EP 6 : คำสัญญาที่ไม่เข้าใจ

1975 Words

“แล้วทำไมพี่ไม่อยู่กับเขาล่ะคะ? หวงแล้วปล่อยให้เขาพาผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ด้วยทำไมหรือว่าที่ต้องมาพูดจาแย่ ๆ แต่บอกว่าหวังดีกับหนูแบบนี้เพราะพี่...คือคนที่เขาไม่เคยเลือก” “นี่! อย่ามาปากดีกับฉันนะ!” “หนูไม่เคยคิดจะพูดไม่ดีกับพี่ค่ะ แต่ถ้าพี่เริ่มก่อนหนูก็ขออนุญาตไม่ยอม” “...” กำมือแล้ว สองข้างเลย จะตบฉันไหมนะแต่ถ้าจะตบก็ตรงเข้ามาเลยเห็นแบบนี้ก็เคยเป็นนักวอลเลย์บอลตอน ม.ปลาย ลูกตบก็พอได้นะ ตบเร็วพอประมาณเพราะครูให้เน้นบอลเร็ว “มีอะไรอีกไหมคะถ้าไม่หนูจะ...” ตื๊ดดดด ตื๊ดดด พูดยังไม่จบเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน ไม่ใช่โทรศัพท์ฉันนะโทรศัพท์ยัยนั่นต่างหาก โทษทีนะคะได้ยินคำพูดคำจาแล้วเรียกพี่ไม่ลง ไม่น่าเคารพถึงหน้าจะแก่กว่าฉันหลายปีก็ตามเถอะ แล้วโทรศัพท์ก็อยู่ที่มือด้วย พอเห็นตัวเองมีสายเข้าก็มองฉันแล้วกระตุกยิ้มจากนั้นก็กดรับสายซึ่งเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ถึงได้ยิ้ม ประสาท ไม่เข้าใจหรอก “ค่ะพฤกษ์” พี่เขาเหรอที่โทรเข้ามา? (อยู่ไหน) “อยู่บ้านค่ะ” (เมื่อไหร่จะมา รอนานแล้ว) ฉันได้ยินคนที่โทรมาพูดชัดเจนทุกคำเพราะยัยนี่เล่นเปิดสปีกเกอร์โฟนโชว์ให้ฉันฟังด้วย “รอที่คอนโดเหรอคะ” (อื้ม รอนานแล้ว รีบ ๆ มาสักที อยากขย่มเธอ~) OoO มะ เมื่อกี้ฉันฟังผิดใช่ไหม แต่ดูหน้ายัยนี่สิ สีหน้าที่กำลังมองฉันแสดงความเหนือกว่ามาก นี่คนเราต้องยินดีที่คุยเรื่องส่วนตัวมาก ๆ อย่างเรื่องเซ็กส์ให้คนอื่นฟังขนาดนี้เลยเหรอ รู้สึกชนะมากเลยรึไง??? “โอเคค่ะพฤกษ์รอแอร์แป๊บเดียวนะ เดี๋ยวแอร์จะรีบไปหาพฤกษ์ตอนนี้เลยค่ะที่รัก~” ติ๊ด! ยัยนี่วางสายแล้วส่งรอยยิ้มที่ดูสะใจมากพร้อมกับเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน “จำไว้นะ เด็กนักศึกษาอย่างเธอไม่มีทางเข้าใจความสนุกของคนระดับพวกฉันหรอก เธอคิดอะไรกับเขาได้นะ แต่สุดท้ายเมียที่ตามใจผัวอย่างฉันก็แค่ใช้เท้าเขี่ยเธอทิ้งหลังหมดสัญญาจ้างก็เท่านั้น ฝากเฝ้าบ้านด้วยล่ะ” “...” ฉันยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินกระทั่งยัยคนที่เพิ่งเรียกแทนตัวเองว่าแอร์ซึ่งแอร์ไหน แอร์เก่า แอร์อี หรือจะแอร์เฉย ๆ ก็ตามเถอะเดินออกไปจนพ้นสายตา นี่ฉันเจอกับอะไรอยู่เนี่ย? ฉันแค่มาทำงานรับจ้างอยู่บ้านเป็นเพื่อนเขาไม่ใช่เหรอ? -สามต่อมา- ฉันอยู่บ้านคนเดียวมาสามวันจนถึงวันนี้ก็ยังไม่เจอเจ้าของบ้าน