ยืนทำใจอยู่หลายสิบนาทีสุดท้ายแล้วไทเกอร์ก็แตะคีย์การ์ดเข้ามาในห้อง โซฟาห้องนั่งเล่น ห้องครัว ไม่มีคนอยู่ มองไปที่ประตูห้องนอนเห็นประตูเปิดแง้มเอาไว้ ไทเกอร์เดินก้าวเท้าไปเงียบ ๆ มือกำลังจะผลักประตูเข้าไปชะงักไว้ก่อน เมื่อเสียงของคนสองคนจากในห้องนอนดังเล็ดลอดออกมา ทำให้เขาได้ยิน
“เหนือไม่อยากให้น้องหนูไปเลย”
“ไม่ไปได้ไง น้องหนูรับปากคุณไทไปแล้ว”
“ไหนบอกว่าเรารักกัน เมื่อไหร่จะเลิกกับเฮีย เฮียไม่ใช่คนโง่นะ อีกไม่นานเฮียต้องรู้แน่” สองขาของคนแอบฟังอ่อนยวบแทบล้มทั้งยืน ลูกน้องคนสนิททั้งสองรีบพยุงเจ้านายไว้
“ก็น้องหนูสงสารคุณไท เมื่อคืนคุณไทน่าสงสารมากเลยนะ” แค่สงสารอย่างนั้นเหรอ พอได้ฟังจากปากเธอแล้วมันจุกเกินจะบรรยาย
“สงสารเฮียแต่ไม่สงสารเหนือ”
“โอ๋ ๆ อย่าน้อยใจสิ น้องหนูก็ไม่ได้มีอะไรกับคุณไทสักหน่อย ไม่มีมาจะสองอาทิตย์แล้วมั้ง”
“เชื่อได้เหรอ”
“น้องหนูจะโกหกเหนือทำไมเล่า ตั้งแต่เกิดเ
