บทที่ 12
สาวใช้คนใหม่
คนของข้าไม่ขึ้นตรงต่อบิดา
เมื่อรถม้าแล่นเข้ามายังใจกลางเมืองชิวอันเป็นแหล่งการค้าที่เจริญรุ่งเรือง ซูลี่ก็สั่งให้คนขับรถม้าค่อยๆ ขับชะลอไปตามถนนอย่างช้าๆ นางเปิดผ้าม่านแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับกำลังค้นหาบางอย่าง
“จิ่งฟาง”
“จะ...เจ้าคะคุณหนูใหญ่”
สาวใช้ถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อถูกผู้เป็นนายเรียกทั้งที่นั่งเงียบมาตลอดทาง
“พอจะรู้หรือไม่ว่าตรอกแคบๆ สกปรก เต็มไปด้วยคนไร้บ้าน ทว่าตรอกนั้นกลับมองเห็นหอระฆังใจกลางเมืองอยู่ที่ใด”
“ทราบเจ้าค่ะคุณหนูใหญ่ มันคือตรอกที่เก้าทางฝั่งตะวันตกเจ้าค่ะ”
จิ่งฟางตอบกลับออกไปในทันที แม้จะแปลกใจกับคำถามของผู้เป็นนาย แต่ก็ไม่กล้าซักถาม อีกทั้งยังหวาดกลัวจนแทบไม่กล้าสบตา
“เช่นนั้นก็สั่งคนขับรถม้าให้พาข้าไปที่นั่น”
“เจ้าค่ะคุณหนู”
หลิวซูลี่สูดลมหายใจเข้าปอดลึก นางยังจำสาวใช้ผู้นั้นได้เป็นอย่างดี ‘หลินซิน’ สาวใช้ผู้มีดวงตาแน่วแน่หนัก
