ ไม่ทำหน้าเศร้าสิ เมื่อกี้เก่งมาก~” พี่อุ๋งอิ๋งขยี้แก้มฉันเล่าเบา ๆ ดูก็รู้ว่าเอ็นดู “หนู... / นี่มันหมายความว่ายังไง!” กำลังคุยกันเบา ๆ เสียงแหลมแถมสูงปรี๊ดก็ดังลั่นไปทั้งกองถ่ายจนฉันกับพี่อุ๋งอิ๋งสะดุ้งแล้วก็รีบหันไปมองตามเสียงเลยได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินดุ่ม ๆ ตรงมาทางนี้ที่ด้านหน้าฉันห่างออกไปประมาณสี่ห้าเมตรมีพี่เป๋อผู้กำกับนั่งอยู่ คนนี้ต้องเป็นวีด้าแน่เลยค่ะ ท่าทางเอาเรื่องน่าดูเลย “อะไรจ้ะน้องวีด้า?” เสียงพี่เป๋าถามคนมาใหม่ที่สวยมาก ๆ เสียงหวานประหนึ่งไม่รู้ว่าคนวีนต้องการอะไร “ก็นี่ไงคะ! พี่เป๋อให้คนอื่นมาถ่ายแทนด้าได้ยังไง!” “แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะครับน้อง” “พี่เป๋อพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? ด้าเป็นนางเอกเอ็มวีเพลงนี้พี่เป๋อก็รู้! วันนี้ขอคิวด้าแล้วด้างานยุ่งแค่ไหนก็อุตส่าห์ให้คิวแล้วทำแบบนี้คืออะไร รู้ไหมว่าด้าเป็นใคร!” “พี่รู้ว่าน้องด้าเป็นใคร รู้ด้วยว่าเป็นลูกใคร แล้วน้องด้ารู้ไหมว่าทีมงานเกินครึ่งร้อยรอน้องด้ามากี่ชั่วโมงโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย” “แต่ยังไงก็วางตัวด้าไว้แล้ว ไม่ใช่เด็ก ๆ เล่นละครเวทีโรงเรียนนะที่จะเปลี่ยนตัวกันง่าย ๆ”เขาไม่ยอมเลยค่ะ เส้นใหญ่มากด้วยฉันว่าสุดท้ายได้รื้อถ่ายใหม่ทุกซีนแน่ ๆ แต่ก็ดีแล้วฉันว่าที่ฉันถ่ายไปไม่เวิร์คหรอกต่อให้พี่ ๆ ในกองจะชมกันเยอะมากก็ตาม “ก็ใช่ไงน้องด้า ไม่ใช่เด็ก ๆ เล่นละครเวที แล้วทำไมน้องไม่มาให้ตรงเวลาล่ะครับน้อง” “...ถ้างั้นก็ควรบอกกันก่อนไม่ใช่ให้เสียเวลามา!” เขาไม่ยอมเลยค่ะ ตอนแรกก็เหมือนสะอึกที่โดนตอกกลับแต่ก็เถียงสู้ตายมาก ไม่ยอมจนมุมเลยจริง ๆ เอาแต่ใจสุด ๆ ไปเลย ส่วนคนอื่นๆ ในกองถ่ายก็ได้แต่เงียบ ฟังเงียบ ๆ พร้อมกับ...แอบยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเงียบ ๆ ^_^! “พี่ยังต้องบอกอีกเหรอ?” พี่เป๋อแกถามแล้วชี้เข้าอกตัวเอง แกอารมณ์เสียมาตั้งแต่เช้าเเล้วค่ะเพิ่งอารมณ์ดีได้ไม่นานตอนที่ฉันเข้าเซ็ทแล้วก็ถ่ายไปได้สี่ซีนนี่เอง เหมือนแกจะพอใจกับงานพอสมควรถึงแม้ว่าจะถ่ายทำค่อนข้างยากและใช้เวลานานเพราะฉันทำอะไรไม่เป็นเลย แกอารมณ์ดีได้ไม่นานพอวีด้าคนนี้มาวีนก็เลยดูเหมือนพี่เป๋อจะควบคุมอารมณ์หงุดหงิดได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “ก็ใช่น่ะสิคะ! เรื่องแค่นี้พี่ไม่รู้เหรอ พี่เป็นผู้กำกับนะ! แล้วยิ่งรู้ว่าหนูเป็นใครพี่ก็ยิ่งต้องให้เกียรติไม่ใช่ทำให้หนูเสียหน้าต่อหน้าทีมงานพวกนี้แบบนี้!” โห~ แรงมาก ชี้หน้ากราดเลย ชี้แบบคนอื่นไม่มีหัวจิตหัวใจเลยค่ะ “ฮ่า ๆๆ ถ้าน้องจะสอนพี่ขนาดนี้น้องก็น่าจะทำเป็นตัวอย่างให้พี่ดูนะ น่าจะบอกทีมงานก่อนว่าจะตื่นสายไม่ดูเวล่ำเวลา รู้ตัวว่าตื่นสายสองชั่วโมงก็ยังเสือกไม่รีบมาจนเลทไปสามชั่วโมงแบบนี้เขาจะได้ไม่เสียเวลาแหกขี้ตาตื่นมาทำงานกันตั้งแต่ตีสี่ เสียเวลานะน้องเอ้ย! โคตรเสียเวลาพวกพี่เลยว่ะ ยิ่งมาวีนแตกอยู่ตรงนี้ยิ่งเสียเวลาคนอื่นไปกันใหญ่นะอีหนู” “นี่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงพี่เป๋อ!” วีด้าชี้หน้าพี่เป๋อแล้วทำท่าเหมือนจะกรี๊ดออกมาเลยค่ะ หน้าเธอแดงมาก “ก็หมายความว่าหนูทำให้คนอื่นเสียเวลาไงวะน้อง ไป ๆๆๆ ไปเล่นที่อื่นเสียเวลาทีมงานกูฉิบหาย เอ้า! ไม่ต้องฟังเสียงอะไรทำงานที่เรารักอย่างมีความสุขกันต่อได้แล้วโว้ย!!!” พี่เป๋อตะโกนสั่งทีมงานแล้วทุกคนก็เหมือนพร้อมใจกันขยับตัวทำงานเหมือนปกติประหนึ่งตรงนี้ไม่มีวีด้าอยู่แล้ว “พี่เป๋อ! แม่ด้าเป็นสปอนเซอร์นะ!” วีด้าตะโกนลั่นแต่พี่เป๋อไม่สนใจเลยค่ะสุดท้ายคงรู้ว่าวีนไปก็ไม่มีประโยชน์ฉันโดนเรียกเข้าฉากพอดีวีด้าเลยจ้องหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ “กล้ามากนะที่มาเสียบแทนฉัน ระวังตัวแกไว้ให้ดี!” ฉันโดนชี้หน้าข่มขู่ มองเหยียดแล้วก็จ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อก่อนที่วีด้าจะสะบัดหน้าแล้วเดินไป “...” สายตากับคำขู่เมื่อกี้ฉันรู้ดีว่าคงไม่โดนแค่ขู่แน่ คุณหนูเอาแต่ใจด่าหมดไม่สนหน้าใครแบบนี้ไม่มีทางปล่อยฉันไว้หรอก ฉันตัวแค่นี้ไม่มีภาษีไม่มีคนคุ้มกะลาหัว ฉันตายหยังเขียดแน่นอน “ห่าเอ๊ย! ไม่ต้องสนใจอีหนู มา ๆๆๆ” พี่เป๋อสบถด่าแล้วเดินมาตบไหล่ให้กำลังใจฉันกวินเจ้าของเพลงที่มากองตั้งแต่เช้าก็เดินมาให้กำลังใจนิดหน่อย เขาไม่ค่อยพูดเลยค่ะหน้านิ่ง ๆ ไม่ค่อยรู้อารมณ์เท่าไหร่จากนั้นก็เริ่มถ่ายกันต่อ เหลือไม่กี่ฉากแต่ก็ใช้เวลาพอสมควรจนฉันเกรงใจพี่ ๆ ทีมงานแต่โชคดีที่ทุกคนเข้าใจแถมถ่ายเสร็จทุกคนในกองก็พร้อมใจกันปรบมือให้มือใหม่ที่เริ่มงานแบบไร้ประสบการณ์อย่างฉันแต่ดันทำได้ดีเกินคาด เกินคาดจริง ๆ เกินคาดจนถูกชมไม่ขาดปาก อาจจะเป็นเพราะเพลงนี้เป็นเพลงแอบรักมั้งคะ รักที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนแค่แอบรักเงียบ ๆ เท่านั้นแต่ก็ยังไม่มีสิทธิ์ ก็ไม่แปลกหรอกที่จะเล่นได้บ้างทั้งที่ไร้ประสบการณ์ก็เล่นทำเพลงมาอย่างกับจะเอาไว้ให้ฉันเป็นนางเอกเอ็มวีซะขนาดนี้... -สองอาทิตย์ต่อมา- “...” ชีวิตฉันไม่สงบสุขเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่หลังวันถ่ายเอ็มวีจนถึงวันนี้ที่ค่ายเพลงปล่อยเอ็มวีวันแรก ฉันรู้สึกเหมือนตัวเอง ถูกตาม ที่บอกว่าไม่สงบสุขคือจิตใจนี่ล่ะ ฉันรู้สึกว่าตัวเองโดนตามอยู่หลายครั้งแต่พอหันหลังไปมองก็ไม่เจอใคร อาจจะหลอนไปเองเพราะกลัวคำขู่ของลูกสาวผู้บัญชาการ XXX ก็ได้มั้งคะ เพราะเสร็จงานจากกองถ่ายวันนั้นพอกลับหอฉันก็หาข้อมูลพ่อแม่ของวีด้าทันที ที่หาเจอก็ดาร์ก ๆ ทั้งนั้นเลย เฮ้อ~ ก็หวังว่าพ่อแม่เขาจะไม่รักลูกเกินไปจนจัดการทุกคนที่ลูกไม่ชอบได้อย่างง่ายดายเหมือนคนหักไม้จิ้มฟันเล่นนะ เพราะถ้าทำขึ้นมาคนไม่มีใครคุ้มกะลาหัวอย่างฉันแม้แต่ศพก็คงหาไม่เจอ T^T ตื๊ดดดด ตื๊ดดด ...พี่อุ๋งอิ๋ง ติ๊ด! “ค่ะพี่อิ๋ง” (ฟีดแบคดีมาก~ ได้ดูรึยัง) “ปิ๊งไม่กล้าดูเลยค่ะ” (จริงอ่ะ? ภาพในเอ็มวีสายมากนะปิ๊ง แกก็เล่นดีมาก ๆ ด้วย ตอนท่อนฮุกแล้วภาพตัดไปตอนแกร้องไห้มันดีมาก~ พี่ถามจริงเพิ่งอกหักมาป๊ะเนี่ยเล่นโคตรถึงอารมณ์) “...ใช่ที่ไหนล่ะคะ ร้องไห้เพราะเครียดที่ตัวเองทำไม่ได้มากกว่า” วันนั้นจำได้ว่าในกองเขาเปิดเพลงบิ้วอารมณ์ ท่อนฮุกขึ้นมาน้ำตาฉันก็แตกเลย (ฮ่า ๆๆ บ้าแล้ว มีเวลาก็ดูนะปิ๊ง แกแสดงดีมากจริง ๆ พี่นี่น้ำตาแทบไหลเลย) “ฮ่า ๆๆ โอเคค่ะพี่อิ๋ง” แต่คงอีกพักใหญ่เลยล่ะ ฉันไม่กล้าดูหรอก แม้แต่บอกเพื่อนว่าไปถ่ายเอ็มวีมายังไม่ได้บอกเลย นี่ก็เริ่มมีคนรู้จักทักมาเยอะแล้วว่าใช่ฉันรึเปล่า นางเอกเอ็มวีของนักร้องดังหน้าเหมือนฉันมาก~ เห็นทุกข้อความเลยค่ะแต่ยังไม่กดอ่านข้อความใครสักคน (เออ พี่เกือบลืมธุระเลย คืนนี้ทีมงานเขานัดเลี้ยงนะ) “คะ? นัดเลี้ยงอะไรคะ” (นัดเลี้ยงฉลองไง ไปด้วยล่ะขาดนางเอกไม่ได้เลยนะ เดี๋ยวพี่ส่งโลเคชั่นไปให้) พี่อุ๋งอิ๋งบอกแล้วก็วางสายไปเพราะมีธุระต่อไม่นานก็ส่งโลเคชั่นมาให้ซึ่งฉันก็รู้ตัวดีว่าคงต้องไป ปฏิเสธไม่ได้แน่ ๆ -เวลาต่อมา- “เล่นดีนะ” “ขอบคุณค่ะ” ^^ ฉันขอบคุณกวินที่นั่งดื่มกินอยู่ใกล้ ๆ กันตั้งนานพอทุกคนเริ่มออกไปสนุกเขาก็พูดขึ้น “เราต้องขอบคุณเธอมากกว่าที่เล่นให้ ถ้าเป็นนางเอกคนเก่าเอ็มวีคงแย่” กวินเขากระตุกยิ้มเบา ๆ แต่เขาก็พูดแค่นี้แล้วยกไวน์ขึ้นจิบฉันเลยทำได้แค่ยิ้มบาง