“เฮ้อ...” เสียงระบายลมหายใจที่หนักๆ ถูกผ่อนออกมาไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ของวันนี้ ทางเลือกของหญิงสาวนั้นเหลือน้อยเต็มที มองไม่เห็นใครเลยทั้งสิ้นในขณะนี้ มันมืดมนไปหมดจะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นหนทาง หรือว่าต้องกลืนน้ำลายตัวเองยอมเสียศักดิ์ศรีหยิบยืมอนันตชัยชายหนุ่มคนรัก เพราะมันเป็นทางเลือกเดียวที่จะทำให้เธอหลุดพ้นจากความทุกข์ที่แบกรับอยู่ ถึงแม้ว่าต้องแลกมาด้วยการดูถูกเหยียดหยามจากครอบครัวของเขาก็ตาม เพื่อความสงบสุขของบ้านและของมารดาเธอยอมแลกได้ทุกอย่างแม้แต่ศักดิ์ศรีของตัวเอง หญิงสาวจึงล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมา กำลังจะกดหมายเลขโทรศัพท์ของคนรัก หากแต่เสียงของราตรีดังขึ้นมาเสียก่อน
“บัว บัว”
“คะ พี่หน่อง” บัวบุษยาหมุนกายมาขานรับผู้เรียก
“พี่หาตั้งนานอยู่นี่เอง มีคนมาหาน่ะเขาบอกว่าเขาจะรออยู่ที่ร้านดรีม” คิ้วโก่งเรียวขมวดยุ่งเมื่อได้รับฟังคำพูดของราตรี ใครกันที่มาขอพบเธอในวันนี้ ตั้งแ
