18 : 45 นาฬิกา ณ คฤหาสน์เลิศอัครเกรียงไกร
ตั้งแต่พยัคฆ์กลับมาจากทำงาน ชายหนุ่มก็พยายามเดินหาปิยะดาอย่างเงียบๆ โดยที่ชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าตอนนี้คนที่เขาต้องการเจอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว สองเท้าก้าวเดินตรงไปยังเรือนกลางน้ำอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อปิยะดาไม่ยอมรับโทรศัพท์แถมยังปิดเครื่องหนีเขาอีก
เพียงไม่นานร่างสูงกำยำก็เดินมาหยุดอยู่หน้าเรือนกลางน้ำ สายตามองเข้าไปภายในห้องแต่เขาก็ไม่พบแม้แต่เงาของปิยะดา ที่สำคัญเขายังไม่เห็นแสงสว่างออกมาจากห้องรับแขกหรือแม้แต่ห้องนอน เสียงถอนหายใจยาวก่อนจะก้าวเท้าเดินตรงไปสะพานเล็กๆ เพื่อตรงไปยังเรือนกลางน้ำ
“หายไปไหนของเขา”
เสียงห้าวบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย วันนี้เขาไม่เป็นอันทำงานก็เพราะผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้เพียงคนเดียว อยากขอโทษและปรับความเข้าใจ อยากบอกว่าให้เวลาเขาหน่อย หากต้องการให้เขารักและแต่งงานด้วย หากปิยะดาให้เวลา เขาเชื่อว่าสักวันหนึ่งเขาจะรักเธอได้
