Lawrence, the Hotelier (FREE to READ)

FOURTEEN: You Make Me Happy

Nagising ako na maayos ang pakiramdam. Kinapa ko ang gilid ko. Wala akong katabi. Wala na siya. I hugged the pillow that he used. Naamoy ko pa ang mamahalin niyang pabango. A smile formed in my lips. How I love to be in love. Napansin kong may note na kakadikit sa side table. Nag-iwan siya ng sulat.

Baby,

              I'll be gone for days. I've a business trip in Hong Kong, then Singapore. Hindi ko na nabanggit sa'yo kasi nawala din sa isip ko. I've been busy worrying about you. You don't have to go to work if hindi mo pa kaya. Ako na bahala sa lahat. I'll call you when I get there. I'll be missing you.

                                                                                               Yours,                  

                                                                                               Lawrence

Napangiti ako sa sulat niya. Yours……Kinikilig ako.

Since magaan na ang aking pakiramdam at hindi na rin kumikirot ang aking ulo, nagdesisyon akong papasok ngayong araw. Kaya naman na ng katawan ko. I'm more than fine especially Lawrence and I are okay now.

Bumaba ako na nakabihis na at kakain na lamang ng breakfast. Naabutan ko silang lahat sa hapag. Lahat sila ay bumaling sa direksyon ko. They were looking at me as if may tumubong sungay sa ulo ko.

“What?” I asked them, kahit alam kong alam ko na bakit para akong alien kung tignan nila. Patay-malisya akong umupo at kumuha ng tinapay.

“May nangyari na ba sa inyo ng Lawrence na iyon?” Mary asked me na may kalakip na pagdududa.

Muntik pa akong mabilaukan sa sinabi niya. “How did you come up with that idea? Cmon! May sakit ako kahapon. Wag nga kayong malisyoso. He just took care of me last night. Yun lang.” Sagot ko. Tumusok ako ng hotdog at kumuha na rin ng fried egg. Mapaparami yata ang pagkain ko ngayon.

“I never thought he would come here to check on you. Nakasalubong namin siya sa daan kagabi sakay ng kotse niya while we were waiting for the jeep. Hinanap ka niya. Sinabi naman namin ang kalagayan mo. Pero hindi ko akalain na pupuntahan ka talaga niya dito. Isn't he romantic?” Jaze said, hindi mapalis-palis ang ngisi sa labi.

“Oh. Now that answers my question kung paano niya nalaman na nagkasakit ako. Nagulat din ako. Nagising na lang ako na nasa tabi ko na siya.” I replied without glancing at them. Hindi lang gulat ang naramdaman ko kagabi. Sobrang lakas nga ng pintig ng puso ko na akala ko hindi na ako makahinga. He's the only person that I know who can give me goosebumps. I sighed.

“You look good together. Naabutan namin kayong dalawa na tulog at, take note, magkayakap. As in sobrang yakap. Sana pala pinicturan namin yun kagabi. Kinikilig ako sa inyo, grabe. Ang gwapo niya Emz! Kahit tulog sobrang gwapo!” eksaheradang sambit ni Aireen.

“Alam ko, alam ko.” I pouted. So, he really did sleep here after all. Akala ko ay hinintay lang ako nitong makatulog tapos ay aalis na ito.

“Nakapag-usap ba kayo ng masinsinan? Ano napag-usapan nyo?” Tanong ni Mary na ikinatahimik ng lahat. The anticipation is obvious on their faces.

I sighed. “We decided to give it a try. He promised to adjust, and I to him Pinaliwanag ko sa kanya ang gusto kong mangyari. Naiintindihan niya ang punto ko. Na hindi ko kayang makipagsabayan sa mga gusto niya. Sa klase ng relasyon na alam niya. I'm just glad he finally understood me at iginagalang niya iyon. I know I am taking a risk, but Lawrence dela Vega is a kind of risk that is worth taking. At isa pa, I told him na maging discreet muna. Na itago muna sa lahat ang kung ano ang meron kami. Bukod pa against ito sa rules ng hotel, I know people will judge and criticize me for sure. I hope guys, atin atin na lang muna ito ha." I looked at them hoping they will understand.

“No problem, basta umayos lang siya, walang magiging problema.” Wika ni Mary. “Last night, when he learned that you were under the weather, kita ko ang pag-alala sa mukha niya. He even scolded us for leaving you alone.” She chuckled. “I think you’ve finally gotten under his skin, Emz.”