ๆ แล้วนั่งกินอาหารต่อ แต่ระหว่างที่กินอาหารอยู่ก็รู้สึกตลอดว่ามีคนจ้อง “...” ฉันรู้สึกว่าตัวเองถูกจ้องมอง เหมือนหลายวันที่ผ่านมาไม่มีผิดแต่จะผิดแล้ววันนี้ก็รู้สึกกลัวมากกว่าเดิมด้วยเพราะอยู่ในสถานที่ที่อโคจร ไม่รู้วันนี้วีด้าเห็นเอ็มวีแล้วจะโมโหแค่ไหนเพราะเมื่อช่วงค่ำเข้าไปดูในโซเชียลแฮชแท็คเพลงกับเอ็มวีขึ้นเป็นอันดับหนึ่ง กระแสดีมากฉันกลัวผู้หญิงคนนั้นจะยิ่งโกรธมากขึ้นจนสั่งคนมาทำร้ายฉัน กลัวสุด ๆ กลัวจนหลอนไปเลยล่ะ ติ๊ง! V : ระวังตัวแกไว้ “...” ในขณะที่กำลังกลัวมาก ๆ อยู่แล้วก็มีข้อความเข้ามา ข้อความจากคนไม่รู้จักที่เป็นข้อความข่มขู่และแค่เห็นอักษรตัวเดียวฉันก็เริ่มหวันแล้ว V ที่แปลว่า วีด้า รึเปล่านะ... “ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันหันไปบอกกวินเพราะตอนนี้เหลือแค่เราสองคนที่ไม่ได้ออกไปสนุกกเหมือนพี่ ๆ คนอื่น ฉันต้องการไปหาที่สงบสติอารมณ์ ฉันไม่อยากมานั่งเครียดอยู่ท่ามกลางสายตาคนอื่น พอบอกกวินเสร็จฉันก็เดินดุ่ม ๆ ออกมาเลย ตาย ๆๆๆ ตายแน่ปิ๊ง แกจะทำยังไงดี คิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าผู้หญิงคนนั้นต้องโกรธมากแน่นอน ยิ่งกระแสตอบรับดีมากแบบนี้จะไปเพิ่มความโกรธจนถึงระดับไหนแล้วก็ไม่รู้ ปึก! “ว้าย!” ฉันเดินไปก้มมองข้อความในโทรศัพท์ไปด้วยเลยไปชนเข้ากับอะไรบางอย่าง ชนแรงมากจนเจ็บที่หัว แต่...ไม่ได้ไปเดินชนอกผู้ชายล่ำ ๆ หล่อ ๆ ที่ไหนหรอกนะคะ ^_^! ชนเสาชัด ๆ เลยล่ะ เจ็บหน้าผากชะมัดเลย “เดินให้มันระวัง” “...” ตึก ๆๆๆๆ ฉันลูบหัวตัวเองอยู่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น เสียงหล่อมาก ๆ แต่เส้นเสียงของความหล่อไม่ได้ทำให้ใจเต้นหรอกนะ เสียงที่คุ้นหูจำไม่ลืมจนหลอกหลอนให้มูฟออนแทบไม่ได้ต่างหากที่ทำให้ใจมันเต้นแทบระเบิดออกมา ฉันตั้งสติมองไปที่คนพูด แค่มองก็เห็นเขาที่คุ้นตายืนอยู่ข้างหลัง ฉันไม่ได้เมาฉันดื่มแค่น้ำเปล่าเพราะฉะนั้นคนตรงหน้าใช่เขาแน่นอนไม่มีทางเป็นภาพหลอนหรอก ยิ่งสายตาเย็นชาตอนที่เราได้สบตากันฉันก็ยิ่งมั่นใจว่านี่คือ...พี่พฤกษ์ “ขะ...” กำลังจะตอบว่า ค่ะ แต่เชื่อไหมคะว่าแค่คำสั้น ๆ ฉันไม่ทันได้พูดจบเขาที่มองฉันด้วยสายตาเย็นชาก็เดินผ่านฉันไปทางห้องน้ำเลย “...” ฉันทำได้แค่มองแผ่นหลังของผู้ชายที่ไม่ให้แม้แต่สิทธิ์ฉันได้แอบชอบ ความกังวลกลัวลูกสาวผู้มีอิทธิพลระดับประเทศมาทำร้ายหายไป ตอนนี้มีแค่ความเสียใจ ความรู้สึกเดิม ๆ กลับมาอีกแล้วหลังจากที่เพิ่งลดลงไปจากใจได้ไม่นาน ...ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้นะ ต่อให้กำลังจะถูกรถชนตายต่อหน้าไม่ต้องหวังดีด้วยการตะโกนว่า ระวัง ก็ยังจะรู้สึกดีกว่า... ไม่เข้าห้องน้ำแล้วค่ะ เขาเดินไปทางนั้นแล้วฉันจะไปได้ยังไงสู้หมุนตัวกลับไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิมพยายามยิ้มแฮปปี้กับพี่ ๆ ทีมงานดีกว่า ตอนแรกก็ว่าจะดื่มแค่น้ำเปล่านะแต่ดื่มเหล้าหน่อยก็ดีบรรยากาศในใจจะได้ดีขึ้น...มั้ง #PINGRUK END #PRUEK TALK ...นางเอกสวยมาก~ ...นางเอกคือใคร ...ชอบว่ะ ...เคมีเข้ากับกวินมากเลย ชีคือใครอ่ะหรือว่าแอบเอาแฟนมาเล่น ...นางเอกแม่งน่ากิน ...หน้าตาตอนร้องยังสวยขนาดนี้ตอนโดนจะเป็นยังไงครับ “...” ผมนั่งอ่านคอมเม้นท์ของพวกชาวเน็ตที่ไร้สาระสำหรับผมมาตลอด ผมไม่เคยคิดจะอ่านสักครั้งในชีวิตก่อนจะกดออกจากแอพเพราะถ้าอ่านไปนานกว่านี้บางทีผมอาจจะ... “เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณพฤกษ์” “ครับ? อ๋อ เปล่าครับ” ผมตอบลูกค้ารายใหญ่ที่พามาเลี้ยงในคืนนี้แล้วก็บังเอิญได้เจอกับลูกค้ากลุ่มใหญ่ของร้าย ถามผู้จัดการร้านดูก็ได้ข้อมูลว่าเป็นทีมกองถ่ายมาเลี้ยงฉลองกัน เห็นใครบางคนที่คุ้นตาผมก็เดาออกได้ทั้งหมดว่าเป็นกองถ่ายเอ็มวีที่เธอเล่นเป็นนางเอก ผมคิดไม่ถึงเลยว่าเวลาไม่นานจากเด็กทำงานพาร์ทไทม์ในกองถ่ายจะกลายเป็นนางเอกเอ็มวีให้นักร้องดังได้ เห็นเธอไปได้ดีก็ดีใจด้วยแต่คงดีกว่านี้ถ้าไม่มีคอมเม้นท์คุกคามทางเพศให้ผม... อ่าส์!!! ช่างแม่งเถอะ ก็แค่เป็นห่วงเด็กที่เคยเอ็นดูเหมือนน้องสาวคนหนึ่งก็แค่นั้น -เวลาต่อมา- “เอ้า! โชน~” “โชนค้า~” ฉันเปล่งเสียงออกมาตามหลังพี่ในกอง พูดจบก็ชูแก้วเหล้าขึ้นให้สูงที่สุดจากนั้นก็ลดมือลงเพื่อให้แก้วอยู่ระดับปากแล้วก็...ดื่ม~ ดื่มหลาย ๆ ดื่มในค่ำคืนนี้มันเพื่อลืมพี่ทั้งนั้น...ไอ้คนดีใจดำ! ไม่น่าเลย! ไม่น่าพบเจอ ไม่ใช่ไม่น่าพบเจอวันนี้นะแต่ไม่น่าพบเจอตั้งแต่แรก! วันนั้นน่าจะปล่อยให้โดนขี้ยากระทืบจนไต้แตกตายนอนเป็นศพหมดหล่อในซอกตึกให้รู้แล้วรู้รอดจะได้ไม่ต้องตามจ้องล้างจองผลาญหัวใจดวงน้อย ๆ ที่โคตรไร้ค่าของปิ๊งรักคนนี้ “น้องปี้ง~ เมาแล้วจากลาบยางงาย~” พี่ทีมงานคนหนึ่งที่เมากว่าฉันอีกถามขึ้นฉันเลยหันไปยิ้มให้ “กลับได้ค่า~ ปิ๊งไม่ได้เมา” ฉันตอบเพราะฉันไม่ได้เมา...