Son olarak giydiğim toz pembe kısa çiçekli elbiseyle aynadaki yansımama bakıyordum. Aralarında bana en çok yakışan da bu oldu. Rüzgar'a göstermek için kabinden çıktım. Etrafta görünmüyordu. İhtiyaç olduğunda olmaz zaten! Karşıdaki çalışan çocuklardan biri bana doğru ilerliyordu. Ona aldırış etmeden etrafta Rüzgar'ı arıyordum. Ona arkam dönük olduğundan göremiyorum. Belime değen elle arkama döndüm. "Fermuarı tam çekememişsiniz." korktuğumdan cevap veremedim. "Buralarda yeni olmalısın seni hiç görmemiştim. Ve üzerindeki de çok yakışmış bence almalısın." suratına taktığı gülümsemenin altında yatan güveni görebiliyordum.
Gözlerindeki egoist tavır benim sinirlenmeme yetmişti bile. Rüzgar daha ortalıkta görünmüyordu. "Konuşamıyor musun güzelim?" eli yanağıma giderken bu özgüveni nerden buluyor
