WISDOM โปรเจ็คสนองกาม

ยินดีต้อนรับเข้าสู่บ้านของเรา

"นี่เป็นช่องทางการติดต่อของบริษัทเรา หากต้องการใช้บริการคุณลูกค้าสามารถติดต่อมาได้เลยนะครับ"

"ขอบคุณค่ะ" สิ้นคำขอบคุณนิ้วเรียวสวยก็แตะลงบนหน้าจอเพื่อรับนามบัตรอิเล็กทรอนิกส์ ก่อนจะยื่นมันกลับให้พนักงานส่งของที่ยืนรออยู่ด้านหน้าประตูของอพาร์ทเม้นท์

รอยยิ้มบางถูกหยิบยื่นไปให้อีกฝ่ายยามที่กล่าวลาอย่างสุภาพ ก่อนที่ประตูบานใหญ่จะปิดลงเมื่อพนักงานคนดังกล่าวเดินจากไปแล้ว

ใบหน้าสะสวยหันกลับมาหาแอนดรอยด์หนุ่มในชุดสีดำสนิททั้งตัวซึ่งยืนอยู่ข้างๆ แล้วมองเลยไปยังตู้แท่นชาร์จที่เพิ่งมาส่งเมื่อครู่

ก่อนที่ไม่นานนัยน์ตาหวานจะเหลือบมาสบกับนัยน์ตาสีเหล็ก

"ยินดีต้อนรับสู่ห้องของเรานะ" รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาวเมื่อหุ่นยนตร์หนุ่มกอบกุมมือของเธอขึ้นมาจูบ พร้อมทั้งส่งสายตาหวานเชื่อมกว่าในห้องนั้นมาให้

"ขอบคุณครับ" โดมินิคตอบรับและยังคงกุมมือของหญิงสาวเอาไว้อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย ยิ่งเห็นว่าเธอไม่ว่าอะไรก็ยิ่งกระชับประสานนิ้วมือแนบแน่น

ใบหน้าหล่อสลักที่ไม่ว่ามองกี่ครั้งก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อยื่นเข้ามาใกล้ คลอเคลียอย่างออดอ้อนเล่นเอาหญิงสาวหัวใจอ่อนยวบ

จู่ๆ ผิวแก้มที่เคยสีไข่มุกก็พลันแดงซ่านอกทั้งยังเปล่งประกายวูบวาบขึ้นมากะทันหัน

ว่ากันตามตรง ถึงเธอและโดมินิคจะเพิ่งมีเซ็กซ์อย่างเผ็ดร้อนกันไปเมื่อช่วงบ่าย แต่ดาร์เลเน่กลับรู้สึกทำตัวไม่ค่อยถูกกับการกระทำอ่อนหวานแบบนั้นนัก

แอนดรอยด์หนุ่มหน้าเหมือนโดมินิคที่เธอฝันถึงราวกับทะลุออกมาจากความฝัน อีกทั้งเธอเองก็ห่างหายจากการคบหาใครสักคนในเชิงชู้สาวมานานตั้งแต่ที่ฝันเห็นใบหน้าของชายผู้นั้น

เกือบจะลืมไปแล้วว่าเคยหัวใจเต้นระส่ำครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่

และแม้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่โดมินิคเป็นเธอจะเป็นคนออกแบบเองกับมือ ทว่าพอถึงเวลานี้กลับรู้สึกรับมือไม่ไหวขึ้นมาเสียอย่างนั้น

"เดี๋ยวฉันจะพาเดินดูรอบๆ แล้วกันนะ" ดาร์เลเน่ตัดบทก่อนที่จะรู้สึกพ่ายแพ้ไปมากกว่านี้

เธอผละออกไปเดินนำลึกเข้าไปด้านใน โดยเริ่มจากพื้นที่สำหรับรับแขกเป็นอันดับแรก

"แสงห้องเลเน่แสงสวยจังครับ" นัยน์ตาสีเหล็กคล้ายกับดูเป็นประกายขึ้นมา เมื่อมันกระทบกับแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องลอดผ่านม่านกันแสง

หัวคิ้วของดาร์เลเน่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเพราะชื่อของเธอที่สั้นขึ้น และการแสดงความรู้สึกของแอนดรอยด์ตัวโต

เมื่อกี้โดมินิคบอกว่าแสงตอนเช้าสวยอย่างนั้นเหรอ

"นายบอกว่า...สวยเหรอ"

ที่จริงแล้วการที่อีกฝ่ายจะชมว่าสวยนั้นไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเพราะเธอเป็นคนใส่ฟังก์ชันนี้เองกับมือ แต่ก็ไม่คิดว่าโดมินิคจะเรียนรู้ในการชมอย่างอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของได้รวดเร็วขนาดนี้

"องค์ประกอบลงตัวครับ"

"อ้อ"

"ดาร์เลเน่อยู่ที่นี่คนเดียวเหรอครับ" แอนดรอยด์หนุ่มถามต่อขณะที่เดินออกไปที่นอกระเบียง ใบหน้าหล่อสลักนั้นเงยหน้ารับสายลมบางเบาก่อนจะลืมตามองทิวทัศน์ของเมืองโกเธน

ดวงตาคมกริบไล่มองตึกสูงที่ลดหลั่นกันในเมืองที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ยานลอยฟ้าและโฮโลแกรมสำหรับการโฆษณาต่าง ๆ ไปจนถึงขุนเขาที่อยู่ไกลลิบสุดสายตา

เพราะห้องนี้อยู่บนตึกสูงนับร้อยชั้นกลางเมืองโกเธน จึงทำให้ทิวทัศน์นั้นยิ่งกว้าง

"อืม ชอบที่นี่ไหม?"