พี่เขาไม่อยู่เลยค่ะไม่รู้ว่ากลับมาตอนฉันไม่อยู่หรือกลับดึกออกเช้ารึเปล่าแต่ฉันว่าพี่เขาไม่ได้กลับนะเพราะบ้านไม่มีร่องรอยของคนอื่นนอกจากฉันเลยสงสัยกินตับกับยัยนั่นเพลินล่ะมั้ง ก็งง ๆ อยู่นะคะ ไม่ใช่งงว่าตัวเองทำอะไรนะแต่งงความสัมพันธ์ระหว่างยัยนั่นกับนายจ้างของตัวเองต่างหาก ตอนแรกก็คิดว่าแค่หมาหวงก้างลูกน้องหรือเลขาหวงเจ้านายสุดหล่อแต่พอได้ยินเขาคุยโทรศัพท์กันก็มั่นใจแล้วว่าไม่ใช่ แล้วก็งงมาก ๆ ด้วยว่าถ้าเขาเป็นผัวเมียกันหรือมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันแล้วทำไมถึงยอมให้พี่พฤกษ์คนนี้จ้างผู้หญิงที่เป็นเด็กนักศึกษาเอ๊าะ ๆ สวย ๆ มาอยู่ร่วมบ้านได้ งง งงแบบงง งองูอีกสิบล้านตัวก็คงไม่พอ -_-! ติ๊ง! Z-nice : ยัยน่ารักกำลังทำอะไร “...” กำลังงง ๆ กับชีวิตในช่วงนี้แต่พอมีคนหล่อแถมน่ารักอย่างซีไนซ์ทักมาปิ๊งรักก็เลิกงงแล้วสนใจข้อความในจอทันที ช่วงนี้นายนั่นยุ่งกับการถ่ายซีรีย์เรื่องใหม่ เมื่อสามสี่วันก่อนบอกฉันว่าคิวแน่นทั้งเจ็ดวันเพราะต้องเร่งถ่ายทำไหนจะต้องเจียดเวลาจากกองถ่ายไปงานอีเว้นท์เกือบทุกวันอีก พอเขาทักมาฉันก็ตื่นเต้นสิคะเพราะไม่ได้แชทคุยกันสด ๆ เลย ^^ Ping Ping : เพิ่งถึงบ้าน Z-nice : บ้าน? เออว่ะ ฉันไม่ได้อยู่บ้านนี่นะ ฉันพักอยู่หอแต่บังเอิญตอนนี้อยู่ในสถานที่ที่มีสถาปัตยกรรมการก่อสร้างทางวิศวกรรมที่เรียกว่า บ้าน ปิ๊งรักก็เลยเผลอบอกซีไนซ์ออกไปแบบนั้น Ping Ping : ก็หอไง พิมพ์รวม ๆ ฉันจะให้เขารู้ไม่ได้ว่ากำลังทำงานติ๊งต๊องแบบนี้แต่ดันได้เงินเดือนละเป็นแสน ไม่ให้ใครรู้ทั้งนั้นเพราะบอกไปก็คงไม่มีใครเชื่อหรอก มีที่ไหนงานอยู่บ้านเป็นเพื่อนคนหล่อ ใครรู้เข้าเขาก็คิดว่าเป็นเมียน้อยกันร้อยเปอร์เซ็นต์ ^_^! Z-nice : มาเอาขนมไปกินสิ Ping Ping : ฮะ? Z-nice : อยู่ที่ลานจอดหอเธอ ฮะ? ฮะ?? ฮะ!!! Ping Ping : พูดจริง? Z-nice : ครับผม บะ บ้า! จะมารู้จักหอฉันได้ยังไงฉันไม่เคยบอก ฉันแค่บอกว่าเรียนที่ไหนหออยู่ซอยอะไรก็แค่นั้นเอง ฉันจำได้จริง ๆ ว่าไม่เคยบอก Ping Ping : มาถูกได้ไง มือสั่นไปหมดเลยค่ะ ก็บอกเขาว่าเพิ่งถึงหอไปหยก ๆ ไงจะไม่ให้สั่นได้ไงล่ะ Z-nice : ก็เข้ามาในซอยแล้วลองถามนักศึกษาดูว่ารู้จักปิ๊งรักไหม ปิ๊งรักคนที่สวย ๆ Ping Ping : ซีไนซ์เอาดี ๆ Z-nice : จริง ๆ ก็ถามเขาดูว่ารู้จักไหมโชคดีดันมีคนรู้จักเพราะคำว่า