อ้อมกอดมัจจุราช

13

13

เพลงมีนาหาข้อโต้แย้งกลับไปจนได้ มองเห็นวิธีความจำเสื่อมเท่านั้นที่พอจะทำให้สถานการณ์มันดีขึ้นได้ เพราะหากยอมรับผิดทั้งๆ ที่ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง มันก็จะไม่สมเหตุสมผลมากนัก บอกไปว่าความจำเสื่อมดีที่สุด นั่นเท่ากับว่าลืมเหตุการณ์ต่างๆ ไปจนหมดสิ้น

“แน่ใจนะว่าไม่ได้ทำเป็นแกล้งจำไม่ได้เพื่อหนีความผิด”

เขาถามเสียงเครียด ที่เธอพูดออกมานั้นก็มีส่วนถูก เธอทำราวกับว่าไม่ใช่น้องหนูจริงๆ ไม่รู้จักเขา ไม่รู้จักไร่พฤกษา ทว่าน้องหนูที่เขาและทุกคนที่นี่รู้จัก เป็นดาวยั่ว เป็นนักแสดงละครที่เก่งมากคนหนึ่ง แล้วเวลานี้เธออาจจะแสดงละครอยู่ก็เป็นได้ “หรือไม่ก็แสดงละครอยู่ ประมาณว่าทำใจดีสู้เสือ ทำทีเป็นความจำเสื่อม” เขาพูดต่ออย่างไม่เชื่อ กวินภพเคยถูกหลอกมาแล้วครั้งหนึ่ง เขาไม่ยอมถูกหลอกเป็นครั้งที่สองแน่นอน

“ฉันความจำเสื่อมจริงๆ จำไม่ได้เลยนะว่าทำอะไรกับที่นี่ไว้บ้าง” เธอยืนกรานคำเดิม

“โอเค ความจำเสื่อมก็ความจำเสื่อม ฉันก็มีวิธีที่ทำให้เธอได้ความจำระหว่างที่เธออยู่ที่นี่กลับคืนมาเหมือนกัน”

เขายิ้มเย็นหลังจากที่พูดจบ รอยยิ้มและหน้าตาของชายตรงหน้าตอนนี้ไม่น่าไว้ใจเป็นที่สุด แฝงไว้ซึ่งความเจ้าเล่ห์แสนกล

“แล้วคุณชื่ออะไร?” เพลงมีนาถามชื่อเสียงเรียงนาม

“ฉันชื่อ กวินภพ หรือคุณทอร์ช เจ้าของไร่พฤกษา พอจะจำชื่อนี้ได้บ้างมั้ยน้องหนู”

“จะ...จำไม่ได้” เธอตอบกลับทันที จะให้เธอจำได้อย่างไร ในเมื่อเพิ่งเคยเจอหน้าเขาเมื่อวานเป็นครั้งแรก “แต่ฉันว่าคุณเรียกฉันว่าเพลงดีกว่านะ เรียกว่าน้องหนูฉันไม่ค่อยคุ้นน่ะ”

“เออ!!...ชื่ออะไรก็ได้วะ ขอให้เป็นเธอเท่านั้นก็พอ เธอตามฉันมา ฉันจะพาเธอไปทำงานที่น้องหนูเคยทำ”

เขาพูดอย่างหัวเสีย นึกรำคาญสตรีความจำเสื่อมคนนี้ขึ้นมา พร้อมกับคำถามในใจที่ว่า มีด้วยหรือที่อุบัติเหตุตกบันไดจะทำให้ความจำเสื่อมในช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่มันขาดหายไป แต่ความทรงจำอื่นๆ กลับมีอย่างเต็มเปี่ยม แต่ไม่ว่าจะจำได้หรือจำเสื่อม เขาก็มีวิธีจัดการสาวช่างยั่วคนนี้ ให้รู้สำนึกว่าอย่าริอ่านมาแหย่เสือร้ายเช่นเขา

“งานอะไรเหรอ?”

