ลิขิตรัก

ตอนที่ 6

"ไอ้สามหาว! ไอ้บ้ากาม! เอ็งมาดึงผ้าข้าทำไมกัน!! นะ นี่เอ็งแอบดูข้าเล่นน้ำหรือ!!"

ไม่พูดเปล่าบัวยกเท้าถีบแก้วอย่างแรง แล้วดึงผ้ามาปิดหน้าอกตัวเอง หล่อนจำหน้าได้ด้วยว่าเป็นแก้วที่เจอกันเมื่อไม่นาน ชายหนุ่มหงายหลังด้วยแรงถีบเอ่ยขอความช่วยเหลือเสียงแผ่วเบา

"ช่วยด้วย... บ่าวเป็นเหน็บ..."

แก้วพูดยังไม่จบก็จมน้ำไปต่อหน้า บัวคิดว่าชายหนุ่มคงแก้ตัวหนีความผิดที่ล่วงเกินหล่อน รอให้เขาหายใจไม่ออกก็โผล่ขึ้นมาเอง ถึงตอนนั้นหล่อนจะกดหัวเขาให้มุดลงไปในน้ำใหม่ให้ขาดใจตายไปเลย

"เฮ้ยเอ็ง! อย่าล้อข้าเล่นนะ!!"

บัวเรียกแก้วอยู่นานเห็นไม่โผล่ขึ้นมาจึงดำน้ำลงไปดูในใจหวังเพียงให้เขาล้อหล่อนเล่น หล่อนเห็นแก้วกำลังจมลงไปก้นแม่น้ำดูท่าจะสลบไปแล้ว หล่อนรีบดำน้ำลงไปถึงตัวชายหนุ่มแล้วออกแรงดึงตัวขึ้นมาอย่างลำบาก กว่าจะลากขึ้นฝั่งได้แทบหมดแรงรีบเขย่าตัวแรงๆ แต่ก็ไม่ขยับเขยื่อน หล่อนเลิกลักทำอะไรไม่ถูกตะโกนเรียกให้คนช่วยก็ไม่มีใครได้ยินจึงลองเอามือทุบที่หน้าอกดูสลับกับเขย่าตัว

"ตอนท่านพี่สอนทำไมไม่หัดจำนะนังบัว บีบน่าอกขึ้นลงหรือกดไว้อย่างเดียวนะ เอ็งอย่าพึ่งเป็นกระไปนะ ข้าชอบเล่นน้ำแล้วก็กลัวผีมากด้วยถ้าเอ็งตายต้องเป็นผีเฝ้าคลองเป็นแน่"

บัวลองกดลงไปที่น่าอกตามที่พี่ชายเคยสอน พี่ชายของนางเคยเรียนกับครูที่โบสถ์คริสต์จึงรู้จักวิธีการช่วยชีวิตคนหลายวิธี

ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาสำลักน้ำออกมาอีกมือก็คว้าไปทั่วก่อนจะดึงผ้าแถบหล่อนลงมาอย่างไม่ตั้งใจ

"ว้าย! ไอ้ชั่วเอ็งจับอันใดของเอ็ง! เพียะ!!"

บัวตบหน้าชายหนุ่มอย่างแรงรีบดึงผ้ามาคลุมหน้าอก พลางหันซ้ายขวาด้วยกลัวคนจะเห็น หน้าหล่อนแดงไปทั้งใบหน้าด้วยความอายและความโมโหไม่เคยมีใครกล้าทำกับหล่อนแบบนี้มาก่อน

"บ่าวไม่ได้ตั้งใจ... คุณหนูอย่าโกรธเลย... แค่กๆ ๆ!!" แก้วพูดลำบากสำลักน้ำไม่หยุด

"ข้าเป็นหญิงเพียงถูกเนื้อต้องตัวชายเช่นเอ็งก็ผิดมากโข ยังจะทำลามกดึงผ้าผ่อนข้าถึงสองครา เอ็งอยากตายหรือไร!"