ปิ๊งรักที่สวย ๆ เขาเลยบอกว่าอยู่หอไหน ใครวะ! ใครมันสาระแนแล้วคนบอกมันไม่แหกตาดูเหรอว่าคนที่ถามเป็นใคร! Ping Ping : ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม? ฉันย้ำถามอีกครั้ง Z-nice : ทำไม ดีใจเหรอยัยน่ารัก Ping Ping : เราซีเรียสขอร้อง ไม่ขำนะซี Z-nice : เราก็ไม่ได้จะทำให้เธอขำซะหน่อย นี่เขาอยู่หน้าหอจริง ๆ เหรอคะ นี่เพิ่งบอกว่าถึงหอไงแล้วจะทำยังไงต่อ??? Ping Ping : พูดจริง? Z-nice : คิดว่าไงล่ะ จะคิดว่ายังไงล่ะ หวั่นไปหมดแล้วเนี่ย! ไม่ได้รู้สึกหวั่นกลัวนายนี่จับได้ว่ามาอยู่บ้านผู้ชายเพราะยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขาอยู่แล้วแต่เครียดที่โกหกแล้วกำลังจะถูกจับได้ต่างหาก เอายังไงดีปิ๊งจะบอกว่ายังไงดี นายนี่ชอบทำอะไรไม่สนใจใครเท่าไหร่อยู่ด้วย Ping Ping : ฝากลุงรปภ. ไว้เลย Z-nice : ไม่ลงมาเอาเหรอ? Ping Ping : ไม่อ่ะ ไม่บอกล่วงหน้าก่อนว่าจะมา เราไม่ลง Z-nice : ฮ่า ๆๆ โอเคเดี๋ยวบอกพี่ไรเดอร์ให้ฝากลุงรปภ. ไว้ ห้องอะไร? Ping Ping : คือ? งง ไม่เข้าใจ เดี๋ยวบอกพี่ไรเดอร์คืออะไร? Z-nice : ไม่ได้ไปหาหรอกแค่กำลังจะให้ไรเดอร์ขับรถไปส่งขนมให้ อยู่หออะไรบอกมาเร็ว ๆ เลขห้องด้วย อ้าว! ล้อเล่นเหรอ? โกรธดีไหมเนี่ยที่มาทำให้หัวใจแทบวาย! Ping Ping : นิสัยไม่ดี Z-nice : โกรธเหรอ ขอโทษนะยัยน่ารัก ไม่ได้กวนเธอหลายวัน คิดถึงมากไปหน่อย “...” เออ ไม่โกรธแล้วก็ได้ -///- Ping Ping : ถ้างั้นไม่ต้องหรอกซี เราเกรงใจ แต่อันที่จริงเราเบาใจมากกว่าเกรงใจเยอะเลยล่ะซีไนซ์ ^_^ Z-nice : เรียกไรเดอร์มาแล้ว เร็ว ๆ พี่เขารอ Ping Ping : จะหลอกเอาที่อยู่ป๊ะ? Z-nice : ไม่ใช่ แค่ได้ของกินอร่อยมาเลยอยากให้ยัยน่ารักของเราได้กิน “...” ...ยัยน่ารักของเรา บ้าจริง! ทำไมแกต้องมาโดนดาราชื่อดังหยอดแบบนี้ด้วยนะไอ้ปิ๊ง >///< ...เราอยู่หอ XXX “กินข้าวรึยัง” “ว้าย!” กำลังจดจ่อที่การพิมพ์บอกที่อยู่แต่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นฉันก็ตกใจจนโทรศัพท์ล่วงจากมือเลยค่ะ โทรศัพท์ล่วงพร้อมกับหน้าที่หันแบบสะบัดเต็มแรงไปมองต้นเสียงจนคอเกือบเคล็ด! “โทษที ไม่คิดว่าจะตกใจขนาดนี้” พี่เขาที่น่าจะอยู่ในชุดทำงานแต่ไม่เป็นทางการเท่าไหร่เพราะแขนข้างหนึ่งมีสูทพาดไว้เอ่ยออกมาเบา ๆ แล้วก้าวเท้าเดินมาใกล้จนหยุดตรงหน้าก่อนที่เขาจะก้มลงแล้วหยิบโทรศัพท์ให้ฉันที่ยังนั่งเงียบเพราะตกใจไม่หาย “อ่ะ” “...