ความโกรธริษยาพุ่งสูงแทบทะลุปรอทในยามที่จ้องมองเข้าไปในรถ เห็นภูริชกุมมือของเจ้าหญิงฟาติยาไว้แน่น และยิ่งโกรธจัดเป็นร้อยเท่าตอนที่เห็นภูริชจูบเจ้าหญิงฟาติยา
‘ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งคุณตะวันไปจากฉันได้ ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหญิงหรือคนธรรมดา ฉันจะไล่ให้กระเจิงทุกคน’
ธัญญาเค้นอยู่ในใจด้วยความริษยา กำมือเข้าหากันแน่น ดวงตาจ้องมองคนที่ยังนั่งอยู่ในรถยนต์เขม็งจนแทบลืมลูกน้อยที่อุ้มอยู่ หากทำได้ก็อยากฆ่าเจ้าหญิงฟาติยาด้วยสายตาคู่นี้ แต่พอภูริชก้าวลงจากรถยนต์ และช่วยเปิดประตูรถให้เจ้าหญิงฟาติยาลงจากรถยนต์ ก็ปรับแววตาให้เป็นปกติ ซุกซ่อนความโกรธริษยาไว้ภายใต้ดวงตาและใบ
หน้าแย้มยิ้มขณะเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าหญิงฟาติยา
‘สวยแบบนี้นี่เอง คุณตะวันถึงหลงรักมันมาก’
ธัญญาเค้นเสียงอยู่ในใจด้วยความริษยา ขณะเดียวกันก็ปฏิเสธไม่ลงว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เกิดมาเพื่อเป็นราชนิกุลโดยแท้