บัวเอ็ดตาเขียวอย่างจะกินเนื้อ นี่ถ้าไม่ใช่อุบัติเหตุหล่อนเอาเขาตายแน่

"แล้วนี่ทำอีท่าไหนถึงได้จมน้ำล่ะ"

หล่อนจัดการผ้าผ่อนให้มิดชิดเหมือนเดิม มองแก้วที่นอนราบที่พื้นลืมตาแทบไม่ขึ้นกับใบหน้าเขาซีดเซียวอย่างกับคนตาย

"บ่าวเพียงมาตกปลางมหอย... แต่เป็นเหน็บนะขอ...รับ... ขอบน้ำใจแม่หญิงมาก... ไอ้แก้วจะไม่ลืมบุญคุณเลย..."

เมื่อชายหนุ่มไม่เป็นอะไรแล้วบัวเดินหน้าไปทางศาลาท่าน้ำของตนที่ใกล้กันเพื่อที่จะไปเก็บเครื่องประดับที่ถอดไว้ให้แก้วลุกขึ้นเอง หล่อนหันมามองอีกทีเห็นชายหนุ่มเดินตัวสั่นแล้วดูเหมือนจะล้มลงจึงรีบวิ่งไปรับแต่ด้วยชายหนุ่มตัวสูงใหญ่กว่า จึงล้มทับหล่อนปากชายหนุ่มจึงประทับริมฝีปากบัวโดยไม่ได้ตั้งใจ บัวตกใจตาเบิกโพลงหน้าแดงไปหมด ชายหนุ่มเป็นลมไปแล้ว หล่อนพยายามผลักแก้วออกจากร่างกายอย่างอยากลำบากทั้งด้วยความอายและความโกรธระคนกันไป

"คุณพระคุณเจ้า! ไอ้แก้วเอ็งทำกระไรคุณหนูบัว!!"

ขุนวิชิตกับม่วงนั่นเองเดินขึ้นจากเรือก็เห็นแก้วล้มทับบัวอยู่ เขาเคยไปหาที่เรือนหล่อนจึงทราบว่าเป็นสาวน้อยเรือนใกล้กัน

"ช่วยด้วยเจ้าค่ะ! ไอ้บ่าวนี่จมน้ำแลสลบไปแล้วเจ้าค่ะ!"

"หา!! ไอ้ม่วงเอาไอ้แก้วออกจากตัวนางเร็วเข้าประเดี๋ยวมีใครมาเห็น!"

ทั้งสองลากแก้วขึ้นมาบนศาลา ขุนวิชิตถามนิดหน่อยก็เข้าใจ เขากำชับม่วงห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาดว่าบัวหนีมาเล่นน้ำแล้วยังมาช่วยบ่าวเรือนเขาอีกเพราะหล่อนจะเสียหาย

"ขืนพูดไปท่านเอาไอ้แก้วตายแน่ เงียบปากไว้ทั้งสองคนเรื่องนี้จะมีผู้ใดรู้ไม่ได้"

ขุนวิชิตให้ม่วงลงไปแช่น้ำให้ตัวเปียกแล้วทำทีว่าเป็นคนช่วยแก้วขึ้นมาซึ่งบัวก็เห็นด้วย จากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายกันกลับเรือนใครเรือนมันโดยขุนวิชิตกับม่วงได้หามแก้วไปเรือนบ่าว ทุกคนแตกตื่นกันใหญ่

"นังแดงไปเรียกป้าศรีเร็วไอ้แก้วจมน้ำ! เฮ้ยพวกเอ็งก่อฟืนเตรียมต้มยาเร็วๆ! ไปเอาผ้าห่มกับเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้มัน!"

ขุนวิชิตสั่งงานบ่าวไพร่ให้เอาเสื้อผ้าและผ้าห่มไปอังไฟให้อุ่นก่อนจะนำมาเปลี่ยนให้แก้วแล้วให้นอนพัก แก้วตัวร้อนไข้ขึ้นสลบไปหนึ่งวันเต็มๆ

ด้านบัวนั้นแอบย่องไปที่ท่าอาบน้ำเรือนตนเองก่อนเปลี่ยนผ้าที่บ่าวตากไว้โดยเลือกสีใกล้เคียงกับที่ตนใส่อยู่ แต่ก็ไม่วายมีคนมาเห็น

"คุณหนูบัวแอบไปเล่นน้ำอีกแล้วหรือขอรับ เดี๋ยวก็โดนเอ็ดอีกดอก"

ยอดเดินผ่านจึงเข้ามาทัก

"พี่ยอดเบาๆ ประเดี๋ยวก็มีผู้ใดได้ยินดอก..."