I smiled. Thank God for blessing me with wonderful friends.

“Anyway, what time kaya siya umalis?” Lizette asked.

“Madaling araw siguro. Bumaba na ako ng alas singko pero hindi ko na siya nakitang lumabas ng bahay.” Kibit_balikat ni Mary.

“Where is he now Emz? Magkikita ba kayo mamaya? Gusto ko masilayan ang kgwapuhan niya ulit.” Kahit kailan ang landi nitong si Jaze. Inirapan ko siya. He's for my eyes only Jaze. God, I’m being possessive of him.

“May business trip daw siya ngayon. Pa Hong Kong na siya by this time tapos after sa Singapore naman daw. He'll be away for a couple of days.” Sagot ko sa tanong niya.

“Aww! Sayang naman” May panghihinayang pang sambit nito. I glared at him. Inirapan din ito ni Aireen.

“Magtigil ka Jade. Tara na ninyo, may pasok pa tayo.” Tumayo na ako para kunin ang shoulder bag ko sa sala. Magkatulong sila Aireen at Lizette sa pagliligpit ng mesa at paghugas. May nakatoka sa aming mga gawain araw-araw at nagkakasundo naman kaming lahat pagdating sa ganung bagay.

“Kaya mo na ba talaga?” Sinalat pa ni Mary ang noo ko. Tumango lang ako sa kanya. Wala na akong lagnat. Parang nagdahilan lang ako kahapon.

Maghapon akong naging busy sa trabaho. Marami ang naka-booking ngayon. Naging maayos naman ang lahat at kahit napapagod na ako ay okay pa rin naman. Paminsan-minsan ay sumusulyap ako sa aking cellphone baka sakaling may message ako o tawag from unknown number. Maalala kong hindi pa pala namin alam ang cellphone numbers ng isa’isa.

Malapit na matapos ang working hours ko. Nagliligpit na ako ng mga gamit ko nang may narinig akong boses sa likuran.

“Hi girls!”

Nilingon ko ang pinanggalingan ng boses at nagulat ako sa lalaking nakahilig sa counter. He was the guy in the bar who tried to hit on me!

“Hello Sir Chris! Napadaan po kayo?” Ang sambit ni ate Vanz sa kanya. But he's looking at me without even blinking. Kumunot ang noo ko.

“Syempre. Lobby to eh, nadadaanan talaga.” He chuckled when Ate Vanz blushed. “Just kidding. I just want to check on someone. Mukhang okay naman pala siya.” He winked at me at ngumisi. Gusto ko sanang irapan ang lalakeng ito kaso he’s the hotel’s corporate lawyer and allegedly Ms. Veronica’s boyfriend. I don’t know why he’s acting this way.

Biglang baling sa akin ang mapanuring tingin nila ate Vanz at ate Love. Nakakunot-noo pa rin ako at denedma na lang siya. Mayamaya pa ay may mga tinig akong naririnig na paparating sa pwesto namin. Bigla atang naging maingay ang tahimik lang kanina na lobby.

“Hey bro! What's up? Lumapit ang isang lalake na naka red T-shirt. Nakipag banggaan pa ito ng siko sa isa.

“I’m good, James.” Sagot ni Sir Chris.

“Dude wala ka kanina ah! Dami pa namang chicks sa resort.”

“Yep. Sayang bro. Andun pa naman si Coleen! Ang hot niya grabe pare!” Nakipag-apir pa ang isa pang lalakeng naka navy blue naman kay Chris.

“You've just missed half of your life, brother.” Wika ng lalakeng naka black T-shirt.

Jeezz! Literal na umuulan ng adonis dito sa lobby!

Nakaawang pa ang bibig nila ate Vanz at ate Love na para bang hindi makapaniwala sa nakikita. It must have been the first time na tumambay dito sa harap ng reception area ang mga lalakeng ito.

“You know I don’t do s**t anymore, bruh. Besides, kakatapos lang din ng meeting ko dito. I was on my way to my lawfirm office then I remembered I have to check on her.” Ininguso ako ni Chris. Kumunot ang noo ko but he just winked at me.

“Why are you all here, by the way? Akala ko ba overnight kayo sa Samal Resorts?” Binalingan niya ang mga lalakeng nakasandal lang ang likod sa counter. I think they are busy looking at some girl hotties loitering around the lobby.