“ก็งานที่น้องหนูเคยทำไงเล่า เธอความจำเสื่อมคงไม่รู้หรอกว่าหน้าที่ของน้องหนูเวลาอยู่ในไร่นี้คืออะไร นอกเหนือจากยั่วยวนผู้ชาย” เขากระแทกเสียงพูด “แล้วฉันจะเป็นคนรื้อฟื้นความทรงจำให้เธอเอง” การรื้อฟื้นความทรงจำของเขา เตรียมไว้สำหรับเธอเพียงผู้เดียว

“จะให้ทำอะไรก็รีบๆ พูดมา” สาวนิสัยดีพูดขึ้น

“ตามฉันมา” เจ้าของไร่ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินนำหน้าเพลงมีนาออกไปจากตัวบ้าน พอเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว

กวินภพก็หยุดเดิน ควักมือเรียกเจริญกรุงให้เดินมาหาตน กระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง ก่อนที่ลูกน้องจะเดินตัวปลิวไปยังท้ายไร่ ส่วนเจ้าของไร่กับลูกน้องคนใหม่ก็เดินไปยังไร่ส้มที่ปลูกอยู่เต็มพื้นที่นับพันไร่ แล้วอีกพันกว่าไร่แบ่งเป็นปลูกกล้วยไม้ทั้งพันธุ์ไทยและต่างประเทศ

ระหว่างทางที่ทั้งคู่เดินไปนั้น เพลงมีนารู้สึกถึงสายตาที่ไม่เป็นมิตรหลายคู่มองมายังเธอ ทำให้เธอร้อนๆ หนาวๆ ตามร่างกายอย่างบอกไม่ถูก เนื่องจากสายตาเหล่านั้นสุมไว้ซึ่งความแค้นเคือง บางคนตั้งท่าจะเดินมาหาเธอ ทว่าปลายนิ้วชี้ของกวินภพชี้ไปยังชายคนนั้น ทำให้คนที่ถูกชี้หยุดก้าวเดิน แล้วหมุนตัวเดินห่างออกไป เพลงมีนารู้สึกถึงความปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้กวินภพ ทว่าบางครั้งหญิงสาวกลับรู้สึกว่าเขาอันตราย

เจ้าของไร่จอมสั่ง พาคนงานสาวหุ่นดีเดินเลยไร่ส้มมายังพื้นที่โล่งที่มีความกว้าง ความยาวของที่ดินตรงจุดนี้ราวสิบไร่ กวินภพหยุดเดินตรงเพิงพักคนงานขนาดพอดี ก้มลงหยิบบางอย่างที่วางอยู่ตรงแคร่ขึ้นมา แล้วส่งให้สาวความจำเสื่อม

“เอาไป อุปกรณ์การทำงานของเธอ” เพลงมีนารับจอบที่เขาส่งมาให้อย่างงงๆ ก่อนจะถามออกไป

“คุณจะให้ฉันทำอะไร?”

“ให้นอนอาบแดดมั้ง” เขาตอบได้สุดกวนมากๆ “จอบมีไว้ขุดดิน ไม่ได้มีไว้ทาปาก งานของเธอก็คือขุดดินเตรียมการเพาะปลูก งานที่เธอทำอยู่บ่อยๆ ไงน้องหนู เอ๊ย!!...เพลง”

เพลงมีนามีสีหน้าตกใจทันทีที่ได้รับรู้ว่า งานที่เธอจะต้องทำนั้นคือขุดดิน แล้วตกใจมากกว่าที่รู้ว่า น้องสาวของตนเองทำงานตรากตรำหนักขนาดนี้ ขุดดินเตรียมเพาะปลูก มันน่าจะเป็นงานของผู้ชายมากกว่า กวินภพช่างใจร้ายเหลือเกินที่ให้เธอกับน้องสาวทำงานหนักเยี่ยงนี้

“ตอนที่น้องหนูอยู่ที่นี่ ไม่ใช่สิ...ตอนที่ฉันความจำยังดีดีอยู่ ฉันทำงานอย่างนี้เหรอ มันน่าจะเป็นงานของผู้ชายมากกว่านะ คุณแกล้งฉันหรือเปล่า?”

