ไม่ขอเป็นสตรีไร้ค่า

บทที่ 4 มังกรหลวนหลง

บทที่ 4

มังกรหลวนหลง

ความหมายของคู่สัญญา

ตระกูลหลิวนั้นเป็นตระกูลเก่าแก่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน เข้ารับราชการเป็นขุนนางจากรุ่นสู่รุ่นจึงค่อนข้างให้ความสำคัญกับการศึกษา รวบรวมสะสมตำราจากที่ต่างๆ เอาไว้มากมาย อีกทั้งยังจัดสร้างหอตำราขนาดใหญ่ถึงสามชั้นตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางจวนสกุลหลิว

ทว่า ณ ช่วงเวลานี้ลูกหลานในตระกูลกลับแทบไม่เหยียบย่างเข้ามาศึกษาหาความรู้ มีเพียงสาวใช้ที่จะผลัดเปลี่ยนกันเข้ามาปัดกวาดเช็ดถู ทหารเวรยามยืนเฝ้าอยู่ที่ประตูทางเข้าด้านล่างเพื่อรักษาความปลอดภัยก็เท่านั้น

ดังนั้นที่นี่จึงเหมาะแก่การซ่อนตัวเป็นที่สุด

หลิวซูลี่เดินเข้าไปในมุมอับชื้นซึ่งเป็นมุมเก็บตำราเก่าที่ชำรุดเสียหายแล้วทรุดกายลงนั่งก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ นางแบมือทั้งสองข้างแล้วจ้องมองฝ่ามือของตนเองเนิ่นนาน

“มือคู่นี้หรือที่ข้าตบตีและจิกทึ้งเม่ยเอ๋อร์...”

เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราวกับจะเย้ยหยันในโชคชะตาที่พลิกผัน หญิงสาวหัวเราะออกมาทว่าน้ำตากลับหยาดหยดออกมาเป็นสาย ก่อนที่ไหล่เล็กจะเริ่มสั่นเทิ้มจากแรงสะอื้นไห้

เสียงหัวเราะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องไห้

ใบหน้าบิดเบี้ยวแค้นเคืองค่อยๆ เปลี่ยนเป็นใบหน้าหวานหม่นเศร้าอย่างน่าใจหาย

ซูลี่ยกมือขึ้นปิดหน้าปล่อยให้น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินออกมาด้วยความทุกข์ระทม เมื่อวานนี้นางยังเป็นเพียงหญิงสาวที่อ่อนแอ ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากเถียงใครๆ แต่มาวันนี้นางกลับกล้าเอ่ยวาจาก้าวร้าว กล้าที่จะลงมือทำร้ายคนอื่น

ช่างเป็นการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน เพราะถูกบีบคั้นจากความตาย การกระเสือกกระสนที่จะมีชีวิตอยู่มันเจ็บปวดมากมายเหลือเกิน

“ฮะ..ฮึก...”

สะอึกสะอื้นจนตัวโยนก่อนจะตกใจเมื่อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่โอบรัดเรือนกายของนางเอาไว้ เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงพบว่านางกำลังถูกมังกรดำโอบรัดเอาไว้ด้วยสัมผัสอ่อนโยน

“ทะ...ท่านมังกร”

เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น แววตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ มังกรดำจึงอธิบายออกมาว่า

“เด็กน้อย...ข้ารับรู้ได้ว่าเจ้ากำลังโศกเศร้า”

“ทะ...ท่านทราบหรือเจ้าคะ”

ดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาของหญิงสาวไหวระริกมองใบหน้าน่าเกรงขามของมังกรดำที่ใกล้เพียงแค่คืบ น่าแปลกเหลือเกินที่นางไม่รู้สึกหวาดกลัวสัตว์เทพตนนี้เฉกเช่นครั้งแรกที่ได้พบเจอ อีกทั้งยังรู้สึกอบอุ่นผูกพันอย่างน่าประหลาด

“นั่นเป็นเพราะเจ้ากับข้าเป็นคู่สัญญาที่ผูกพันกัน เจ้าคงยังไม่รู้สินะว่าการทำสัญญากับสัตว์เทพนั้นหาใช่เพียงได้รับความช่วยเหลือ แต่ข้ายังรับรู้ถึงความรู้สึกของเจ้าอีกด้วย ไม่ว่าเจ้าจะรู้สึกหวาดกลัวหรือสุขสม ดังนั้นข้าจึงมาหาเจ้าอย่างไรเล่า ยามที่เจ้าโศกเศร้าการมีใครสักคนคอยโอบกอดย่อมดีกว่านั่งเจ็บปวดเพียงลำพังมิใช่หรือ”