"Must be the same reason why you are here.” Baling sa akin nung naka black T-shirt. “Hi, I'm Ian.” Sabay abot ng kamay niya sa akin. Tinanggap ko ito.

Sumunod nagsalita yung naka red T-shirt at naglahad din ng kamay niya. “James at your service.” Bahagya pa itong yumuko.

“Reid.” Maikling pakilala ng naka- white T-shirt na kanina pa hindi umimik at tamang nakikinig lang din sa mga usapan.

“Ako naman si Jack. Nice to meet you.”

"Let me introduce myself to you properly. I am Christopher Phillip Villaforte. Finally, nakilala ka rin namin nang malapitan.” Ngiti niya sa akin.

“Hindi kasi kami makalapit sa'yo. By the way, nice performance last Saturday. You have some talents, eh?” Wika nung Reid na hindi ko alam kung seryoso ba ito o nagbibiro.

Nagkibit-balikat lang ako. “Thanks. I'm Emerald. But I prefer to be called Emz.” Tipid kong ngiti sa kanilang lahat.

Tumahimik lang sila at pinakatitigan akong mabuti. Gusto kong maasiwa. Mayamaya lang tinapik nung Ian si Chris sa balikat.

“Wala bro, panis ka talaga.” Umiiling-iling pa ito at bumalik sa pagkakasandal sa counter patalikod sa akin. Ang dalawang lalake na sina James at Reid ay nakikipaghuntahan kina ate Vanz na mukhang nakabawi na sa pagkamangha.

Ngumisi at umiiling-iling lang din si Jack kay Chris. “Spare me dude. Mukha namang nagkakaigihan na sila eh. At isa pa, isang babae lang ang nasa isip ko ngayon.” Naging pormal saglit ang mukha nito at pagkatapos ay ngumisi lang din.

“Naalala mo pa itsura ni Lawrence nung isang gabi? Tang'na! Hindi ko alam kung matatawa ako o maaawa!” Ang sabi ni Ian. Nagtawanan silang magkakaibigan.

Kung titignan sila, aakalain mong mga ordinaryong tao lamang sila. Parang normal lang sa kanila ang mag-asaran at magbiruan. Hindi mo aakalaing mga businessmen tong mga 'to. If I hadn’t known better.

Tumikhim si Chris. “Emz, sorry nga pala about dun sa bar. I know you recognized me. Pasensya na talaga ha at ikaw ang natipuhan ng barkada noon na biruin. But you know what, ikaw pa lang ang kauna-unahang babaeng nandedma sa akin. That hurts, you know!” He grinned at me before pinching my cheek.

“Pero mukhang hindi ka pansin ni Lawrence that time. Bad trip kasi siya nun kaya walang gana makipaglaro sa biruan namin. Nakaupo lang siya the whole night.” Jack said.

It's okay, napansin ko naman siya.

“It's okay. Nakalimutan ko na rin yun.” Sagot ko sa komento ni Chris and I shrugged my shoulders. Dedma ko na lang ang sinabi ni Jack. Ayoko kong maalala kung paano hinalikan ni Lawrence ang babaeng dumating. Kinuha ko na ang gamit ko dahil nagtext na sila Mary sa akin. Naghihintay na daw sila sa employee's exit.

“Mukhang gagapang muna yung isang yun dito bro!” Rinig kong sabi ni Jack. Nilingon ko siya at sinimangutan.

Gagapang ka dyan, eh okay na nga kami.

“Uwi ka na Emz? Hatid ka na namin!” Nagsalita si Ian at malawak na ngumisi sa akin. Nakatangggap ito ng siko mula kay Chris.

“Thanks, but no thanks. I can manage. Kaya ko namang maglakad at may mga kasama din ako. Besides, nasa likod lang ng hotel ang apartment namin.” Sagot ko naman.

“Oo nga naman.” Si James na inaasar si Ian. Nagkamot ng ulo ang huli pagkatapos ay nagsalita ulit. “Nga pala Emz, baka gusto mo ng extra income. I can hire you as my model. I have my own modeling company.”

“Stop it, Dude. Lawrence had given you warning. Lagot ka dun pag-uwi.” Si Reid.

