"นายเองก็ฝันถึงฉันเหรอ"
“เราแอบมองเธอในฝันมาสามปีกว่าแล้ว เพิ่งจะมาเห็นเธอตอนรู้ตัวเมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เอง”
ตอนรู้ตัวอย่างนั้นเหรอ...
“หมายความว่ายังไงเห็นแบบที่รู้ตัว”
ดาร์เลเน่ถามพลางกวาดสายตาสำรวจรอบตัวไปด้วย ภาพต้นไม้ใบหญ้าสีเขียว ท้องฟ้าที่มีเพียงเมฆไร้ซึ่งภาพของดาวข้างเคียงอย่างท้องฟ้าของเมนอส และดวงจันทร์ที่เคยมีสองดวงแต่ตอนนี้กลับมีเพียงดวงเดียว
มันเหมือนในฝันที่เธอเคยเห็นทุกอย่าง
"เธอเคยฝันว่าวิ่งหนีเราไหมล่ะ”
“…”
"เธอมาแอบฟังเราคุยกับพ่อ พอเราจับได้เธอก็วิ่งหนี จากนั้นก็หายเข้าไปในภาพเขียนของตัวเอง”
ลมหายใจของดาร์เลเน่ถี่กระชั้นขึ้นกว่าเดิม ภาพความฝันในวันก่อนเริ่มกรอย้อนขึ้นในสมองของเธออีกครั้งราวกับกำลังดูหนังระทึกขวัญสักเรื่อง
“ภาพวาดของฉัน?” ใบหน้าสวยหันกลับมาสบตากับโดมินิคอีกครั้ง ยิ่งใจเต้นระทึกขึ้นไปอีกเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าว่าเธอคิดถูก
“ใช่ ภาพวาด”
"..."
"ก็เร
