Stranded With A Cold Hearted Billionaire

Stranded with a cold hearted billionaire ***** . "Are you really doing this, Linus? Until when? Hindi ka ba napapagod?" si Art habang iniinom ang beer niya. Hindi na muna ako nagsalita at nakatitig lang din sa kawalan. It's funny because somehow Art knows where I hide every time I am here in the city. Alam niya kung saan bahagi ako nagtatago at tahimik sa sarili. I like being alone and in my own. I've been living like this for almost a decade and this is the only way where I can find peace at myself. "Bakit, Art. Ikaw ba napapagod?" I said and chuckled. He shook his head and face down smile. He know what I'm taking and we both know why the hell he's here with me. Para kaming baliw dalawa rito sa rooftop ng Monde Fashion na pagmamay-ari niya. No one is allowed here, it's restricted and prohibited for normal employees and even the top employees. Kami-kami lang din ang tanging may access sa bahaging ito. Most of the times we hangouts here with the boys. Kung hindi sila abala ay madalas dito kami tumatambay maliban sa Monde Rock Bar. "Heck, getting tired, bro. But I can't just stop. If I will stop then it's like your giving up life. . . Hindi ako iyon at hindi ko ugali ang ganito," tiim-bagang niya sa sarili. "I know, Art. . . Minsan ang sarap huminto ang lahat para mahinto na rin ang buhay, pero hindi ko pa yata kaya. Dahil parang may kulang pa," seryosong tugon ko. Hindi ko nga maisip kung bakit lumabas ito sa bibig ko. Bahagya siyang natawa at napailing na. Ininom ang beer na hawak niya at may dinukot sa bulsa. "Do you want to smoke?" He offered the cigarette and I grabbed one from it. He passed the lighter after he lit his. I felt a little bit better after a puff of smoke in the air. Tahimik lang din kaming dalawa at nag-iisip, pero ang totoo ay blanko ang utak ko at wala akong maisip na ibang bagay ngayon. "Are you going somewhere too?" tanong ko. Sa tingin ko kasi mukhang aalis din siya katulad ko. "I think so. . . I just need to check something in Japan. Babalik din ako kapag na-kumpirma ko na ang hinahanap ko," sagot niyang nakatitig sa madilim na langit. "What about you? When are you going to Italy?" "In the next few days. May dadalawin lang muna ako at pagkatapos ay aalis na." Napatango siya at nagbuga ulit ng usok sa ere. Kumunot ang noo ko nang mapansin na imported na sigarilyo, ngayon ko lang din kasi napansin na papaubos niya. Kaya pala ang tapang ng lasa at kakaiba. "You should stop smoking this stuff, Art. Matapang. May atay ka pa ba?" kantyaw ko at natawa na siya. "I don't smoke everyday, Linus. You know that. . . I only need it when I need it," he answered. "And what about you? You should better stop before its too late for you, bro. Naglalayag kang mag-isa. Hindi ka ba takot sa mga pating na nasasalubong mo? And worst, hindi lang yata pating ang sinasalubong mo kung 'di bagyo," bahagyang tawa niya at napangiti ako. "Well, I love adventure, Art. And if fate will take me, then I am willing. . . Wala ka rin naman magagawa kapag oras mo na," sabay iling ko. "Pero hindi mo pa oras at pilit mo'ng hinahabol si kamatayan para sa kanya ano?" I paused for a moment and stared at Art. We seriously stared and my jaw tightened. He's right, I am hoping that by doing this will somehow the reaper will take me. But the hell, it never happened. . . Kahit ka gabundok na bagyo ang sasalubungin ko ay buhay pa rin ako. Kahit pa sumabak ako sa gyera ng dalawang beses para matamaan ng ligaw na bala ay hindi nangyari ito. Bagkos namatay na lahat ng mga kasamahan ko, pero heto pa rin ako, nakatayong buhay sa harap niya, sa harap nila. "Huwag mong masyadong pahirapan ang sarili mo, Linus. Nag-aalala si Tita," sabay iwas niya sa titig. I chucked and finish my smoke and so is my beer. Kanina pa ito ubos at wala ng natira sa isang kaha na bitbit ko kanina. I looked at the private helicopter that's just a few meters away from us. Ang hanep nga naman dahil nakuha ko pa'ng maging piloto sa kondisyon kung ito. Tiyak nagwawala na si Mama ngayon at hinahanap na ako. "Don't drive the helicopter, bro. Nasa baba ang kabayo ko," kindat ni Art sa akin at napailing na ako. "Tita just called two hours ago, that's why I came here. I should be on the airport by now but I cancelled it for you. Naisip ko kasi na hindi na naman tayo magkikita dahil aalis na ka naman papuntang Italya, at maglalayag pa," tugon niya at tinapos na ang sigarilyo. "Kaya ko pa naman," tugon ko. "No you can't, Linus. And if that helicopter will crash the insurance won't pay you. . . It's negligence, bro," ngiting biro niya. At napailing ako. "Okay, fair enough," sabay suklay sa buhok ko gamit ang palad ko. Tumayo na ako at inunat ang dalawang kamay sa ere. Alas dyes na ng gabi at pababayaan ko na lang siguro ang helicopter ni Papa rito. Babalikan ko na lang bukas. "Ready?" he asked and like me he grabbed he stretched his arms in the air. "Okay, let's go." Nauna na siyang humakbang at nakasunod lang din ako. We took the private elevator and was quiet the whole time. I admit it, I felt weary this time and I don't know why. . . Napapagod na yata ang katawan ko sa mga pinag-gagawa ko sa sarili. Siguro tama si Mama, kailangan ko ng magpahinga. Mama arranged a lot dated for me but couldn't arrange the date for the woman that she wanted me to get married. The heck, about that woman and I don't have any idea of who she is. Nor I can't even remember of her name. Isang beses lang yata na nakita ko siya at noon pa iyon, noong virgin pa ako. Huh, what the hell, Linus! I swore behind my mind. Umilaw ang sasakyan ni Art at ang kinis pa nito, ang bago niyang Ferrari at limited edition ito. "Woah, impressive, bro," iling ko. Namaywang akong nakatitig nito at kahit ni alikabok ay mahihiyang dumapo. It's an automatic invertable top and the door just open when Art pressed something from the key that he's holding. I strode closer towards it and stop when the door came open for me in the passenger side. I slid myself onto the leather seat and bucked my seatbelt. Hindi maalis ang mga mata ko sa sasakyan habang tinititigan ang buong interior sa likod. This is a damn luxury. Isip ko. "Art?" I said as I looked at him. Hindi man lang siya gumalaw sa kinatatayuan niya at parang may tinititigan sa bandang unahan. Hindi pa siya pumasok sa sasakyan, kaya napatingin na ako sa banda na kung saan siya nakatitig ngayon. "Art?" I called him again and it seems like he's not listening. He took a step but not closer to the car. "Bro, you can go ahead. I just need to check someone," sabay hagis niya sa susi sa ere at sinalo ko agad ito. "What the - Art?" I called him again but he's not listening. Kumunot na ang noo ko at nakita ko ang isang babae sa gilid na hawak ang maitim na plastic. Sa tingin ko ay basurahan ito. Sumenyas ang kamay ni Art sa ere, kaya pinabayaan ko na. Pumwesto na ako at pinaandar na ang sasakyan niya. . C.M. LOUDEN