เพลิงรัก ทัณฑ์ซาตาน

บทที่ 6

"ปล่อยแน่...แต่ปล่อยในตัวเธอนะ"

พอพูดจบประโยคริชาร์ดก็เหวี่ยงร่างบางของอัญริสาล้มลงไปที่เตียงกว้าง ก่อนจะตามไปขึ้นคร่อมทับร่างบางไว้

"กลัวหรอ หืมม" ใบหน้าหล่อก้มลงไปพูดกระชิบข้างใบหูเล็ก ก่อนจะเลื่อนลงมาจูบซุกไซ้ที่ซอกคอขาวพร้อมกับขบเม้นเบาๆจนเกิดรอยแดง

"อ๊ะ อย่านะ" คำพูดของอัญริสามันช่างไร้ความหมายสำหรับเขา ริชาร์ดผงะออกจากซอกคอหอมของร่างบาง สายตาคมมองไปยังริมฝีปากอวบอิ่มของคนใต้ร่างก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงไปหมายที่จะจูบแต่...

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

ริชาร์ดหันหน้าไปมองที่บานประตูอย่างหัวเสียที่มีคนมาขัดจังหวะเกมรักของเขา และในเวลาเดียวกันอัญริสาก็ใช้จังหวะนี้ผลักร่างใหญ่ของริชาร์ดออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี และรีบวิ่งลงจากเตียงไปยังประตู

แกร๊ก!!

"ป้าจันทร์ มาแล้วเหรอคะ" อัญริสารีบจับแขนป้าจันแล้วพาเข้ามาในห้อง ป้าจันทร์ตกใจเล็กน้อยที่เห็นริชาร์ดอยู่ในห้อง

"คุณริชาร์ดกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" ป้าจันทร์เอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียงด้วยท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ริชาร์ดไม่พูดหรือตอบอะไรเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องแต่ก่อนที่จะออกไปเขาก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆอัญริสาก่อนจะกระชิบบอก

"ตักตวงความสุขจากคืนนี้ไว้ให้มากๆนะ เพราะพรุ่งนี้เธออาจจะไม่ได้สัมผัสกับมันอีก" ร่างสูงยกยิ้มร้ายที่มุมปากแล้วเดินออกไป ปล่อยให้อัญริสายืนนิ่ง งงกับความพูดของเขา

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ป้าจันทร์ถามเมื่อเห็นว่านายหญิงของตนที่อยู่ดีๆเงียบไป

"เปล่าค่ะ นอนดีกว่าค่ะอัญง่วงแล้ว" อัญริสาบอกแล้วเดินไปที่เตียงกว้างก่อนจะล้มตัวลงนอน ส่วนป้าจันก็เอาที่นอนมาปูลงข้างๆเตียงแล้วก็ล้มตัวลงนอนตามเจ้านายไป ตั้งแต่ที่อัญริสาป่วยหล่อนก็มานอนจะเกือบจะอาทิตย์หนึ่งแล้ว

วันต่อมา

"เป็นไงบ้างหายดีแล้วใช่ไหม?" พัดชาเอ่ยถามเพื่อนรัก

"หายดีแล้ว"

วันนี้พัดชาพาอัญริสามาทำบุญที่วัดเพื่อเป็นสิริมงคลในชีวิต ทั้งสองคนพากันไปปล่อยนกแล้วให้อาหารปลาอยู่นานสองนานก่อนจะพากันกลับ

"หิว ไปหาอะไรทานก่อนไหม" อัญริสาเอ่ยถามเพราะตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว

"อืม ดีเหมือนกันเอาร้านแถวๆนี้แล้วกันเนอะ"

"โอเค นั้นไงร้านอยู่ฝังนั้นเดี๋ยวเราเดินข้ามไปแล้วกันเนอะ"อัญริสาเอ่ยพร้อมกับชี้ไปที่ร้านอาหารที่อยู่อีกฝังของถนน

"โอเค"

อัญริสากับพัดชาก็พากันเดินตรงไปเพื่อข้ามถนนไปที่ร้านฝั่งตรงข้ามหญิงสาวสองคนยืนมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีรถแล้วก็พากันรีบข้ามถนนแต่แล้วใครจะรู้ว่ามีรถยนต์คันหนึ่งกำลังวิ่งมาด้วยความเร็วสูงแล้วพุ่งชนมาทางพวกเธอ

"อ๊ายย ยัยอัญระวัง" พัดชาที่กำลังจะข้ามถนนตามอัญริสาร้องเรียกชื่อเพื่อนขึ้นเสียงดังอย่างตกใจเมื่อหันไปเห็นรถยนต์คันหนึ่งกำลังวิ่งตรงมาทางเพื่อนของตนด้วยความเร็วสูงแต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะช้าเกินไป

บรึ้นนนนนนนน!!