ขอบคุณค่ะ” โชคดีที่หัวใจไม่วาย มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงเหมือนยัยคนนั้นของพี่เขาเลย นิสัยเหมือนกันไหมเนี่ยแต่อย่าเหมือนเลยนะท่าทางยัยนั่นจะนิสัยไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เสียดายของค่ะหล่อแบบนี้คุณพระคุณเจ้าช่วยดลบันดาลให้นิสัยดีสมกับหน้าตาท่าทางทีเถอะ_//_ “แล้วตกลงกินข้าวรึยัง” “อ๋อ ยังค่ะ พี่ล่ะคะ” “ยังเหมือนกันหิวรึเปล่าล่ะถ้าหิวแล้วจะสั่งอาหารจากข้างนอกมา แต่ถ้ารอไหวเดี๋ยวทำให้กิน” “คะ? พี่จะทำอาหารให้กินเหรอ?” ฉันอึ้งไปเลยหลังจากได้ยินคำพูดของพี่เขาว่าจะทำอาหารให้กิน หน้าแบบนี้ หล่อแบบนี้ หุ่นดีแบบนี้ ตัวหอมแบบนี้ รวยแบบนี้นี่น่ะจะทำอาหาร? แต่ในขณะที่ปิ๊งรักอึ้งพี่พฤกษ์ที่เป็นเจ้าของบ้านกลับแค่พยักหน้ารับด้วยท่าทางธรรมดาสามัญชน “อื้ม รอไหวไหม ทำไม่นานหรอก” “พี่ทำเป็นเหรอคะ” ฉันถามซื่อ ๆ แต่จบคำถามพี่เขาก็หลุดขำออกมาเลย “หึ ๆๆ ทำไม่เป็นจะบอกทำไมว่าจะทำ ตกลงรอไหม?” “รอค่ะ รอก็ได้ค่ะ” จะกล้าบอกว่าไม่รอแล้วเลือกสั่งอาหารมากินเหรอในเมื่อพี่เขาบอกว่าจะทำ ว่าแต่...มันจะกินได้ใช่ไหม? -_-! “โอเค ถ้างั้นฝากวางหน่อยเดี๋ยวจะไปทำเลย” พี่เขายื่นสูทให้ฉันก็รีบรับมา จะว่าไปท่าทางแบบนี้แอบเหมือน...คู่รักต้อนรับกันตอนกลับบ้านนิดนึงเหมือนกันนะ -///- บะ บ้า! อย่าคิดอะไรแบบนี้สิไอ้ปิ๊ง นี่นายจ้างนะ เมียก็ท่าทางจะดุอย่างกับหมาอีกอย่างตอนนี้แกก็มีคนที่กำลังคุยอยู่แล้วด้วย อย่าเผลอไผลแอบคิดอะไรกับคนหล่อที่เจอหน้ากันไม่กี่ครั้งและนอนร่วมบ้านกันแค่คืนเดียวสิ สติ ๆๆๆ “หนูขอเป็นลูกมือได้ไหมคะ” ฉันเดินกึ่งวิ่งตามไปหลังจากวางสูทให้เขาเรียบร้อยแต่พี่เขาขายาวชะมัดเลย “ไม่เป็นไรแค่ทำอาหารง่าย ๆ ไม่ยุ่งยากหรอก” พี่เขาหันมาบอกระหว่างที่กำลังจะเดินถึงครัว หน้าตาพี่เขาวันนี้ดูใจดีมากเลยค่ะ ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดีอบอุ่นสุด ๆ “แต่หนูเกรงใจนี่คะ” ฉันพูดจบพี่เขาก็หันกลับมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้หยุดเดินด้วยทำให้ฉันต้องหยุดตาม พี่พฤกษ์หันมาหาก่อนจะยิ้มบาง ๆ “เกรงใจทำไม ทางนี้สิต้องเกรงใจ พามาอยู่ด้วยแต่ปล่อยให้อยู่คนเดียวตั้งหลายวัน ขอโทษนะปิ๊งรัก พี่สัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวแบบนี้อีก”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more