น้ำเสียงทุ้มก้องกังวานอุ่นซ่านเข้ามาในหัวใจ คนตัวเล็กที่ถูกร่างมังกรรัดไว้พยักหน้างึกๆ จังหวะที่พยักหน้าหยาดน้ำตาก็ร่วงรินรดลงบนเกล็ดมังกรสีอนธการ

“ขอบคุณนะเจ้าคะท่านมังกร”

“เรียกข้าว่าหลวนหลงเถอะเด็กน้อย”

มังกรที่มีอายุหลายพันปีเอ่ยอนุญาตอย่างใจดี พลางกระชับร่างกอดนางให้แนบชิดขึ้นอีก หวังว่าสัมผัสจากเขาจะทำให้นางไม่ต้องรู้สึกเดียวดายอีกต่อไป

“เจ้าค่ะท่านหลวนหลง”

“เช่นนั้นแหละเด็กน้อย ครานี้เจ้าก็ควรจะนอนพักผ่อนเสียเถอะ เมื่อพระอาทิตย์วันใหม่โผล่พ้นขอบฟ้า เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนอยู่ในนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะชะตาชีวิตของเจ้ากำลังจะดำเนินไปเฉกเช่นชาติก่อนหวนคืน”

สิ้นสุดวาจาจากมังกรดำคนตัวเล็กก็รู้สึกง่วงงุนจนไม่อาจฝืนปรือเปลือกตาเอาไว้ได้อีกต่อไป ในที่สุดนางก็ผล็อยหลับนอนคุดคู้อยู่บนลำตัวของเขาราวกับเด็กหญิงตัวน้อยๆ

‘เด็กน้อย...เจ้ากับข้าคงมีวาสนาต่อกัน น้ำตาของเจ้านอกจากจะช่วยคลายคำสาปการจองจำที่แสนเจ็บปวดให้แก่ข้าแล้ว น้ำตาของเจ้ายังช่วยให้ข้ารู้สึกสบายตัวราวกับได้ฟื้นคืนพลังที่เคยหายไปอีกด้วย’

มังกรหลวนหลงมองหยาดน้ำตาที่เกาะอยู่บนเกล็ดของตนเอง น้ำตาค่อยๆ ระเหยซึมเข้าไปในเกล็ดอย่างช้าๆ เขารู้สึกได้ถึงปราณภายในที่ไหลเวียนได้ดีขึ้น ต่างจากในตอนแรกที่ปราณเทพถูกสกัดกั้นเอาไว้จนเขาไม่อาจใช้ฤทธิ์เดชได้ดั่งใจ

เขาไม่อาจหาคำตอบได้

ว่าเหตุใดน้ำตาของนางจึงส่งผลต่อเขามากเช่นนี้

นางเป็นเพียงมนุษย์ตัวน้อยๆ ที่แสนอ่อนแอ แต่น้ำตาของนางกลับมีค่ามากมายเหลือเกิน

‘หรือเจ้าจะเป็นของขวัญจากสรวงสวรรค์เล่าเด็กน้อยจึงได้ช่วยข้าไว้ถึงสองครั้งสองครา เจ้า....ช่างทำให้ข้าคิดถึงใครบางคนเสียจริง’

ใครบางคนที่ทำให้มังกรหนุ่มไม่อาจลืมเลือน

ใครบางคนที่แสนอ่อนโยนและอ่อนหวาน

ใครบางคนที่ทำให้เขาคลายความมืดบอดที่ปิดบังดวงตาไปเสียสิ้น

หากไม่ใช่เพราะเขาหลงละเลิงในความเลว ใครคนนั้นคงไม่ต้องจากไปชั่วนิจนิรันดร์

มังกรดำหรี่ดวงตาแห่งไฟลงด้วยความโศกเศร้า การหวนคิดถึงความหลังมีแต่จะยิ่งเจ็บปวด แต่กระนั้นก็ไม่อาจลืมทุกช่วงเวลาที่มีทั้งสุขและทุกข์ หัวเราะและร้องไห้

“ฮึก...”