ดาร์เลเน่เอ่ยตอบเสียงเบาขณะที่จ้องมองชายในฝันยืนรับลมอ่อนๆ อย่างใจจดใจจ่อ นอกจากนั้นก็ยังไพล่คิดไปถึงขนาดว่า

หากนี้เป็นโดมินิคเจ้าของสายตากระหายเลือดที่มีอาวุธประจำอยู่ข้างกายตลอดผู้นั้น อีกฝ่ายจะมีอารมณ์มาดื่มด่ำกับสายลมแสงแดดแบบนี้ไหม

หรือจะชอบกลิ่นไหม้ของกระสุนที่ถูกดีดออกจากรังเพลิง กลิ่นสนิมคาวคลุ้งและบรรยากาศแห่งความตายมากกว่า

"ชอบครับ"

คิดเล่นเพลินๆ อยู่ไม่นาน ร่างสูงใหญ่ก็เดินกลับเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าใสซื่ออย่างเคย

มือใหญ่กอบกุมมือของหญิงสาวขณะที่ใช้ฟังก์ชันเลียนแบบความอบอุ่น ถ่ายทอดความร้อนมาสู่ฝ่ามือเย็นของวิศวกรสาวอย่างอ่อนโยน

นัยน์ตาสีเหล็กพร่างพราวนั้นสบกลับมาอย่างหวานเชื่อมดังเช่นทุกครั้ง

ดาร์เลเน่ที่เดิมทีใจสั่นกับรูปร่างหน้าตาของอีกฝ่ายอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอแบบนี้ก็ยิ่งเสียอาการจนแทบเก็บเอาไว้ไม่อยู่ จนกระแอมเรียกสติตัวเองหลังจากนิ่งค้างไปหลายวินาที

"หมายถึงชอบอะไร ห้องหรือฉัน" ทว่ายามที่ตั้งตัวได้แล้ว เธอกลับรู้สึกอยากเล่นสนุกกับหุ่นของตัวเองอีกสักหน่อย

"ชอบทั้งหมดเลยครับ" โดมินิคยิ้มกว้างกว่าที่เคย แอนดรอยด์หนุ่มแนบแก้มของตนไปกับมือนุ่มที่ยื่นมากอบกุมใบหน้าก่อนจะถูไถไปมา

ขี้อ้อนเสียจนใบหน้าของดาร์เลเน่พลันปรากฏแสงวูบวาบอย่างควบคุมไม่ได้

หากโดมินิคคนนั้นเป็นเหมือนสัตว์ป่า งั้นโดมินิคคนนี้ก็เป็นสัตว์เลี้ยงตัวโตแหละนะ

ทั้งสองคนยังยืนจ้องตากันอยู่อีกครู่ใหญ่ ก่อนที่เจ้าของห้องอย่างดาร์เลเน่จะตัดบท พาแอนดรอยด์หนุ่มเดินชมห้องนั้นห้องนี้ไปเรื่อยๆ

เว้นไว้เพียงห้องนอนซึ่งอยู่ในโซนด้านขวา เพราะหญิงสาวตั้งใจเก็บมันเอาไว้เป็นที่สุดท้าย

ก็นะ อยู่ในพื้นที่ของตัวเองกับหุ่นยนต์เซ็กซ์รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาราวกับตกลงมาจากสวรรค์ จะมีอะไรเกิดขึ้นได้นอกจากเรื่องอย่างว่า

ที่สำคัญ เธอเห็นหรอกน่าว่าเจ้าหุ่นนี้จ้องหน้าอกของเธอตาไม่กะพริบ

"คิดอะไรอยู่ดอม" ดาร์เลเน่ถามยิ้มๆ ในตอนที่เดินนำเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง

นัยน์ตาหวานเหลือบกลับมามองโดมินิคที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู ซ้ำยังเพิ่งจะละสายตาขึ้นมาจากหน้าอกของเธออีกด้วย

"ผมแค่คิดถึงตอนที่คุณไม่ได้ใส่อะไรเลยครับ"

"..."

เจ้านี่...

ดาร์เลเน่ถึงกับพูดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่ แม้จะเตรียมใจมาแล้วแต่เมื่ออีกฝ่ายตอบมาตามตรงไร้ซึ่งเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้มันก็...รู้สึกวูบวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"ผมชอบตอนนั้นมากเลย ดาร์เลเน่ของผมสวยมากเลยครับ" ไม่พูดเปล่า แต่โดมินิคยังเริ่มสาวเท้าเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้ม

ร่างสูงสวมกอดหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะซุกไซร้ซอกคอสีไข่มุก เร่งเร้าความรู้สึกพาให้ดาร์เลเน่ยกแขนขึ้นคล้องลำคอแกร่ง ขณะเดียวกันโดมินิคเองก็โอบเอวบางเอาไว้

"เหรอ ชอบขนาดไหน" เจ้าของใบหน้าหล่อเหลายิ้มกริ่มขึ้นมาทันควันเมื่อฟังคำถามจบ

หุ่นยนต์หนุ่มไม่ได้ตอบในทันที ทว่ามือหนากลับสอดเข้าใต้สะโพกกลม ก่อนจะใช้แรงยกเธอขึ้นในท่าอุ้มเข้าเอว

"ขนาดไหนดีครับ" ไม่อุ้มเปล่าแต่ยังนวดคลึงก้อนเนื้อนิ่มทั้งสองข้างอีกด้วย หญิงสาวกระชับวงแขนของตัวเองลดระยะห่างระหว่างใบหน้าอีกนิดก่อนจะเอ่ยถามต่อ ขาเรียวเกี่ยวกระหวัดรอบเอวสอบให้แน่นขึ้นขณะที่บิดกายตอบสนองการนวดคลึงด้านหลัง

"มากพอที่จะทำให้นายอยากถอดเสื้อผ้าฉันออกหรือยัง"