WISDOM โปรเจ็คสนองกาม

ทดลองใช้

ผลั่ก!

เอี้ยด!!

เสียงเอี้ยดอ้าดของเตียงสนามขนาดสามฟุตดังก้องไปทั้งห้อง เมื่อต้องรับน้ำหนักของร่างสูงใหญ่ที่ถูกผลักให้ทิ้งตัวลงมากะทันหัน

ทว่าเสียงนั้นกลับไม่สามารถเรียกความสนใจจากหญิงสาวที่กำลังยืนกอดอกใช้สายตาสำรวจหุ่นตรงหน้าได้เลยแม้แต่น้อย

ใครจะสนเตียงสนามโกโรโกโสที่มีไว้ให้แค่นอนงีบตอนทำงานหามรุ่งหามค่ำกัน ในเมื่อมีสิ่งที่น่าสนใจกว่าอย่างหุ่นแอนดรอยด์ใบหน้าหล่อเหลา นั่งเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่ตรงหน้า

ดวงตาสวยลากไล้กวาดมองสำรวจไปทั่วทุกจุดอย่างภาคภูมิใจ

หุ่นตัวนี้...หรือที่เธอตั้งชื่อว่าโดมินิค มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับผู้ชายคนนั้นที่เห็นในห้วงฝันราวกับเป็นคนเดียวกัน

ทั้งสีผม ใบหน้า ดวงตา รูปร่าง หรือกระทั่งท่าทางการขยับตัวก็ยังเหมือนอย่างไร้ที่ติ ยิ่งได้มองรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ชักจะกว้างขึ้นทุกที

ชายหนุ่มผมสีเทาสว่าง ผิวสีโกโก้ หน้าตาหล่อเหลาคมคาย แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีน้ำตาลเข้มแลดูคล้ายทหาร มือถืออาวุธปืนยาวสีดำมันปลาบที่เธอไม่เคยเห็นบนเมนอส

กับดวงตาสีเหล็กกระหายเลือดที่มักมองมาเพียงชั่วครู่สั้นๆ คนนั้น ตอนนี้มานั่งอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

ช่วงขาเรียวภายใต้กางเกงสแลคสีน้ำเงินเข้มก้าวเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ตอนนี้โดมินิคยังคงนั่งมองหน้าเธอนิ่งราวกับกำลังรอคำสั่ง นิ่งจนดาร์เลเน่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเอ็นดูขึ้นมา

นั่นสินะ

เธอเป็นคนแรกที่เปิดสวิตช์ และจูงมือ 'มัน' เข้ามาในห้องนี้แต่กลับยังไม่สั่งอะไรเลยสักคำ ก็ไม่แปลกที่มันจะมองเธอแบบนั้น

"รู้ใช่ไหมว่าต้องทำอะไร" เอ่ยถามไปแบบนั้น ก่อนที่มือสวยจะเริ่มทำหน้าที่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนอย่างเชื่องช้า

กระดุมเสื้อนอกเม็ดแล้วเม็ดเล่าถูกปลดออกขณะที่ดวงตายังคงประสานกับโดมินิคอยู่อย่างนั้น

ดาร์เลเน่มั่นใจว่าข้อมูลเรื่องอย่างว่าที่เธอใส่ไปในปัญญาประดิษฐ์จะทำให้มันฉลาดมากพอที่จะรู้ว่าต้องปรนเปรออย่างไรเจ้าของถึงจะพอใจ

และผลที่ได้ก็ไม่ได้ต่างจากที่เธอคาดเอาไว้นัก

โดมินิคพยักหน้ารับคำ ทว่าแทนที่จะเอื้อมมือมาคว้าตัวเธออย่างที่คาดหวังเอาไว้ มันกลับใช้ดวงตาสีเหล็กคมคายนั้นกวาดมองเนื้อตัวของเธออย่างจาบจ้วง ราวกับกำลังรอดูว่าเธอจะทำอย่างไรกับตัวเองต่อไป

และมันก็น่าแปลก เพราะนอกจากหญิงสาวจะไม่ได้รู้สึกไม่พอใจแล้ว ยิ่งอีกฝ่ายทำเหมือนรอให้เธอแสดงความต้องการออกมา ดาร์เลเน่ก็ยิ่งตื่นเต้น

เธอเริ่มถอดชุดที่สวมอยู่ออก ปล่อยให้มันร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นอย่างไม่ใส่ใจ แน่นอนว่าหญิงสาวยังคงสบตามันเช่นเดิม แม้ในยามที่เริ่มปลดกระดุมกางเกง

ตราบจนมันถูกร่นลงไปกองรวมกับเสื้อคลุม ก็ยังไม่ละสายตาเลยสักวินาที

เหมือนโดมินิคจะชอบที่เธอถอดเสื้อผ้าอย่างอ้อยอิ่ง พึงพอใจที่ร่างกายของเธอขยับโยกตามจังหวะการปลดเปลื้องราวกับกำลังพยายามยั่วยวนผู้ชมเบื้องหน้า

มุมปากสวยยกขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าแก่นกายสังเคราะห์นั้นเริ่มตื่นตัวขึ้นมา มันกระตุกน้อยๆ และเริ่มขยายขนาดขึ้นเรื่อยๆ

ยิ่งภาคภูมิใจมากขึ้นกว่าเดิม ที่เห็นว่าปฏิกิริยาแบบนั้นเกิดขึ้นเพียงเพราะโดมินิคมองเธอถอดเสื้อผ้าเท่านั้น

ลิ้นสีชมพูแลบเลียริมฝีปากของตนอย่างใจเย็น ร่างกายของโดมินิคตอบสนองได้อย่างน่าพึงพอใจ แต่เธอรู้ว่าท่อนเอ็นสีเข้มนั้นยังสามารถใหญ่ได้มากกว่านี้อีก

"นายชื่อโดมินิค จำเอาไว้" วิศวะกรสาวขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายเพิ่มขึ้นอีกนิด ขณะที่เอ่ยประโยคนั้น

มือสีไข่มุกถอดเสื้อเชิ้ตทว่ายังไม่ทันเสร็จมือใหญ่ก็กลับยื่นเข้ามาช่วยลิดกระดุมให้อย่างเอาอกเอาใจ ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้น ใช้ดวงตาสีเหล็กคู่นั้นสบกับเธออย่างแสนซื่อ

"ครับ ผมชื่อโดมินิค"

และเมื่อมีคนช่วยถอด มือของหญิงสาวจึงว่างมากพอที่จะวางมันลงบนเส้นผมนุ่มลื่นของอีกฝ่าย ดาร์เลเน่ไม่อาจจำได้แล้วว่ายิ้มให้กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของหุ่นตัวนี้ไปกี่ครั้ง

"เด็กดี"

โดมินิคยิ้มรับคำชม ขณะที่ขยับศีรษะคล้ายหยอกล้อกับมือของเธอราวกับสัตว์เลี้ยงตัวโต

มือหนาถอดเสื้อตัวในของเธอออก ก่อนจะนำไปวางเอาไว้บนเตียงแล้วดึงรั้งช่วงเอวคอดเข้าหาตัว ใบหน้าหล่อเหลาเหลือร้ายเงยขึ้นช้อนตามองสบกับเธออีกครั้ง

"เจ้านายชื่ออะไรครับ"

และหญิงสาวก็ไม่แข็งแกร่งมากพอที่จะเมินสายตาหวานเชื่อมนั้น ยิ่งมันมาจากเจ้าของใบหน้าที่เฝ้าฝันมาตลอดห้าปี เธอก็ยิ่งไม่อาจปล่อยผ่านไปได้จริงๆ

ดาร์เลเน่ยกมือขึ้นกอบกุมผิวแก้มสีโกโก้ทั้งสองข้าง ก่อนจะก้มลงกดจูบบนสันจมูกโด่งแผ่วเบา นัยน์ตาสวยไล้มองเครื่องหน้าสลักเสลาอย่างหลงใหล

หล่อชะมัด

"ดาร์เลเน่ เรียกฉันว่าดาร์เลเน่ ไม่ต้องเรียกเจ้านาย"

ชั้นในตัวเล็กเปียกแฉะไปด้วยน้ำหวานใสถูกร่นออกไปด้วยฝีมือของแอนดรอยด์เบื้องล่างพร้อมกับเสื้อชั้นใน มือหนาลูบจับไปทั่วทุกสัดส่วนจนหญิงสาวขนลุกชัน

ดาร์เลเน่กัดริมฝีปากของตัวเองยามที่บั้นท้ายถูกเคล้นคลึงทั้งสองข้าง แขนเรียวโอบกอดศีรษะของอีกฝ่ายยามที่ริมฝีปากรูปกระจับนั้นเริ่มพรมจูบลงบนเนินอก

ลมหายใจของหญิงสาวถี่กระชั้นขึ้น ใบหน้าสีไข่มุกเริ่มมีแสงเปล่งประกายวูบวาบอยู่ใต้ผิวเนื้อ ทั้งร่างรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมา ยิ่งปลายลิ้นของโดมินิคเริ่มลากเลียหยอกล้อกับยอดอก พร้อมกับสบตากับเธอไปด้วยแล้วนั้น ดาร์เลเน่ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้เสียให้ได้

โดมินิคในตอนนี้ฮอตอย่างที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลยในชีวิต มือหนาของอีกฝ่ายไม่ว่าจะแตะจับไปตรงไหนก็เหมือนจะถูกจุดไปเสียหมด

ไม่เสียแรงเลยที่ทุ่มเทออกแบบจนหามรุ่งหามค่ำ