ซูลี่ละเมอสะอื้นจนตัวโยน นางขดกายคุดคู้ ใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเกราวกับกำลังฝันร้าย หลวนหลงจึงหลุดจากห้วงภวังค์ในอดีต จ้องมองใบหน้าอาบน้ำตาด้วยความสงสารจับใจ

“เด็กน้อยเจ้าเหนื่อยมามากสินะ การต่อสู้เพียงลำพังท่ามกลางมนุษย์ที่มีจิตใจดำมืดนั้นเป็นเรื่องที่หนักหนาเกินไปสำหรับเจ้า แต่ไม่ต้องกังวลไป... นับจากนี้ข้าจะไม่ทิ้งให้เจ้าเดียวดาย”

หลวนหลงยื่นหลังปลายนิ้วสัมผัสลงบนแก้มอิ่มแผ่วเบาบรรจงเช็ดหยาดน้ำตาช้าๆ แก้มของนางนวลนุ่มระเรื่อไปด้วยเลือดฝาด แม้นางจะมอมแมมและมีกลิ่นเหม็นจากน้ำสกปรกกระนั้นเขากลับไม่รู้สึกรังเกียจนางแม้แต่น้อย

“ตามหาให้ทั่ว!”

“อย่าให้นางหนีไปได้โดยเด็ดขาด!”

เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากหน้าประตูทางเข้าหอตำราชั้นล่าง ด้วยหูอันเป็นทิพย์ของสัตว์เทพที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเซียนชั้นสูงอยู่บนสรวงสวรรค์เก้าชั้นฟ้า จึงทำให้ได้ยินทุกสิ่งอย่างที่กำลังเกิดขึ้นอย่างแจ่มชัด

“พวกมนุษย์หน้าโง่ พวกเจ้าอย่าได้หมายจะแตะต้องคู่สัญญาของข้า!”

มังกรดำร่ายมนตร์อำพรางกายกลืนหายไปในอากาศ เพียงไม่กี่อึดใจต่อมาบ่าวชายกว่าห้าคนก็กรูกันขึ้นมาบนชั้นสาม กวาดตามองหาบุตรนอกสมรสของประมุขหลิวด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด

โครม!

ทันใดนั้นเองกองตำราที่วางเทินอยู่บนชั้นก็ร่วงหล่นลงมาทับบ่าวชายทั้งห้าคนอย่างแรง

แคกๆ

ตำราชำรุดที่เต็มไปด้วยฝุ่นทำให้ข้ารับใช้ชายไอจามจนหน้าดำหน้าแดง อีกทั้งยังถูกตำตาร่วงหล่นใส่ศีรษะจนมึนงงไปหมด

“นางน่าจะไม่อยู่ที่นี่ ไปหาที่อื่นกันเถอะ”

ทุกคนพยักหน้าพลางกวาดสายตามองไปจนทั่วชั้นสามอีกครั้ง จังหวะนั้นเองที่รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในหัวใจเสียดื้อๆ

มุมห้องที่มืดมิดและว่างเปล่าตรงนั้นให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ

“พะ...พวกเจ้ารู้สึกเหมือนข้าหรือไม่”

“ระ...รู้สึกสิ พวกเรารีบลงไปข้างล่างกันเถอะ”

บ่าวชายทั้งห้าวิ่งกรูกันลงไปจากชั้นสามอย่างรวดเร็ว ด้วยคิดว่าสิ่งลี้ลับเฉกเช่นภูตผีสิงสู่อยู่บนชั้นสามของหอตำราที่แสนรกร้างก็เป็นได้

“เด็กน้อย...หากข้าไม่มาหาเจ้า เวลานี้เจ้าจะเป็นเช่นไรเล่า ไอ้พวกนั้นมันคงลากตัวเจ้าไปทำร้าย จนกว่าประมุขหลิวจะเดินทางกลับมาเป็นแน่”

มังกรหลวนหลงพ่นลมหายใจออกก่อนจะคดกายแล้วอิงศีรษะซบลงบนร่างของคู่หลิวซูลี่แผ่วเบา ดวงตาสีแดงเพลิงค่อยๆ ปิดลงช้าๆ หลับใหลไปพร้อมกับคู่สัญญาซึ่งเป็นเพียงมนุษย์ตัวจ้อยที่น่าสงสาร