นางบำเรอในกรงมาร

5

“จ้ะ ๆ” วิภารับคำ ทุกอย่างเป็นแบบนี้ นางก็คิดว่าดีเหมือนกัน อุตส่าห์เลี้ยงดูมาตั้งหลายปี นางก็ควรจะได้อะไรตอบแทนจากเตยหอมบ้าง นี่เธอกับสามีก็ใจดีแล้วนะที่เอาเตยหอมมาชุบเลี้ยง ถ้าเป็นคนอื่นคงจะฮุบมรดกและหายหัวไปเลย ไม่เลี้ยงดูมาตั้งปลายปีดีดักแบบนี้หรอก

หลังจากทั้งสองออกไปจากห้องไม่นาน ร่างสูงของปราบก็เดินเข้าไปในห้องนอนที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า

เขาลงทุนซื้อเด็กสาวที่กานดาเสนอให้บอกว่าสดซิงไม่มียอมแมว เพราะอยากลิ้มรสร่างน้อยแสนหวานของเจ้าหล่อน

เธอถูกตาต้องใจเขาตั้งแต่แรกเห็น เขาจึงตัดสินใจที่จะซื้อเธอในทันทีด้วยราคาแพงลิ่ว ซึ่งเขาไม่คิดที่จะซื้อผู้หญิงคนไหนด้วยราคานี้มาก่อน

เรื่องเงินเขาไม่มีปัญหา หากเขาต้องการ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน เขายินดีที่จะทำและเขาเองก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินด้วย

อุ้งมือใหญ่สัมผัสใบหน้าอันงดงามของสาวน้อย กลิ่นหอมของเรือนร่างอันอ่อนหวานของเธอทำให้เขาต้องสูดดมเข้าปอดแรง ๆ

สาวน้อยบิดกายไปมาแต่เธอก็มิอาจสู้แรงของเขาได้อาจเพราะฤทธิ์ยาที่ทำให้เธอง่วงนอน แต่ก็ยังไม่หลับไปในทันที มันมีผลทำให้แขนขาของเธออ่อนแรง ต่อต้านเขาไม่ไหว

สาวน้อยมิอาจต้านทานแรงของชายหนุ่มได้ เธอจึงตกเป็นของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายปวดระบมไปหมด เพราะเขาตักตวงความสุขจากเรือนร่างของเธอจนเต็มอิ่ม

เตยหอมสะดุ้งตัว ตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความรู้สึกปวดเมื่อยไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว เมื่อตั้งสติได้เธอก็ค้นพบว่าเธอได้นอนอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าและสูญเสียพรหมจรรย์ให้เขาไปแล้ว

ใช่แล้ว... เตยหอมรับรู้ได้ในทันทีว่าป้าสะใภ้ใจยักษ์ของเธอต้องมีเอี้ยวอย่างแน่นอน

ร่างของเธอพยายามขยับลงจากเตียงด้วยความเมื่อยขบ ความรู้สึกปวดเนื้อปวดตัวทำให้เธอต้องนิ่วหน้าด้วยความทรมาน เธอรู้สึกว่าท่าทางการเดินของเธอช่างน่าอับอายเสียเหลือเกิน ยิ่งร่องสวาสของเธอนั้นเจ็บแปลบเหลือล้น

แต่แรงขยับของเธอกลับปลุกให้คนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยกันตื่นขึ้นมาด้วย

พอเขาเห็นว่าเธอกำลังจะลงจากเตียงเขาก็เกี่ยวเอวบางของเธอเอาไว้

“อุ๊ย! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคะ” เตยหอมหลุดอุทานออกมา ก่อนจะดึงมือหนาของเขาออกจากเอวบาง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนเอาแต่ใจเหลือเกิน เธอบอกให้ปล่อยเขาก็ยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น จนเธอแทบหายใจไม่ออก

“จะไปไหน” เขาเอ่ยถาม เธอไม่ตอบแต่บอกให้เขาปล่อยท่าเดียว

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” เขาอยากเอาชนะและสุดท้ายเขาก็ชนะเธอ

เธอดิ้นไปมาจนเหนื่อยและเจ็บแปลบกลางร่างทำให้เธอตกอยู่ในอ้อมแขนเขาอีกครั้ง

นั่นทำให้คนเอาแต่ใจพึงพอใจไม่น้อย เขาเพียงกระตุกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น แต่มิได้ยิ้มออกมา เธอคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเอาการ ถ้าเขาจะยิ้มออกมาสักนิด คงจะน่ามองมากกว่านี้ ดวงตาของเขาดุดันคมเข้มและแฝงไปด้วยความเย็นชา จนทำให้เธอไม่กล้าสบสายตาด้วย

เขามีพลังอำนาจมากมายอยู่ในดวงตาคู่คมเข้มนั้น ความน่าเกรงขามของเขาคงทำให้คนอื่น ๆ รู้สึกเช่นเธอ

“เธอชื่ออะไร” ปราบเอ่ยถามสาวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เตยหอมไม่ตอบ เธอกลับปิดปากเงียบอย่างดื้อแพ่ง

นั่นทำให้ปราบอยากเอาชนะเข้าไปอีก เขาไม่อยากผูกมัดกับผู้หญิงคนใดหลังจากที่อกหักผิดหวังจากแฟนสาว แฟนสาวที่เคยคบกันไปเป็นชู้กับลูกน้องของเขาเองแถมยังตั้งท้องลูกชู้อีก เขาจะยิงหัวคนทั้งสองทิ้งซะ แต่หล่อนก็ก้มลงกราบกรานบอกว่ารักชู้จริง ๆ กราบแล้วกราบอีก นั่นทำให้เขาใจอ่อนปล่อยหล่อนไปในวันนั้น