“เธอความจำเสื่อมก็เลยจำไม่ได้ งานนี้แหละที่น้องหนูทำทุกวัน ทำตั้งแต่เช้ายันสิบเอ็ดโมง พอสิบเอ็ดโมงน้องหนูก็ต้องไปทำกับข้าวให้คนงานกิน พอตกบ่ายก็ต้องไปเลี้ยงวัวท้ายไร่โน่น บ่ายสองโมงครึ่งก็ต้องมานั่งรีดนมวัว พอสี่โมงเย็นก็เข้าครัวทำกับข้าวให้คนงานกินรอบเย็นอีก งานของน้องหนูในแต่ละวันก็มีเท่านี้แหละ อ้อ!!...ลืมไป เธอต้องตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่งเพื่อมาทำอาหารเช้าให้คนงานกินด้วยนะ งานของน้องหนูก็มีแค่นี้แหละ”

เพลงมีนาหน้าเบิกตากว้างหลังจากได้ยินกิจวัตรประจำวันของน้องหนูที่จะต้องทำในแต่ละวัน กวินภพใช้น้องสาวเธอคุ้มจริงๆ ให้ทำงานตั้งแต่รุ่งสางยันเย็นอย่างนี้เชียวหรือ แล้วงานแต่ละอย่างนอกเหนือจากการทำอาหารเลี้ยงคนงาน เป็นงานที่ผู้ชายทำทั้งสิ้น

ใช้แรงงานเกินไปแล้ว...

เพลงมีนารู้สึกสงสารน้องสาวเหลือเกิน แต่ก็ไม่เข้าใจว่าเพียงรัมภามีเหตุผลอันใดถึงได้ทนลำบากตรากตรำถึงเพียงนี้ แล้วคิดว่าเหตุผลนั้นคงจะสำคัญมากด้วย ไม่เช่นนั้นคงไม่อดทนทำงานที่หนักเกินหญิงแบบนี้

“คุณบอกว่าน้องหนูเป็นดาวยั่วประจำไร่ แต่ฉันมาคิดๆ ดูแล้ว มันไม่น่าจะใช่นะ คุณเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ” เธอเอ่ยขึ้นมาด้วยความฉงนสงสัย

“เข้าใจผิด...เข้าใจผิดยังไงแม่คุณ?” เขาเท้าเอวถาม

“ก็คุณเล่นใช้แรงงานน้องหนูทั้งวัน แล้วจะมีเวลาที่ไหนไปยั่วผู้ชายล่ะ?” ความสงสัยของเพลงมีนาถูกขับออกไป

“คนเรามันคิดจะยั่ว มันก็ยั่วได้ตลอดเวลานั่นแหละ เธอจำไม่ได้ไง ก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองยั่วยวนคนงานของฉันด้วยวิธีไหน อย่างไรบ้าง ถ้าเธออยากรู้เดี๋ยวฉันจะร่ายให้ฟังนะ กับข้าวตอนเช้าเธอก็แจกนมสดให้คนงานของฉันกินทุกวัน แล้วไอ้นมสดที่ว่านี้ก็คือนมของเธอนั่นแหละ เธอจะใส่สายเดี่ยวบ้าง เกาะอกบ้าง แต่ละชุดแม่คุณเอ๋ย นมแทบจะปลิ้นออกมา ฉันเห็นเธอใส่เสื้อผ้าครั้งแรกยังอึ้งเลย อึ้งที่ว่าเธอใส่เสื้อผ้าซะมิดชิด เนื้อนมไข่แทบไม่เห็นเลย แล้วที่เธอบอกว่า ฉันใช้แรงงานน้องหนูมากเกินไป ไม่จริงหรอก เพราะน้องหนูคนเดิมทำนมหกครั้งหนึ่ง คนงานของฉันก็รีบคว้าจอบคว้าเสียมมาขุดดินแทนทุกวัน น้องหนูแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย นอกจากทำนมหก ทีนี้เธอเข้าใจหรือยังว่า น้องหนูใช้เวลาไหนยั่วคนงานของฉัน”