Dünya bize acımıyorken, biz dünyaya neden acıyalım ki? Her gün ruhumuzdan bir parça koparıp, saatlerce güneşsiz bırakan bu koskocaman gezegen. Ama bu ölüleri barındıran gezegen yaşayanlar için her yarına tekrar güneşi doğduruyor. Her gece karanlığına binlerce ışık küresi gösteriyor. Her ölünün arkasından yeni canlılar barındırıyor üzerinde.
Dünyayı kaplayan o beyaz kar şimdi kırmızı. İnsanların kanlarıyla boyanmış o kar neden bu kadar soğuk? Kaybedenler için mi? Yada hayattan koparmak için mi? O beyaz kar artık dünyanın siyahını örtmek yerine bir kat daha atıyor kötülüklere. Peki o yağmur! Meleklerin göz yaşları gibi. Üzerimize korku ve acı yağdıran o siyah bulutlar. Dünyanın kötülüğünü yıkamaya çalışan her yağmur damlası dahada kirletti dünyamı. Her damlada eritip küçülttü beni.
"Nasıl
