จูหยวนจางก้มมองหลิวหลีนิ่งงัน เขาถึงกับทำอะไรไม่ถูกกับประโยคนี้ที่ภรรยาของเขาเอ่ยออกมา
เขาไม่เคยมีความรักให้กับสตรีนางใด...
เขาคิดว่าเขาไม่ได้รักนาง นางก็แค่สตรีคนหนึ่งที่เป็นฝ่ายเข้าหาเขา เป็นฝ่ายรักเขา เหมือนกับสตรีทั่วไปที่มักจะชอบเข้าหาเขา
เขาแต่งงานกับนางก็เพราะสมรสพระราชทาน เขาปฏิเสธสมรสพระราชทานนี้ไม่ได้ เขาจึงจำใจต้องแต่งงานกับนาง เขาไม่ได้รักนางแต่อย่างใด
แต่ทำไม…
นางจะหย่าหรือ?
สมรสพระราชทานจะหย่าได้อย่างไร
ไม่มีทาง…
เขาไม่มีทางหย่าให้นาง
เขา...
ไม่หย่า!
จูหยวนจางเพียงยืนนิ่งๆตกอยู่ในภวังค์ของตนเอง ในขณะที่หลิวหลีเพียงกอดกระชับรอบเอวของเขา นางฝังหน้าของตนให้จมอยู่กับแผงอกของเขา ในขณะที่เขายังคงปล่อยให้หญิงสาวสวมกอดอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดจะถอยออกห่างแต่อย่างใด
“ท่าน...” หลิวหลีเริ่มส่งเสียงอู้อี้อยู่ตรงหน้าอกแกร่งของจูหยวนจาง “ข้าชอบท่าน...แม้ท่านไม่ชอบข้า แต่...แต่ว