“I know but perhaps she might change Lawrence’s decision. Her eyes alone can captivate a lot of audience. She has potential.”

“It won’t work, bruh. Trust me. Lawrence will go apeshit.” Umiiling si Chris. Tumikhim ako. I find it awkward na pinag-uusapan nila ako sa mismong harap ko. “I decline, Ian. But thank you, anyway.”

He pouted. “Sabi ko nga di ba.”

“Take care sa pag-uwi Emz. Mukhang magaling ka na nga. Hindi na mag-aalala yung mokong na yun. Langya! Dinistorbo pa ang leisure time namin! Halos mabingi ako sa boses niya sa telepono. Tsk! Tsk!” Palatak ni Jack sabay gulo sa buhok niyang natural ng magulo.

“Masaya to dude! Pagdating niya paulanan natin ng bara!" Humalakhak pa si James.

Seriously? Mga businessmen ba talaga ang mga ito? Parang mga isip-bata e. Psssh. Nagpaalam na ulit ako sa kanila. Ganun din kina ate Vanz at ate Love na hindi nas kabilang sulok at nagtataka kung ano ang pinag-uusapan namin ng mga barkada ni Lawrence.

   **********

Nakahiga na ako sa aking kama at wala pa rin akong nare-receive na tawag kay Lawrence. Parang gusto ko na tuloy magtampo. But at the same time, kinakabahan din. Baka kasi may nangyaring masama sa kanya.

Nagulantang ako mula sa pagkakatulog ng mag-ring ang aking cellphone. Unknown number calling. Sino naman kaya ito? I pressed the answer button.

“Hey baby, did I wake you up?”

Napatingin pa muna ako ulit sa cellphone ko at baka nanaginip lang ako.

“Baby?” Malambing na tawag nito. Ang sabi ulit niya. Tumikhim ako kasi pakiramdam ko natutuyuan ako ng laway. Ang lamig kasi ng boses niya. Ang sarap sa pandinig.

“Hey, kumusta?” Ang sabi ko.

Narinig ko pa ang pagbuntong-hininga niya bago siya nagsalita ulit.

“I'm fine now that I hear your voice.” Tumikhim siya. “Bakit ka pumasok? I told you, ako na bahala sa pag-absent mo. Are you okay now?” He added.

“Yes. Kaya ko naman na. Magaan na ang pakiramdam ko mula pagkagising ko kaninang umaga. Mabuti na ako, it’s all thanks to you.” Ang sabi ko sa kanya. I was thankful that he was here last night to look after me. Nakakataba ng puso.

He sighed. “I’m glad to hear that, baby. Nalaman ko na binisita ka raw ng mga kaibigan ko...uhmmm….so?” There was uncertainty in his voice, and I couldn't figure out why.

Napaupo ako mula sa aking pagkakahiga. “What so? I don't get you, Lawrence.” Ano ba ang ibig niyang sabihin?

“So.......do you find them attractive? Do you like them? Are they charming to you?” I swear to God I could sense jealousy in his voice. Napangiti ako ng wala sa oras.

“Ahmmm...of course they are. They’re handsome and very attractive. Very charming and funny too.” Ang sabi ko sa kanya. I am grinning from ear to ear now. Narinig ko ang bahagyang ungol niya at malakas na buntong-hininga.

“I see.” Malalim na boses na wika nito.

Oh God! Gusto ko na talaga humalakhak sa tuwa! My Lawrence is insecure?! C'mon! “But don't worry, they pale in comparison to you. I tell you what, they never make my heart beats fast. They never make my knees shake. They never make me nervous. All these feelings exist whenever you are near me, Lawrence. Just a sight of you from a far makes me weak. It's only you who can affect me this much.” Ang sabi ko sa kanya. Okay Emz, masyado mo naman atang pinapahalata na patay na patay ka sa kanya.

Then after a period of silence, I heard him chuckle.

“Oh baby, you never fail to amaze me. I want to see your emerald eyes telling me all of those. If it's only possible to come home now, I'll do it so I can kiss you till we run out of breath. You make me a happy man. I'm glad you came into my life. I've never been this happier....” He said sincerely. His voice was deep and husky. Full of longing and perhaps…. love? I could only hope.

“I'm glad I’m making you happy, Lawrence dela Vega.” I answered back, smiling like crazy.

“You have no idea, baby…you have no idea...” He chuckled again and I giggled.