หัวใจของกวิน

คนเสื้อดำหน้าดุ

เกวลินนั่งมองคนอื่นผ่านกระจก เสียงเพลงที่ดังอื้อกับผู้คนที่โยกตามจังหวะ รอยยิ้มหวานบนใบหน้ามองอย่างสนุกพลางโยกตัวตามเธอนั่งรอมีนาอยู่ครู่ใหญ่จนรู้สึกง่วงขึ้นมามีนาก็ยังไม่ลงมาจากชั้นบน

" ของีบก่อนละกัน ห้าวววว~~~~~~ " ว่าจบเธอก็เอนหลังลงโซฟาตัวขนาดพอดีตัวของเธอในห้องทำงานของมีนา ไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานเท่าไหร่รู้ตัวอีกทีก็ตอนมีนามาปลุก

" เกล เกล " มีนาเรียกเกวลินอยู่สองสามครั้งพลางเขย่าร่างของน้องสาวเบาๆ ตากลมโตค่อยๆลืมขึ้นอย่างสะลึมสะลือมองเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของพี่สาวก่อนจะลุกนั่ง

" เสร็จแล้วหรอคะ " เธอจัดผมเพ้าพร้อมเอ่ยถาม

" ขอโทษนะให้รอนานเลยไปกันร้านปิดแล้ว " หลังจากมีนาพูดจบเกวลินหยิบมือถือออกมาดูก่อนจะพบว่ามันคือเวลาเกือบตีสาม

" โห!! ตีสามนี่เกลหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย " เกวลินร้องตกใจก่อนมองไปที่พี่สาวที่ทำหน้ารู้สึกผิดอยู่ข้างๆ

" ไปค่ะ " เกวลินยิ้มหวานให้ก่อนจะเดินกอดแขนพี่สาวออกจากห้องทำงานไปลานกว้างในร้านที่เต็มไปด้วยเล่านักท่องราตรีตอนนี้เหลือเพียงโต๊ะเก้าอี้ที่ถูกจัดเก็บทำความสะอาดเรียบร้อยเรียงรายอยู่

" มีนา " สองสาวหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง เกวลินหันหน้ากลับไปมองและยิ้มออกมาอีกครั้ง

" อาจารย์รามิล " เสียงใสของเกวลินเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นหนึ่งในนั้นคือคนที่เธอรู้จัก พร้อมกับไล่สายตามองทีละคนพลางคิดในใจ(นี่มันจุดรวมคนหล่อปะวะ)

" เกล " รามอลเรียกชื่อเธอและมองอย่างแปลกใจ

" รู้จักกันด้วยหรอคะ " มีนาถามพลางมองหน้าสองคนสลับกัน

" ค่ะ อาจารย์ที่มหาลัย " เกวลินตอบด้วยรอยยิ้มใบหน้าสดใส

" เกลเป็นน้องมีนาเองค่ะบ้านเราอยู่ใกล้กัน "มีนาชิงบอกคลายความสงสัยจากชายทั้งสี่

" แล้วนี่กลับรถอะไรกัน " เป็นรามิลที่ถามขึ้นมา

" นั่นค่ะ " มือเล็กของเกวลินชี้ไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันเล็กที่จอดอยู่ไม่ไกล

" เดี่ยวไปส่ง " กายพูดออกมาเสียงเข้ม ปนหงุดหงิด

" ไม่เป็นไรค่ะ บ้านไม่ได้ไกลมาก " มีนาปฏิเสธเสียงแข็งกลับ ส่วนเกวลินก็เอาแต่ยิ้มไม่รับรู้ถึงบรรยากาศมาคุด้านข้าง เธอส่งยิ้มให้ทุกคน แต่รอยยิ้มสดใสนั้นก็หายวับไปเมื่อคนเสื้อดำที่ยืนอยู่ข้างงๆรามิลเขามองเธอด้วยแววตานิ่งแฝงความดุอยู่ในนั้น(ความรู้สึกแปลบในใจอย่างบอกไม่ถูก)

" ไปก่อนนะคะ " เป็นเสียงของมีนาที่พูดขึ้นพร้อมกับจูงมือเกวลินเดินตามไปด้วย

" พวกมึงกลับเลย เดี๋ยวกูขับตามไปส่งพวกเธอห่างๆ " รามิลพูดบอกเพื่อนหลังจากที่สองสาวขับรถออกไปโดยมีเกวลินเป็นคนขับ

แสงไฟจากรถหรูส่องทางตามหลังรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กก่อนที่มีนาจะหันมามอง

" รถใครขับตามเราอะเกล " เธอถามขึ้นมาอย่างสงสัย ก่อนที่เกวลินจะขับชิดซ้ายจนเกือบตกถนน

" เกลๆๆๆ ระวัง "

" โทษทีค่ะ เกลเบียดลงข้างทางมากเกินไป "

