บัวบุษยาก้าวออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพกึ่งเปลือย มีเพียงผ้าขนหนูพันกาย เสียงฮัมเพลงหลุดออกมาจากปากของเธอ ลอยเข้ามากระทบกับโสตประสาทหูของคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง เสียงฮัมเพลงที่เขาได้ยินนั้นไพเราะอย่างน่าประหลาด แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจในเนื้อเพลงก็ตาม แอนโตนิโอไขว้คิดไปว่า นี่ขนาดเสียงฮัมเพลงยังไพเราะขนาดนี้ แล้วถ้าเกิดเป็นเสียงครางหวานๆ ที่เปล่งออกมายามที่เขาบรรเลงเพลงรักนั้น จะไพเราะเพราะพริ้งขนาดไหน แค่คิดร่างกายของหมาป่าก็ร้อนรุ่ม ความเป็นชายค่อยๆ ตื่นตัวตามสภาวะอารมณ์ของเขา
ระหว่างที่เธอกำลังยืนอยูที่หน้าตู้เสื้อผ้านั้น หญิงสาวมีความรู้สึกว่ากำลังมีสายตาคู่หนึ่งจดจ้องอยู่ หัวใจของเธอเต้นแรง ดวงตาคมหวานกรอกไปมาซ้ายขวา มือนุ่มที่กำลังเอื้อมไปเปิดประตูเสื้อผ้าสั่นไหว ขาทั้งสองข้างแทบจะไม่ขยับ ต้องเป็นผีแน่ๆ เลย ต้องใช้ผีร้อยเปอร์เซ็นต์ สายตาที่บัวบุษยารู้สึกได้นั้น ต้องเป็นสิ่งเร้นลับที่แฝง
