บทที่ 5

1548 Words

3 วันผ่านไป "โธ่ โว้ย!! ยัยบ้า ยัยแม่มด ออกไปจากหัวฉันสักที" ริชาร์ดร้องตะโกนโวยวายออกมาความความบ้าคลั่ง ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่ภาพของอัญริสาเต็มไปหมดไม่ว่าจะทำยังไงในหัวของเขาก็มีภาพเธออยู่เต็มไปหมด ริชาร์ดไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่วันนั้นที่เขาใช้สิทธิ์ความเป็นสามีกับอัญริสา เขาไปๆมาๆระหว่างบริษัทและผับของซียูตลอดสามวันที่ผ่านมา "ทำไมฉันต้องคิดถึงเธอด้วย อัญริสา" ริชาร์ดพรึมพรํ่ากับตัวเองเบาๆอย่างไม่เข้าใจในความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นระหว่างเขากับอัญริสาที่มีกระทันหันเกินไป ตลอดเวลาที่ริชาร์ดคบหากับพิมพลอยเขาไม่เคยแตะต้องอะไรเธอเลยนอกจากกอดและหอมแก้ม ริชาร์ดรักและให้เกียรติพิมพลอยมากเพราะพิมพลอยแสดงออกมาว่าเธอนั้นบริสุทธิ์และอ่อนต่อโลก เขาเลยอดทนรอที่จะได้แต่งงานแล้วใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแต่แล้วทุกอย่างกลับพังทะลายลงเพราะผู้หญิงอย่างอัญริสา "ไงมึง ไม่กลับบ้านไปหาเมียไง?" ซียูที่เดินเข้ามาแล้วเอ่ยทักทายเพื่อนรัก แปลกนะที่วันนี้ไอ้เพื่อนตัวดีมันไม่ดื่ม เพราะระยะตลอดสามวันที่ผ่านมาพอกลับจากที่ทำงานมันก็นอนกอดขวดเหล้าแล้วและที่มันเป็นแบบนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องเมียมัน "เรื่องของกู" ริชาร์ดตอบ "เอ่อ เรื่องของมึง กูไปดูความเรียบร้อยข้างล่างดีกว่า" ว่าแล้วก็เดินออกไป Rrrrrr Rrrrrr เสียงโทรศัพท์ริชาร์ดดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมารับด้วยนํ้าเสียงเรียบ "ครับ น้องพลอย" ริชาร์ดเอ่ยรับปลายสาย 'พี่ริคอยู่ไหนคะ ทำไมน้องพลอยถึงติดต่อพี่ริคไม่ได้เลย' ปลายสายต่อว่าด้วยความน้อยใจปนไม่พอใจ "งานพี่ยุ่งๆน่ะ พี่ขอโทษนะครับ" 'เหรอคะ ถ้างั้นคืนนี้พี่ริคต้องมาทานข้าวกับน้องพลอยนะคะ เพื่อเป็นการไถ่โทษ' "ก็ได้ครับ" ก่อนจะกดวางสาย "ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ?" จู่ๆริชาร์ดพูดออกมาเหมือนคนเม่อลอย เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร เพราะในสมองของเขาตอนนี้มีแต่เรื่องของอัญริสาแทนที่จะเป็นพิมพลอยคนรักของเขา .............................. ร่างบางของอัญริสานั่งมองดูแปลงกุหลาบที่เธอพึ่งให้คนเอามาลงปลูกให้เมื่อวานด้วยรอยยิ้ม เธอมีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นและอยู่กับมัน เธอทำเป็นแปลงดอกกุหลาบแปลงเล็กๆพอสวยงาม "คุณอัญคะ ของว่างค่ะ" เดือนกับดาวเดินถือถาดของว่างเข้ามาวางที่โต๊ะตรงบริเวณด้านหน้าของอัญริสา "ขอบคุณค่ะ" พอหมดหน้าที่เดือนกับดาวก็เดินกลับเข้าไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อด้านใน