หนัก แหะ ๆๆ ก็เมาล่ะแต่กลับได้ ไม่ได้เมาอะไรขนาดนั้นถึงจะดื่มไปเยอะแล้วก็ตาม ไม่เป็นไรดื่มแล้วก็รับผิดชอบตัวเองได้ค่ะเดี๋ยวอีกสักแก้วสองแก้วก็เลิกดื่มแล้วไม่งั้นดูแลตัวเองไม่ได้แน่ “เดี๋ยวไปส่ง” “คะ?” ฉันได้ยินคนพูดอยู่ข้างหูแต่ได้ยินไม่ชัดเพราะเพลงมันดังมาก ๆ เลยหันไปถาม เป็นกวินเองค่ะ เขายืนอยู่ข้างฉันตลอดนั่นแหละ “เดี๋ยวไปส่ง” “อ๋อไม่เป็นไร เรากลับเองได้” ฉันบอกเขาแต่กวินก็แค่มองแล้วส่ายหน้าเบา ๆ เป็นเชิงไม่ให้ปฏิเสธก่อนจะขยับมาพูดใกล้ ๆ อีกครั้ง “เดี๋ยวไปส่ง ดึกแล้ว ดื่มด้วยอันตราย” “แต่... / อย่าเสี่ยง เป็นผู้หญิงกลับคนเดียวมันอันตราย ตามนี้ล่ะ” “...โอเคค่ะ ขอบคุณนะกวิน” ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมให้กลับเองหรอกและคิดดูอีกทีให้กวินไปส่งก็น่าจะปลอดภัยกว่ากลับเอง เขาเป็นคนอัธยาศัยดีไว้ใจได้ไหนจะเรื่องที่กำลังกลัว ๆ อิทธิพลของวีด้าด้วยสุดท้ายฉันเลยตกลงแล้วขอบคุณเขา “อื้ม” กวินพยักหน้ารับพร้อมยิ้มบาง ๆ จากนั้นเราก็ดื่มกินกับพี่ ๆ ในกองถ่ายกันต่อจนถึงเวลาผับปิดถึงได้แยกย้ายซึ่งตอนที่ฉันเดินไปที่รถกับกวินพี่ ๆ ในกองก็แซวกันใหญ่เลยค่ะ แต่ช่างเถอะมีแต่คนเมาพรุ่งนี้ก็ลืมกันแล้ว ฉันเดินมาถึงรถของกวินพร้อมกับสายตาที่มองไปเห็นรถคันหนึ่งที่คุ้นตาจอดถัดออกไปสองคัน ฉันคุ้นตารถคันนี้มากเพราะมันเป็นรถที่ฉัน...เคยใช้อยู่ทุกวัน “เราขอเปลี่ยนรองเท้าก่อนนะ” “อื้อ ตามสบายเลย” ฉันมองไปที่รถระหว่างที่รอกวินเปลี่ยนรองเท้าแตะแล้วเจ้าของรถก็เดินมาพอดี ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าเขาเดินมาแต่ได้ยินเสียงคนเดินมาจากด้านหลังไงคะเลยเผลอหันไปมอง แล้วพอมองฉันคนนี้ก็ต้องปะทะสายตากับสายตาที่มีแต่ความเย็นชาอีกครั้งจนหันหน้ากลับมาด้วยความอับอายแทบไม่ทัน “...” ไม่อยากเห็นเขาเลย ไม่คิดว่าจะต้องเห็นหน้ากันอีก ตอนที่อยู่ในร้านพอรู้ว่าเขานั่งโต๊ะไหนก็ไม่มองไปทางนั้นอีกเลยเพื่อหลีกเลี่ยงความรู้สึกแย่ ๆ ไม่อยากเห็นหน้าเขาให้หัวใจเจ็บปวดเพราะความเย็นชาประหนึ่งคนไม่เคยรู้จักกันจากเขาอีกแล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้าพี่พฤกษ์คนนี้อีกแล้วจริง ๆ ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา ไม่อยากได้ยินแม้แต่ชื่อ ไม่อยากหลงเหลือเขาไว้ในความทรงจำ แม้แต่เศษเสี้ยวเดียวก็ไม่อยากเหลือไว้...ต่อให้ฉันจะคิดถึงเขามากแค่ไหนก็ตาม

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more