“การเดินทางเป็นยังไงบ้างครับ เหนื่อยไหมครับเจ้าหญิง”
ภูริชเอ่ยถามด้วยความใส่ใจ ละสายตาจากท้องถนนเพียงชั่วครู่ เพียงเพื่อหันมามองใบหน้างามของเจ้าหญิงฟาติยา และก็อดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นเจ้าหญิงหันหน้ามองสองข้างถนนด้วยความตื่นตาตื่นใจ ราวกับเด็กน้อยที่ไม่เคยเห็นบ้านเมืองแปลกหูแปลกตา
พอไม่ได้รับคำตอบจากเจ้าหญิงฟาติยา คราวนี้ภูริชละมือข้างหนึ่งจากพวง
มาลัยรถยนต์ มาจับกอบกุมมือเล็กนุ่มนิ่มไว้แล้วเอ่ยถามซ้ำอีกครั้ง
“เจ้าหญิง ผมถามว่าเหนื่อยจากการเดินทางไหมครับ”
เจ้าหญิงฟาติยาหันมามองหน้าภูริช พร้อมกับพยายามดึงมือเล็กของตนให้พ้นจากฝ่ามือใหญ่ แต่ก็ถูกภูริชจับยึดไว้แน่นไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“ปล่อยมือฉันก่อนค่ะคุณตะวัน”
ภูริชส่ายหน้ากับคำขอร้อง พลางท้วงติงเอาคำตอบ “เจ้าหญิงยังไม่ได้ตอบคำถามของผมเลยนะครับ”
“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ นั่งเครื่องบินชั้นเฟิร์สคลาส สะดวกสบายทุกอย่าง แต่ฉันตื่นเต้นที่ได้เห
