บทที่ 20
เผชิญความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย
เวลา 09.32 น.
หลังจากตื่นขึ้นมาฉันก็รีบทำอาหารเช้า และจัดการทำความสะอาดห้อง ล้างจาน เก็บครัว เอาเสื้อผ้าไปซัก พอทำเสร็จหมดทุกอย่างแล้วก็เดินเข้าไปในห้องก็เห็นว่าคนขี้เซายังไม่ลุกขึ้นจากที่นอนทั้งที่สายขนาดนี้แล้ว
แต่ก็นะ เมื่อคืนกว่าเขาจะปล่อยฉันให้ได้นอนก็เกือบๆ ตีสอง แถมยังพาฉันที่สะลึมสะลือไปอาบน้ำล้างตัว ซึ่งฉันรับรู้การกระทำของเขาแต่ร่างกายไม่มีแรงเลยสักนิด
ฉันเดินไปหาคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง แล้วนั่งลงตรงข้างเตียงยื่นมือสะกิด “พี่ชา พี่คะ”
แต่..
“อุ๊ย” ฉันอุทานเสียงหลง เมื่อพี่ราชันลืมตาแล้วกระชากฉันให้ล้มลงไปนอนทับตัวเขา
“ตื่นเช้าจัง” พี่ราชันพูดพร้อมดันฉันให้นอนหงายส่วนเขาก็ขึ้นมานอนทับฉัน
“ปล่อยก่อนค่ะ” ฉันดันหน้าหล่อไว้ เมื่อพี่เขาโน้มลงมาจะจูบฉัน
“หอมจัง”
แต่มีเหรอคนหน้ามึนอย่างพี่ราชันจะฟัง เขาจับมือสองข้างฉันกางออกจากนั้นก็