"กริ๊ดดดดดดดดดดดด"

พรึบ!!

ร่างบางของอัญริสาถูกกระชากออกจากบริเวณท้องถนนด้วยมือนิรนามของใครคนหนึ่งก่อนที่รถยนต์คันนั้นจะวิ่งมาถึง สองร่างล้มกลิ้งลงไปนอนที่พื้นหญ้าตรงริมถนน อัญริสาหลับตาปี๋ด้วยความกลัว

"อัญ" พัดชารีบวิ่งเข้าไปดูเพื่อนที่ตอนนี้นอนทับอยู่บนร่างหนาของชายคนหนึ่งอยู่ ชายนิรนามค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นพร้อมกับคนในอ้อมกอด

"อัญ" เสียงอันคุ้นหูเอ่ยเรียกชื่อทำให้อัญริสาค่อยๆปรือตาขึ้นมองคนตรงหน้าช้าๆ

"พี่หมอ" อัญริสารีบพุ่งตัวเข้าไปกอดทันทีเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนช่วยชีวิตเธอไว้

"ครับพี่เอง ขวัญเอ่ยขวัญมานะ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยปลอบพร้อมกับกอดตอบแล้วลูบหลังหญิงสาวเพื่อเป็นการปลอบประโลม ส่วนพัดชาก็ได้แต่ยืนดูอย่างงงๆเพราะไม่รู้จักว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร

"เจ็บตรงไหนไหม" อัญริสาส่ายหัวช้าๆเป็นคำตอบ

"แล้วพี่หมอล่ะค่ะ เจ็บตรงไหนไหม" อัญริสาเอ่ยถามกลับด้วยความเป็นห่วงกลัวเวาเขานั้นจะเจ็บตัวเพราะเธอ มือเรียวบางจับที่ร่างหนาของหมอหนุ่มเพื่อสำตรวจเพื่อความแน่ใจ

"พี่ไม่เป็นไร" หมอวัฒนาเอ่ยบอกแล้วส่งยิ้มให้กับอัญริสา

เวลาต่อมาพัดชาก็ขอแยกตัวกลับก่อนเพราะเกิดเรื่องที่ร้านเสื้อผ้าของเธอ หมอวัฒนาก็เลยรับอาสามาส่งอัญริสาที่บ้านแทน

"ขอบคุณนะคะพี่หมอที่ช่วยอัญไว้วันนี้ แล้วยังมาส่งอัญด้วย" เมื่อรถจอดเทียบอยู่ที่หน้าบ้าน อัญริสาก็เอ่ยขอบคุณ ถ้าไม่ได้หมอวัฒนาช่วยเธอไว้วันนี้ ไม่รู้ป่านี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง คงได้นอนหยอดนํ้าข้าวต้มที่โรงพยาบาลแล้วละมั้ง!

"ไม่เป็นไรครับ พี่เต็มใจ"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" ก่อนจะเปิดประตูเพื่อลงจากรถและโบกมือลา

..............................

"จัดการตามที่ฉันบอก ไม่ต้องเอาให้ถึงตายหรอก เอาแค่ให้มันไม่กล้ายุ่งกับของของฉันก็พอ" เสียงทุ้มต่ำของริชาร์ดเอื้อมเอ่ยส่งมือขวาคนสนิท นัยตาคมจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีภาพของหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาลงมาจากรถผู้ชายที่เขาเห็นเธอไปทานข้าวกับมันเมื่อวันก่อน

"ได้ครับนาย" พอได้รับคำสั่งจากผู้เป็นนาย พอลก็รีบออกไปจัดการตามที่เจ้านายสั่งทันที พอลเป็นมือขวาของริชาร์ดที่คอยจัดการทุกอย่างที่ริชาร์ดสั่ง

พอพอลเดินออกจากห้องไปริชาร์ดก็ลุกขึ้นและเดินออกจากห้องทำงานขึ้นไปบนห้อง แน่นอนว่าไม่ใช่ห้องเขา

แกร๊ก!! แอดด! ปึก!