" ทำไม่แซงไปสักที " มีนาพูดด้วยความสงสัย เกวลินจึงมองผ่านกระจกก่อนจะจำได้ทันที

" อ๋อ รถอาจารย์รามิลค่ะ เกลจำได้ " มีนาคลายกังวลเมื่อเห็นน้องสาวบอกแบบนั้น รถหรูขับตามสองสาวจนมาถึงที่หน้าบ้านของมีนาที่อยู่เยื้องกับเกวลินเพียงนิดหน่อย

" ขอบคุณนะที่อุตส่าไปรับพี่ แต่คุณกายไม่อนุญาติให้พี่กลับเลยต้องอยู่จนเลิกไม่งั้นพี่คงไม่รบกวนเกล " มีนาพูดอย่างรู้สึกผิดหลังจากที่ลงจากรถมายืนด้านข้าง

" ไม่เป็นไรเลย เราพี่น้องกันหนิ " เกวลินหญิงตอบกลับ จังหวะเดียวกันกับรถหรูของรามิลขับมาเทียบเสียงเครื่องยนต์ที่เบาแทบไม่ได้ยินหากไม่มีแสงไฟคงไม่รู้ว่ามีรถมาจอดด้านข้าง

" เข้าบ้านได้แล้วเกล " เขาลดกระจกลงก่อนจะพูดกับหญิงสาว

" ค่ะ บ้านเกลอยู่ตรงนี้เอง อาจารย์กลับได้เลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่อุตส่าขับตามมาส่ง " แต่กระนั้นรามิลก็ยังจอดรอจนเกวลินเข้าบ้านไปถึงค่อยเคลื่อนรถออก

รุ่งเช้าของอีกวัน

" เกล ตื่นหรือยังลูก " เสียงของคุณยายมาริสาเรียกปลุกหลานสาวเมื่อไม่เห็นเธอลงมาใส่บาตรด้วยเหมือนทุกวัน

" คุณยาย " เกวลินสภาพงัวเงียเดินมาเปิดประตูด้วยสภาพหัวฟูจนคุณยายาริสาตกใจ

" ไม่สบายหรือเปล่า " คำถามที่มาพร้อมกับมือยกมาอังที่หน้าผาก

" เปล่าค่ะ เดี๋ยวเกลอาบน้ำเสร็จลงไปหานะคะ " สิ้นคำบอกของเกวลินคุณยายมาริสาก็เดินลงมาที่ครัวทำขนมหวานต่อเพราะมีออเดอร์จากโรงเรียน

" คุณยาขา " เกวลินเดินมาหาด้วยท่าทีออดอ้อน

" ทำไมเป็นอะไรไม่สดชื่นเลยวันนี้ " คุณยายถามน้ำเสียงอบอุ่นพลางตักขนมใส่พิมเพื่อเข้าอบ เกวลินซุกหน้าลงที่ไหล่นุ่มๆของร่างท้วม

" เมื่อคืนพี่มีนาให้ไปรับกว่าจะได้กลับก็ตีสามค่ะ " ใบหน้างอแงของหลานสาวทำคุณยายหลุดขำ คุณยายมาริสาไม่ได้มีท่าทีตกใจเพราะมีนามักจะวานให้เกวลินไปรับอยู่บ่อยครั้งและบ้านกับที่ทำงานของมีนาก็ห่างกันแค่สามกิโลเมตรเท่านั้น

" ไปนอนต่อสิไปวันอาทิตย์หนิ หรือจะออกไหน "

" ไม่ไปค่ะ ไม่นอน อยากช่วยคุณยาย " เกวลินบอกก่อนจะเดินไปล้างมือและมานั่งลงตรงข้าม

" มาค่ะ เกลทำเอง " เสียงสดใสเรียกพลังงานหยิบพิมขนมหม้อแกงมาตักใส่ตามที่คุณยายเคยสอนจนเสร็จพร้อมเอาเข้าเตาอบให้เรียบร้อย

มหาลัย

หน้าตึกคณะเกวลินและมะลินั่งเล่นอยู่เพราะยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน จะว่าไปเกวลินกับมะลิคบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งมะลิเป็นเด็กต่างจังหวัดตัวเล็กกระทัดรัดเหมือนเกวลินเวลารุ่นพี่จับให้ทำอะไรก็มักจะเรียกเกลกับมะลิเสมอเลยทำให้เธอสองคนสนิทกันมาถึงทุกวันนี้ เมื่อมองไปทางหน้าตึกก็พบเข้ากับรามิลอาจารย์สุดหล่อประจำม.ความขาวผ่องจนผู้หญิงยังต้องอายเดินออร่าพุ่งแสบตามาแต่ไกลมาทางสองสาวที่นั่งอยู่ มะลิที่มองอย่างหลงไหลในรูปลักษณ์อันเพรียบพร้อมของเขา

" ผมส่งข้อมูลส่วนตัวของคุณสองคนให้ทางบริษัทแล้วนะ สอบเสร็จไปรายงานตัวได้เลย " เขาพูดพร้อมส่งยิ้มบางๆให้สองคน

" ขอบคุณค่า " สองสาวยกมือไหว้พูดพร้อมกัน รามิลลอบยิ้มเอ็นดู