หล่อนรีบนำชุดที่เปียกไปตากก่อนจะให้ยอดไปเอาบันไดไปเกยกับบานหน้าต่างห้องนอน เพื่อจะแอบปีนขึ้นไปแต่ยังไม่ถึงหน้าต่างก็ต้องชะงัก

"อะแฮ่ม! ทำกระไรอยู่หรือแม่บัว..."

พุ่มพี่ชายคนโตของบัวกลับจากข้างนอกเห็นบัวกับยอดแบกบันไดมาจากท่าอาบน้ำจึงแอบเดินตาม เห็นน้องสาวปีนบันไดอย่างคล่องแคล่วโดยมียอดจับราวบันไดให้

"พะ พี่พุ่มมาแต่เมื่อใดกัน น้องไม่ทันเห็น"

หล่อนหน้าเสียเล็กน้อย

"ตั้งแต่แม่บัวแอบย่องมาจากทางโน้นแล้วก็แบกกระไดกันย่องๆมาทางนี้ แอบเล่นน้ำอีกแล้วใช่หรือไม่ เจ้าเป็นสาวเต็มตัวแล้วหาใช่เด็กเล็กที่จะเที่ยววิ่งเล่นไปเรื่อย อยู่นี่ก็ทำตัวให้เป็นกุลสตรีรักษาหน้าผู้ใหญ่เสียบ้าง ถึงตาของเจ้าจะเป็นเพียงชาวนาก็ต้องเกียรติท่านเพราะเป็นคุณสมบัติของผู้ดี ผู้ดีมิได้หมายความว่าจะต้องมีลายยศให้สรรเสริญแต่เป็นการกระทำของตนเองซึ่งเจ้าหาได้มีมันเลย โดนตีก็หลายคราไยเจ้าไม่รู้จักหลาบจำ"

พุ่มตำนิน้องสาวเสียยาวจนบัวหน้าเจื่อน ปกติพุ่มไม่ใช่คนที่ชอบตำนิคนไปเรื่อย แต่เพราะพฤติกรรมของน้องสาวที่ไร้ความเป็นกุลสตรีเ่นหญิงทั่วไปเขาจึงต้องอบรมในฐานะที่เป็นพี่ชายคนโต

"ไอ้ยอดต่อแต่นี้ถ้ามึงปล่อยแม่บัวแอบไปเล่นน้ำอีกกูจะลงหวายมึงกับอีเมี่ยงด้วยมึงเป็นบ่าวแม่บัว เลือกเอาละกันว่าเจ้าจะไปเล่นซนอีกหรือจะให้พวกมันโดนหวายเพราะเจ้า"

พุ่มขู่น้องสาวด้วยสีหน้าจริงจัง

"เออ... แต่บ่าวก็พึ่งกลับเรือนพร้อมคุณพุ่มนะขอรับ"

ยอดเหงื่อแตก เกิดเป็นขี้ข้านี่แสนลำบากเสียจริง

"แต่เอ็งเห็นแทนที่จะมาบอกข้ากลับไปช่วยแม่บัวอีก ไม่มีแต่คำไหนคำนั้น!"

"เข้าใจเจ้าค่ะ..." บัวรับปากแต่แค่เรื่องเล่นน้ำเท่านั้น

"คราวนี้พี่จะไม่เอาความ รีบขึ้นไปสิประเดี๋ยวคุณยายจะมาเห็น"

บัวรีบปีนเข้าห้องแล้วส่งสัญญาณให้ยอดเอาบันไดไปเก็บอย่างรวดเร็วเช็ดผมให้แห้งแล้วแสร้งทำทีนั่งดูเครื่องประดับ เมี่ยงที่ตื่นนอนเดินมาตามหล่อนไปร้อยมาลัยต่อให้เสร็จซึ่งคุณหญิงประยงค์ได้ตื่นพอดี หล่อนนั่งร้อยมาลัยไปฟังเสียงบ่นไปพลางนึกถึงใบหน้าของแก้วขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง บัวหน้าแดงขึ้นมาทันทีที่นึกได้ว่าพึ่งโดนแก้วจูบปากหล่อนแล้วยังเห็นหน้าอกหล่อนอีกถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ หล่อนนึกแล้วก็โมโหอยู่ในใจจนเผลอบีบดอกมะลิจนช้ำคามือ คุณหญิงประยงค์เห็นอย่างนั้นก็เอ็ดหลานสาวแล้วบอกให้ร้อยใหม่ถ้าไม่เสร็จไม่ต้องรับประทานอาหารเย็น