ริชาร์ดเปิดประตูห้องของอัญริสาเข้ามาอย่างถือวิสาสะ เขาเดินเข้าไปในห้องช้าๆเมื่อได้ยินเสียงอีกคนกำลังอาบนํ้าอยู่เขาเลยเตียงไปทิ้งตัวนอนลงที่เตียงเพื่อรอเธออาบนํ้าเสร็จ

Rrrrrr Rrrrrr

ผ่านไป20นาที เสียงโทรศัพท์ของอัญริสาที่อยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงก็ดังขึ้น และก็เป็นอีกครั้งที่ริชาร์ดถือวิสาสะรับมัน

'สวัสดีค่ะ โทรจากโรงพยาบาลxนะคะ พอดีเบอร์คุณเป็นเบอร์ล่าสุดที่คนไข้โทรหา'

"ครับ" ริชาร์ดตอบรับพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก

'คุณไม่ใช่คุณอัญริสาเหรอคะ' พยาบาลสาวเอ่ยถาม เพราะชื่อที่โชว์หน้าจอคืออัญริสาและน่าจะเป็นผู้หญิง

"ผมเป็นสามีเธอครับ" ริชาร์ดตอบอย่างใจเย็น

'อ๋อค่ะ คือดิฉันจะโทรมาแจ้งว่าคุณหมอวัฒนาถูกทำร้ายร่างกายตอนนี้อาการสาหัสค่ะ'

"อะไรนะครับ" ริชาร์ดแสร้งทำเสียงตกใจทั้งที่ใบหน้ายกยิ้มอย่างมีความสุข

'คุณหมอวัฒนาถูกรอบทำร้ายร่างกายตอนนี้อาการสาหัสอยู่โรงพยาบาลxค่ะ' คุณพยาบาลเอ่ยบอกอีกครั้ง

"ครับๆ เดี๋ยวผมจะรีบไป" ก่อนจะกดวางสายและเป็นจังหวะที่อัญริสาเปิดประตูห้องนํ้าออกมาพอดี

"คุณเข้ามาทำไม?" ดีนะที่เธอเอาชุดไปเปลี่ยนด้านในไม่งั้นมีหวัง

"ผัวจะเข้ามาหาเมียไม่ได้หรือไง" ริชาร์ดตอบกวนๆแล้วลุกขึ้นจากเตียง ผัวงั้นเหรอ ตลกสิ้นดี

"โทรศัพท์ คุณมายุ่งอะไรกับโทรศัพท์ของฉัน" อัญริสาเดินเข้าไปหาริชาร์ดหวังจะแย่งเอาโทรศัพท์ของตัวเองคืน แต่โดนริชาร์ดดึงแขนให้หลุดตัวกลับแล้วเขาก็กอดเธอไว้จากทางด้านหลัง

"นี่ ปล่อยนะ" อัญริสาพยายามแกะมือของริชาร์ดออกจากเอวคอดแต่ก็ไม่เป็นผล ก่อนจะพยายามดิ้นอีกครั้ง

"หยุดดิ้นแล้วฟังฉัน เมื่อกี่ทางโรงพยาบาลโทรมา ฉันเลยรับให้" ริชาร์ดก้มบอกข้างๆกกหูสะอาดของอัญริสา

"โรงพยาบาล โทรมา โทรมาทำไม?" อัญริสาหยุดดิ้น แล้วเอ่ยถาม คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเป็นปมอย่างไม่เข้าใจ เพราะไม่รู้ว่าทางโรงพยาบาลโทรมาทำไม มีเรื่องอะไร

"เขาโทรมาบอกว่าหมอวัฒนาโดนทำร้ายอาการสาหัส" ริชาร์ดบอกเสียงเรียบ

"วะ ว่าไงนะ!!" อัญริสาพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของริชาร์ดอีกครั้ง พอริชาร์ดยอมปล่อยอัญริสาหันหน้าไปเผชิญกับคนตัวสูงก่อนจะเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง

"ก็อย่างที่ได้ยิน ชู้เธอโดนรอบทำร้ายอาการสาหัส" ริชาร์ดพูดออกมาอย่างไม่ยินดียินร้าย อัญริสาไม่สนใจคำพูดของริชาร์ดร่างบางรีบเดินไปหยิบกระเป๋ากับกุญแจรถและไม่ลืมที่จะแย่งมือถือของตัวเองที่อยู่ในมือหนาของริชาร์ดคืนก่อนรีบวิ่งออกไปจากห้อง

"ห่วงกันจังนะ" ริชาร์ดที่มองไปตามแผ่นหลังเล็กของอัญริสาอย่างไม่ค่อยพอใจที่เธอดูจะเป็นห่วงเป็นใยไอ้หมอนั้นซะเหลือเกิน

แนะนำตัวละครเพิ่มเติม

พอล อายุ 27 ปี มือขวาของริชาร์ด โหด เย็นชาไม่เคยปราณีศัตรู