เตยหอมเป็นผู้หญิงคนแรกหลังจากที่เขาผิดหวังเรื่องความรักที่เขาอยากเลี้ยงดูสักระยะ เขายอมรับว่ายังกินเธอไม่เต็มอิ่ม สาวน้อยพรหมจรรย์ รักนวลสงวนตัวมาจนถึงอายุเท่านี้หายากในปัจจุบัน อายุสิบสองสิบสามก็แรดกับผู้ชายจนได้เสียกันไปหมดแล้ว เหมือนกับอดีตคนรักของเขานั่นแหละ ก่อนมาเจอเขาหล่อนก็ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้คนอื่นมาก่อน ในอดีตเขาไม่ถือสา แต่นั่นก็ทำให้เขารู้ว่า หากหล่อนปล่อยเนื้อปล่อยตัวกับคนอื่นได้ ก็ต้องปล่อยเนื้อปล่อยตัวกับเขาได้ และก็ต้องไปง่ายกับคนอื่น ๆ ได้อีก

แม้จะอยากได้สาวน้อยนางนี้เหลือเกิน แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะจริงจังหรือผูกมัดหล่อนเอาไว้ เนื่องจากตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่มีความรักกับผู้หญิงคนไหนอีกและจะไม่ยอมปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนมีลูกเพื่อนำมาต่อรองผูกมัดกับเขาเป็นอันขาด

ถ้าเขาไม่จับได้ว่าอดีตคนรักเป็นชู้กับลูกน้องของเขาหล่อนก็คงเอาลูกชู้มาให้เขาเลี้ยง มาเบียดเบียนทรัพย์สมบัติของเขาจนหมด

ผู้หญิงก็เหมือนกันหมด มากชู้หลายผัว!!!

หาความจริงใจในได้เลย!!!

“ถ้าเธอไม่ตอบคำถามของฉัน ฉันจะเอาเธออีกรอบ” ประโยคนั้นทำให้เตยหอมถึงกับตาโต

ปราบยกยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นว่าสาวน้อยตัวสั่นก่อนเอ่ยบอกชื่อของตนเองออกมา

“ชื่อเตยหอมค่ะ” จริง ๆ เขารู้แล้วว่าเธอชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร แต่ที่เขาถาม เพราะต้องการที่จะสนทนากับหล่อนนั้นเอง

“ไปกันเถอะ” ประโยคของเขาทำให้เธอใบหน้าเหลอหลา ก่อนจะเอ่ยถามออกไปเสียงสั่น มือน้อยดึงผ้าห่มมาคลุมอกเอาไว้เพื่อปิดบังสายตาคมกล้าของเขาเอาไว้

“ไปไหนคะ” เธอถามออกไป ก่อนที่เขาจะจับเธออุ้มขึ้นสู่อ้อมแขน ในขณะที่ผ้าห่มหลุดร่วง จนร่างของเธอเปลือยเปล่า

“ไปอาบน้ำไง แล้วฉันจะพาเธอกลับไปอยู่ด้วยกันที่บ้านของฉัน” เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เป็นอีกครั้งที่เขาอยากให้เธอไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังใหญ่ของเขา ปกติแล้วการซื้อกินของเขาคือน้ำแตกแล้วแยกกัน ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน ๆ แต่เธอเป็นข้อยกเว้นของเขา

“ไม่อาบค่ะ” เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องไปอยู่กับผู้ชายแปลกหน้า ท่าทางเถื่อน ๆ แบบเขาด้วย

สีหน้างุนงงของเธอไม่ได้รับคำตอบ ไม่ได้รับความกระจ่างใด ๆ จากเขา เธอกรีดร้องอยู่ในห้องน้ำเมื่อโดนเขาจับอาบน้ำด้วยกัน เขาหัวเราะหึ ๆ ในลำคออย่างพึงพอใจที่จับเธอทำโน่นทำนี่ได้ เหมือนเธอเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิต

เขาสัมผัสเรือนร่างของเธออย่างเร่าร้อน ฟอกสบู่ให้เธอจนสะอาดสะอ้าน ก่อนจะห่อเธอด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ออกมาจากห้องน้ำ

เขาโยนเสื้อผ้า ซึ่งเป็นชุดเดรสชุดใหม่ให้เธอก่อนจะให้เหตุผลว่า…

“ชุดตัวเก่าของเธอ ชั้นฉีกขาดไปแล้ว”

หญิงสาวหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู มันบ่งบอกว่าเธอถูกเขาย่ำยีอย่างไร้ความปราณี สาวน้อยรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว แม้จะอับอายเพียงใดก็ตาม

“ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ คุณก็ได้ในสิ่งที่คุณต้องการแล้ว” เธอเดาเอาว่าป้าสะใภ้คงพาเธอมาขายให้เขา

“มันยังไม่คุ้มกับที่ฉันต้องเสียเงินซื้อเธอมาเลยนะ” ปราบพูดออกมาด้วยสายตาคมกริบ เขาเป็นเจ้าของธุรกิจสีเทา ๆ ผับ บาร์ คาเฟ่ ธุรกิจกลางคืนทุกชนิด แม้กระทั่งอาบ อบ นวด

เขาจึงคิดถึงกำไรขาดทุนเป็นที่ตั้ง เขาชื่นชอบรสสวาทจากเด็กสาวไร้เดียงสานางนี้เหลือล้น ทั้งหอม ทั้งหวาน จรุงจิต ดังนั้นเขาจะยังไม่ยอมปล่อยเธอไปในตอนนี้อย่างแน่นอน

เขาเบื่อเมื่อไหร่นั่นแหละ เธอถึงจะมีสิทธิ์ออกไปจากชีวิตของเขาได้

“ในเมื่อฉันไม่มีอะไรให้คุณอีกแล้ว คุณก็ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ” เธออ้อนวอนเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา