“แม่ไปนอนเถอะคะ เดี๋ยวบัวจะเก็บของให้เข้าที่เองค่ะ” บัวบุษยาประคองร่างของมารดาไปที่ห้องนอนที่อยู่ชั้นสองของตัวบ้าน ก่อนจะเดินลงมาที่ชั้นล่างอีกครั้ง ลงมือเก็บข้างของที่กระจัดกระจายเกลื่อนพื้นให้เข้าที่ ในระหว่างที่เก็บของไปนั้นเธอคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะหาเงินจำนวนสามแสนบาทมาจากที่ไหน ในระยะเวลาแค่สามวัน ยิ่งคิดยิ่งเจอแต่ทางตัน จะหยิบยืมสายสุรีย์ก็คงไม่ได้ จะขายของหมดทั้งบ้านยังได้ไม่ถึงเศษเสี้ยว พอจะมีทางอยู่บ้างแต่มันเป็นทางที่เธอจะนำมาใช้เป็นวิธีสุดท้าย วิธีที่ว่านี้ก็คือ หยิบยืมเงินจากอนันตชัย หญิงสาวมั่นใจว่าเขายินดีที่จะมอบให้เธอทันทีที่ร้องขอ หากเธอทำอย่างนั้นก็เท่ากับว่าคำครหาเรื่องที่เธอคบหากับเขาเพราะเงิน เพราะความสะดวกสบายมันก็จะเป็นจริงขึ้นมาทันที บัวบุษยาไม่อยากให้ใครคิดกับเธอแบบนั้น หญิงสาวจึงหยุดความคิดไว้แค่นั้น ไม่มีวันยอมทำตามเด็ดขาด ค่อยๆ หาวิธีไปบางทีเธออาจจะมองเห็นแสงสว่าง