ปล่อยให้นายหญิงของบ้านนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว เรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอนั้น อัญริสาไม่ได้พูดหรือบอกใครเพราะเธอนั้นไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่พ่อแม่เธอและพ่อแม่ของริชาร์ดก็ไม่รู้เรื่องนี้ Rrrrrr Rrrrrr "ค่ะ พี่หมอ" อัญริสากดรับสายพร้อมเอ่ยทักทายเสียงหวานเมื่อรู้ว่าใครโทรมา 'เป็นไงบ้างครับ หายดีหรือยัง' นายแพทย์หนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง "หายดีแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง" อัญริสาตอบกลับเสียงใส ตลอดสามวันมันมีอะไรหลายๆอย่างที่เปลี่ยนแปลง หมอวัฒนากับเธอก็เหมือนกัน เราสนิทกันมากขึ้นเนื่องจากหมอวัฒนาเขาเข้ามาตรวจเช็คร่างกายเธอทุกวันแล้วที่สำคัญอยู่กับหมอวัฒนาแล้วเธอกลับรู้สึกอบอุ่นและปลอยภัยเหมือนได้อยู่กับพี่ชายอย่างไงอย่างงั้น 'เย็นนี้ว่างไหมครับ' "ว่างค่ะ พี่หมอมีอะไรหรือเปล่าค่ะ" 'พี่จะชวนอัญไปทานข้าว อัญ...' แต่ไม่ทันที่หมอวัฒนาได้พูดจบอัญริสาก็ตอบรับทันที "ได้สิค่ะ มารับด้วย" 'ครับๆ โอเคเดี๋ยวพี่ไปรับ'ตอบรับอย่างดีใจอย่างจบไม่มิด "ค่ะ" แล้ววางสาย ตอนเย็น หมอวัฒนาขับรถมารับอัญริสาที่บ้านแล้วพาไปยังร้านอาหารที่เขาได้จ้องไว้แห่งหนึ่ง "เอาอะไรเพิ่มอีกไหมครับ" หมอวัฒนาเอ่ยถามสาวสวยที่นั่งอยู่ตรงหน้า วันนี้อัญริสาสวยมากเพราะไม่ว่าเธอจะอยู่ในชุดไหนกูสวยและเหมาะสมกับเธอไปเสียหมด "เอาแค่นี้ก่อนแล้วกันค่ะ" อัญริสายื่นเมนูคืนให้พนักงานด้วยรอยยิ้ม เธอสั่งอาหารไปประมาณสี่อย่างและคิดว่ามันน่าจะพอแล้ว "ครับ" หมอวัฒนาตอบรับพร้อมส่งยิ้มหวานให้เธอ ผ่านไปยี่สิบนาทีอาหารก็ถูกจัดนำออกมาเสิร์ฟ และทั้งคู่ก็ไม่รอช้าก็ลงมือทาน "นี่ครับอร่อยมาก ลองทานดู" หมอวัฒนาตักต้มจืดหมูสับให้อัญริสา อัญริสาก็ส่งยิ้มกลับให้เป็นคำขอบคุณ "ยิ้มอะไรครับ" คิ้วหนาของหมอหนุ่มขมวดเข้าหากันอย่างงงๆ "เปล่าค่ะ แค่อย่างยิ้ม" อัญริสาบอกแล้วตักต้มจืดหมูสับที่หมอวัฒนาตักให้ขึ้นมาทาน "เลอะแล้ว" หมอวัฒนายื่นมือเข้าไปเช็ดที่มุมปากเล็กให้อัญริสาอย่างอ่อนโยน เธอก็ยิ้มตอบรับเพื่อเป็นการขอบคุณเขาอีกครั้ง ภาพหนุ่มสาวที่กำลังนั่งทานข้าวกันอย่างมีความสุขที่ไม่ต่างจากคู่รักที่พากันมาออกเดทตกดูในสายตาคมกริบของริชาร์ดตลอดเวลา ผู้ชายคนนั้นเป็นใครทำไมเขาถึงรู้สึกหงุดหงิดเวลาที่เห็นอัญริสายิ้มที่ไอ้หมอนั้นด้วย "พี่ริคเป็นอะไรคะ ทำไมไม่ทาน" พิมพลอยเอ่ยถามคนรัก "ปะ เปล่าครับ" ริชาร์ดหันกลับมาสนใจพิมพลอย แล้วตักอาหารให้เธออย่างเอาใจ "ขอบคุณค่ะ พี่ริคน่ารักที่สุดเลย" อาหารมือเย็นผ่านไปหมอวัฒนาก็พาอัญริสากลับมาส่งที่บ้านส่วนตัวเขาก็ต้องกลับไปที่โรงพยาบาลเพราะว่ามีเคสด่วนเข้ามา "ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อเย็นนะคะ พี่หมอขับรถกลับดีๆนะคะ"อัญริสาเอ่ยขอบคุณพร้อมกับโบกมือลาก่อนที่รถยนตร์คันหรูของคุณหมอหนุ่มจะขับรถออกไป ริชาร์ดรีบขับรถกลับมาที่บ้านเมื่อไปส่งพิมพลอยที่คอนโดเสร็จ แท้จริงพิมพลอยนั้นอยากให้เขาอยู่เป็นเพื่อนแต่ริชาร์ดก็อ้างว่ามีธุระด่วนต้องรีบไปจัดการพิมพลอยจึงยอมปล่อยให้เขากลับมแต่โดยดี พอกลับมาถึงที่บ้านร่างสูงของริชาร์ดก็รีบเดินขึ้นไปด้านบนและแน่นอนว่าจุดหมายคือห้องนอนของอัญริสา ก๊อกๆ ก๊อกๆ ชายหนุ่มเคาะประตูห้องหญิงสาวไม่นานเธอก็มาเปิดออกมา อัญริสาพอเห็นว่าคนที่เธอเปิดประตูให้เป็นใครเธอก็รีบจะปิดคืนทันทีแต่ก็ช้ากว่าริชาร์ดร่างสูงใหญ่ของริชาร์ดรีบแทรกตัวเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูพร้อมกับล็อกกุญแจอย่างเสร็จสรรพ ร่างบางของอัญริสารีบถอยหลังไปติดกับพนังห้องก่อนภาพต่างๆที่เขาทำกับเธอวันนั้นมันเริ่มฉายขึ้นมา ริชาร์ดมองไปยังร่างบางอัญริสา แววตาตื่นกลัวและหวาดระแวงถูกส่งมายังเขาเป็นแล้วไหนอาการตัวสั่นๆนั่นอีก กลัวเขาถึงขนาดนั่นเลยหรือไง(?) ริชาร์ดก้าวเท้าเดินเข้าไปหาอัญริสาช้าๆสายตาคมก็จับจ้องไปที่เธอตลอดเวลา "ยะ อย่าเข้ามานะ" ตอนนี้เธอกลัว กลัวว่าเขาจะทำกับเธอเหมือนวันนั้นอีก ริชาร์ดไม่ฟังเขายังเดินเข้าไปหาเธอช้าๆพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก "ฉันบอกอย่าเข้ามาไง!!" "ทำไม ทีกับฉันทำเป็นกลัวไม่อยากให้เข้าใกล้ต้องเป็นไอ้คนที่เธอไปทานข้าวด้วยหรือไงถึงจะเข้าใกล้เธอได้" พอพูดถึงเรื่องนี้เขาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเสียดื้อๆที่เห็นเธอไปกับผู้ชายคนอื่น "ใช่!!" อัญริสาตอบกลับอย่างไม่คิดที่จะอธิบาย เขาก็คงจะเห็นเธอไปทานข้าวกับพี่หมอวันนี้ถึงยอมกลับบ้านเพื่อมาหาเรื่องเธอสินะ "คงหลวมหมดแล้วสิถ่า" เขาพูดดูถูกเธอออกมาพร้อมสายตาที่ทำเหมือนรังเกียจ "พี่หมอเขาเป็นสุภาพบุรษเขาไม่ทำอะไรเลวๆเหมือนกับคุณหรอก" อัญริสาตอบโตออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ "หึ!! งั้นเหรอ แล้วเธอรู้ไหมว่าเลวจริงๆมันเป็นยังไง" ริชาร์ดกระชากร่างบางด้วยความแรงจนปลิวเข้ามาปะทะอกเขาจ้องหน้าเธอนิ่ง มือหนาบีบเข้าที่แขนเล็กแน่นจนอัญริสานิ้วหน้าออกมาด้วยความเจ็บ "ปะ ปล่อยฉันนะ" อัญริสาพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนการจากริชาร์ดแต่เหมือนยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งบีบรัดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมเธอจึงยอมหยุดดิ้น "ฉันปล่อยแน่...แต่ปล่อยในตัวเธอนะ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more