แก้วนอนจับไข้ร้อนถึงป้าศรีกับลุงเจิมต้องคอยดูแลอยู่ตลอดจนเขาอาการดีขึ้น

"หายแล้วหรือไอ้แก้ว"

ขุนวิชิตมาเยี่ยมแก้วที่เรือนบ่าว แก้วยันตัวลุกขึ้นนั่งสีหน้าดูดีขึ้นมาก

"ขอรับคุณชิด"

"ทีหน้าทีหลังจะลงน้ำลงท่าเอ็งก็ระวังตัวแล้วกัน คราวหน้าอาจไม่โชคดีเช่นนี้"

เขาเอามือแตะที่หน้าผากดูด้วยความเอ็ดดูคิดว่าแก้วเป็นน้องชายคนหนึ่ง

"เอ็งจำได้หรือไม่ว่าผู้ใดเป็นคนช่วยเอ็งขึ้นจากน้ำ"

"จำได้ขอรับ คุณหนูบัวเรือนโน้นช่วยไว้"

"ความจำดีนี่ เอาเช่นนี้ถ้ามีผู้ใดถามให้เอ็งบอกว่าไอ้ม่วงเป็นคนช่วยเอ็ง แล้วห้ามให้ผู้ใดรู้เป็นอันขาดไม่เช่นนั้นคุณหนูบัวจะเสื่อมเสียแลเอ็งจะได้รับโทษ ข้าพูดกับนางแล้ว"

ขุนวิชิตเพียงแค่มากำชับเรื่องบัวเท่านั้นก็จากไป และเขาก็มั่นใจว่าแก้วไม่ใช่คนปากมาก

"แหม… ไอ้แก้วเอ็งนี่มีบุญนะโว้ยที่คุณหนูเรือนโน้นช่วยไว้อย่างแนบเนื้อเชียว... หุ่นนางอือหือ... ยังกับมิใช่เด็กสิบเจ็ด ท่านขุนเองยังหน้าแดงเลยนะเอ็ง" ม่วงพูดหยอกเมื่ออยู่กันสองคน

“พี่เห็น"

"เห็นสิวะ ข้ากับท่านขุนเห็นตอนเอ็งล้มปากประกบกันกับแม่หญิงเลยเว้ย"

ม่วงพูดเล่นไปงั้นไม่ได้คิดอะไร

"ชู... เบาๆสิพี่ม่วง ข้าก็นึกว่าฝันที่แท้เรื่องจริงหรือนี่ อย่าเอ็ดไปประเดี๋ยวขี้ข้าพวกนั้นได้ยินยิ่งปากเสียกัน โดยเฉพาะป้าศรีถ้าได้ยินเรื่องนี้นะพี่เอ้ย... เรื่องใหญ่แน่"

"เออ...ข้าไม่พูดไปดอก โอ้ย...ทำไมไม่เป็นข้าวะ งามออกปานนั้น"

แก้วได้แต่นอนคิดถึงใบหน้า ปาก และหน้าอกหญิงสาวที่เขาเห็นถึงสองครั้งถึงจะไม่ชัดก็ตาม เพียงคิดแค่นั้นหน้าเข้าก็แดงขึ้นมาทันที

ไอ้แก้วเลิกคิดทะลึ่งสิวะ ไอ้ห่า...

แก้วด่าตัวเองให้เลิกคิดในใจ

"แก้วเอ็งไข้ขึ้นหรือวะ หน้าแดงเชียว"

ม่วงทักก่อนจะเอามือจับหน้าผากชายหนุ่มดู แต่แก้วบอกไม่เป็นไรให้ม่วงไปทำงานขอนอนพักผ่อน กว่าจะหลับได้เล่นเอาเหงื่อแตกเพราะเห็นแต่ภาพบัวจนต้องเอามือตีหัวตนเอง